[cd, Fluttery/Kunaki]
Zoals ik al vaker schrijf, plukt Fluttery records hun kwaliteitsmuziek vanuit de hele wereld. Zo ook behoort de Servische band Ana Never tot hun stal. Vorig jaar debuteert dit sinds 2002 als trio opererende gezelschap met de heerlijke, gelijknamige mini, die overigens ondanks de 3 tracks 51 minuten duurt. Hierop hebben ze zich versterkt met gasten op bas en gitaar. Ze gooien hier hoge ogen met een indrukwekkend episch geluid, dat bepaald niet onder doet voor de groten der aarde. Nu komen ze met hun eerste langspeler Small Years en zijn nu naast de kernleden Srdan Terzin (gitaar, bas, keyboards), Dejan Topić (gitaar) en Goran Grubišić (drums, gitaar) uitgebreid tot een heus kwartet met bassist/gitarist Davor Bašić Palković in de gelederen. Ze presenteren 4 tracks, waarvan de kortste 4,5 en de langste 28 minuten duurt. Dat levert ruim 75 minuten aan ijzersterk postrockmateriaal op. De opener is een langgerekte, perfect opgebouwde track van 26,5 minuut waar gastvioliste Tijana Stanković een belangrijke rol toebedeeld krijgt. De muziek houdt het prachtige midden tussen Mono en Godspeed You! Black Emperor en gaat alle clichés uit de weg doordat ze gewoon pure emoties weten neer te zetten, zonder zich te bekommeren om het maken van voorspelbare erupties. Ze brengen eerder stuurloze stukken die je weten mee te sleuren in een emotionele draaikolk. Na dit imposante nummer kan je enkel naar adem happen, zo mooi is het. Hierna volgt de kortste track, die een stuk harder is, maar je wel weet te grijpen. Een relatief korte ontlading van de opgebouwde spanning. De derde compositie is er weer één van ruim 16 minuten en hier gaan ze weer op dromerige wijze de diepte in. Naast de genoemde invloeden hoor je ook de Red House Pianters erin terug. Ook hier vervult de viool van Tijana Stanković een belangrijke rol. Heerlijk meanderende en bovenal sfeervolle postrock, die langzaam opzwelt en explodeert, waarbij ook Hammock zich aandient ter referentie. Tot besluit trakteren ze je nog even op een 28 minuten durende verpletterende trip, waarbij woorden gewoonweg te kort schieten. Ze weten daar al hun gedeelde angsten van een naoorlogs Servië op desperate en uiterst melancholische wijze muzikaal vorm te geven. Harde muziek waarbij de emoties hoog oplopen, hetgeen door het verlies, leed, eenzaamheid en andere zaken uit hun dagelijkse leven ook oprecht, ontroerend en aangrijpend overkomt. Ana Never biedt indrukwekkende muziek voor eenieder die dacht dat de postrockpaden al plat getreden waren. Een verbluffende en aangrijpende topplaat!
door Jan Willem Broek