[cd, Rusted Blue/Believe Recordings/Bertus]
Het is alweer een hele tijd geleden, 2007 om precies te zijn, dat zangeres Alela Diane met haar sterke debuut Pirate’s Gospel aan komt zetten. Deze stamt eigenlijk al uit 2004, maar wordt dan buiten de initiële kleine kring heruitgegeven op het Fargo label. Ze laat daarop nog een leuke potpourri horen van serieuze neofolk en grappige piratenliedjes met haar mooie stem als sterkste wapen. In plaats van met een nieuw album te komen, duikt ze met grote namen als Joey Waronker, Josh Klinghoffer, Leo Abrahams en nog een paar op in de indie/folkrockband Headless Heroes, die fraaie covers ten gehore brengen. In 2009 verschijnt dan eindelijk haar tweede cd To Be Still. Ze klinkt al serieuzer, noem het met een lelijk woord meer volwassen, maar ze is dan ook 5 jaar verder sinds haar debuut. Toch brengt ze nog altijd heerlijk ontwapende tokkelsongs al dan niet aangevuld met viool en cello. Haar licht overslaande stem blijft een oorstrelend middelpunt. Ze grijpt net als veel van haar vrouwelijke generatiegenoten terug op de periode van Fairport Convention en hun fantastische zangeres Sandy Denny. Alela Diane geeft er echter een geheel eigen draai aan en bezit een eigen sound, waardoor ze zich duidelijk weet te onderscheiden. Maar haar muziek is toch al zo wonderschoon dat het in feite ook niets uit zou maken. Tevens brengt ze in 2009 een mini album uit met Alina Hardin (die ook 2 prachtige albums heeft gemaakt, maar dat terzijde), simpelweg Alela & Alina geheten, waarop ze een handvol sterke liedjes (covers, traditionals en eigen songs) brengen. In 2011 presenteert ze haar derde cd Alela Diane & Wild Divine, waarop de folkelementen iets meer naar de achtergrond zijn verschoven. Daarvoor in de plaats is er meer singer-songwritermuziek te horen, waarmee ze ook dikwijls de rockkant opkoerst. Daarmee maakt ze overigens niet minder indruk dan op eerder werk. Bovendien zitten de traditionele en folkelementen er nog volop doorheen gevlochten, samen met de typische Alela Diane ingrediënten. Gewoon haar derde prachtalbum op rij!
De klok staat inmiddels keurig ingesteld op 2 jaar en inderdaad verschijnt nu haar vierde album About Farewell, ditmaal uitgebracht op haar eigen Rusted Blue label. Vanaf de allereerste is het genieten geblazen. Wel hoor je meteen dat Alela een stuk meer melancholisch klinkt, waar ik zelf helemaal geen bezwaar tegen heb. Zeker niet als dat zulks wonderschone wijze gebracht wordt. Alela heeft brengt hier muzikaal gezien een eerbetoon gebracht aan geliefden die van haar heen zijn gegaan. Daarbij is ze ook nog eens flink gegrepen door allerlei nostalgische gedachten. Dit alles weet ze met zang en gitaar op goudeerlijke en daardoor zeer confronterende wijze over te brengen. De muziek houdt het midden tussen singer-songwritermuziek, neofolk en psych folk. Ze krijgt hulp van getalenteerde vrienden als Heather Woods Broderick (Horse Feathers, Efterklang, Loch Lomond, Peter Broderick) die piano en fluit speelt en arrangeert, Holcombe Waller op strijkinstrumenten en folk- en countrydrummer Neal Morgan (Joanna Newsom, Bill Callahan). De nummers zijn voor een groot deel vrij sober, maar ontzettend indringend en hebben allen een mysterieus vernis meegekregen. Dit alles maakt dit album tot misschien wel haar allerbeste en mooiste tot nu toe! Denk aan een fraaie maar uiterst droefgeestige kruisbestuiving van Marissa Nadler, Nathalie Merchant, Espers, Cat Power, Nancy Elizabeth, Sandy Denny, Suzanne Vega, Mariee Sioux en Nina Nastasia. De 10 nummers duren helaas maar 33 minuten bij elkaar, dus de repeat-knop is de enige optie om nog meer van deze pracht te kunnen horen en er vooral geen afscheid van te hoeven nemen. Grandioos!
door Jan Willem Broek