[cd, Lyttelton/Woo Me!/Konkurrent]
Uit Nieuw-Zeeland komen al jarenlang heel bijzondere bands. Veelal zijn dat onderscheidende rock, pop dan wel experimentele groepen. Het wordt dan ook de hoogste tijd dat er eens een folk artiest uit die hoek opstaat. Deze is er nu met de uit Christchurch afkomstige Aldous Harding. Vlakbij ligt de haven van Lyttelton, waar een nieuw locaal label zich naar vernoemd heeft.
Ze brengen het gelijknamige debuut van Aldous Harding uit, waarop ze geholpen wordt door maar liefst 9 gasten. Hiervan is een deel afkomstig van hetzelfde label. Harding brengt negen door haar geschreven composities, waarbij ze de basis legt met haar lekker folkachtige, akoestische gitaarspel, bezwerende emotioneel geladen zang en donkere maar mooie teksten. De rest kleurt de muziek op fraaie maar bescheiden wijze in met fluit, viool, bas, mandoline, piano, falsetzang, drums, zingende zaag en engelachtige koorzang. Ondanks deze gastenlijst is de muziek toch veelal sober en desolaat. De gitaarpartijen doen dikwijls denken aan Nick Drake, terwijl haar zang het magische midden houdt tussen Marissa Nadler, Linda Perhacs, Nancy Elizabeth en Vashti Bunyan. Ook de muziek zit daar nooit ver vandaan, al komen ook Tiny Ruins, Beth Gibbons, Karen Dalton, Mirel Wagner en Tarnation wel bovendrijven ter referentie. Ze brengt een behoorlijk duister en soms best spookachtig geluid ten gehore, waarmee ze je weet te betoveren. Buiten dat is het ook nog eens van een aan de grond nagelende schoonheid. Aldous Harding laat een onvergetelijke, diepe indruk achter met dit sublieme debuut.
door Jan Willem Broek