[cd, Chemikal Underground/Konkurrent]
In 2012 komt de Ierse singer-songwriter Adrian Crowley met zijn zesde en tot dan toe beste album I See Three Birds Flying. Hij brengt singer-songwritermuziek met zijn geweldig herfstige zang en akoestische gitaar, die omzwachteld wordt door wonderschone vintage strijkers, fluiten en andere sfeermakers. De zware stem van Crowley houdt het fraaie midden tussen die van Bill Callahan en Michael Gira. Het maakt allemaal een diepe indruk. Nu timmert hij al sinds 1999 aan de weg, maar hij lijkt vanuit een ijzersterke basis nog altijd ruimte voor verbetering te vinden. Vorig jaar volgt nog een mooi eerbetoon aan Daniel Johnston dat hij samen met James Yorkston heeft gemaakt.
Maar het wachten is natuurlijk op zijn zevende album Some Blue Morning. Hierop toont Crowley weer aan wat voor een unieke singer-songerwriter hij is. Hij speelt weliswaar akoestische gitaar en zingt, maar creëert met behulp van gasten op strijkers, elektronica, fluit, hakkebord en andere instrumenten een soort ambientachtig neoklassiek warm bad waarin dit alles mag drijven. Vloeibare, narcotische schoonheid waarin je enkel wilt verdrinken. En dat doet hij op nóg overtuigender en meer aan de grond nagelende wijze dan voorheen. Zijn duistere zielenroerselen worden gedurende het hele album op waanzinnig hoog niveau ingelijst, wat met name te danken is aan de heerlijk melancholische strijkpartijen. Hij doet hierbij naast de eerder genoemde artiesten ook denken aan Arab Strap, Lee Hazlewood, Timesbold, Last Harbour en Leonard Cohen. Het is haast te mooi om waar te zijn. De herfst heeft er weer een schitterende soundtrack bij!
door Jan Willem Broek