[cd, Dead Oceans/Konkurrent]
Bij hun mini Onwards To The Wall heb ik al aangegeven dat A Place To Bury Strangers wat mij betreft best wat meer uit de bocht mag vliegen, zeker na hun vorige, fantastische album Exploding Head uit 2009 waar ze op een ander niveau opereren en zijn geëindigd. Ondanks dat is de mini wel een heerlijk tussendoortje geworden, dat dan weer wel. Nu is er hun derde volledige album Worship en daar is het vanaf de eerste seconde duidelijk dat ze het nu over een andere boeg gooien. Na diverse bezettingswisselingen bestaat de groep nu hoofdzakelijk uit bandlid van het eerste uur Oliver Ackermann en daarnaast Dion Lunadon. Naast de zang dragen zij ook zorg voor de gitaar, bas, drums en drumcomputers. Oliver is een begenadigd pedalenbouwer en heeft ze dit keer met splijtstofeffecten geprepareerd, althans zo lijkt het. De gitaarmuren vol noise-, shoegaze- en zaagtandgeluiden die ze hier neerzetten zijn namelijk zeer explosief en meer dan indrukwekkend te noemen, dat terwijl de zang daar meestal op rustig, onderkoelde wijze doorheen klinkt. De gitaarmuren worden nog eens extra opgezweept door snoeiharde drumpartijen, al dan niet uit de computer. Met enige regelmaat voegen ze er ook nog wat space-, krautrock en psychedelische elementen aan toe. Door de kalme zang blijft het toch allemaal goed te volgen. Daarnaast lassen ze er ook een aantal rustieke meer droompop gerichte songs in, waardoor je ook even op adem kunt komen. Voor de rest raast dit album als een waanzinnige door. Ze worden dikwijls bestempeld als de hardste band van New York en dat valt te begrijpen na het horen van Worship. Het mooie is dat ze toch heel veel nuances aanbrengen, orde in de chaos of iets dergelijks, zodat het naast een adrenaline opwekkend ook echt een boeiend album is geworden waar veel te beleven valt. Ze rijgen invloeden als van The Jesus And Mary Chain, My Bloody Valentine, Godheadsilo, Joy Division, Suicide en The Cure aaneen tot een sensationeel hedendaags geheel, dat je bijna 3 kwartier lang in een geweldige houdgreep weet te nemen. Geweldige knalplaat!
door Jan Willem Broek