Judge, Baby, I’m Back borduurt schaamteloos funky voort op de hit van Shorty Long. Het vonnis uit dat nummer (thirty days for the boogaloo, thirty days for the shing-a-ling, thirty days for the Afro twist) wordt nog even herhaald, alleen nu vanuit het perspectief van de veroordeelde die vervolgens vertelt hoe het verder met hem ging. Dat gewijzigde gezichtspunt kwam waarschijnlijk mede doordat Markham zélf een hit had gescoord als rappende rechter. Daar kon niemand meer overheen. De rechter van Cliff Nobles – zorgvuldig weggestopt in de break – klinkt ook zo zouteloos dat er duidelijk niet eens geprobéérd is er iets van te maken.
Dat wordt echter allemaal goed gemaakt door de beklaagde die al vanaf het begin met overslaande stem zijn ontkenningen de raadkamer inslingert. Waarom een band met zo’n goede zanger maar een klein deel van hun liedjes voorzag van leadzang en voornamelijk instrumentals opnam is een raadsel. De eerder uitgebrachte single The Horse klinkt mét zang als Love Is All Right ook al stukken beter. Dat de B-kant als grote hit de geschiedenis is ingegaan doet ons, tussen het meeknikken met de muziek door, dan ook meewarig hoofdschudden. Wel allemaal op de maat natuurlijk.
Dit is echt een geniale serie, hoe kom je hier op?
Ik denk toen ik een keertje op het nummer van Shorty Long googelde en ontdekte dat er nog veel meer waren.
WIkipedia: “Clifford James Nobles (August 4, 1941 – October 12, 2008)[1] was an American soul singer, who is best known for his instrumental [!!!!] hit, “The Horse”.”
Ghehe! Tragisch.