Garcia plays Kyuss? Ik had er wel wat gemengde gevoelens bij. Kijk, John Garcia is de beste stonerrockzanger ooit en zong bij de beste stonerrockband ooit: Kyuss. Geen discussie. Vier albums, waarvan de zeker de laatste twee fenomenaal zijn. En gestopt in 1995, nog voor de stonerrocktrend. Legendarisch, vooral na het einde, want tijdens hun leven was Kyuss helemaal niet zo geliefd. Wel door mij natuurlijk; om het toch maar even gezegd te hebben. Verhaal is verder bekend, Josh Homme, Queens of the Stoneage, etc. Al 15 jaar geen Kyuss dus, hoewel John Garcia nog eens op het podium is gekropen bij de Queens. En nu speelt de beste stonerrockzanger de liedjes van de beste stonerrockband. Om publiciteit te genereren voor zijn nieuwe soloplaat.
Ik was eigenlijk niet van plan om deze week een artikel voor 50 x 90 te schrijven; veel te druk met genieten bij Roadburn. En genieten was het zeker, en niet in het minst door een band die eigenlijk thuishoort in 50 x 90. Ik had hem niet gepland, want Kyuss vond ik te voor de hand liggende keuze; dan liever aandacht geven aan een wat minder bekende naam. Daarbij luister ik nog steeds heel regelmatig naar Kyuss, dus heronderzoek vond ik niet zo noodzakelijk. Conclusie: Kyuss was een geweldige band, en is dat nog steeds. Zeker hun laatste twee platen – het alom bejubelde Blues For The Red Sun blijft toch wat achter ten opzichte van die twee – zijn zo enorm goed dat ze blauwdruk zijn voor 90% van alle stonerrockbands. Het feit dat ze al lang dood en begraven zijn draagt alleen maar bij aan de mythevorming. Onaantastbaar. Maar John Garcia doet er niet aan mee, gaat met begeleidingsband op tour om Kyuss liedjes te spelen. Discutabel? Ergens wel. Beetje zielig ook wel, teren op oude successen.
Maar dit is niet heel anders dan heel veel andere artiesten uit die tijd; in deze 50 x 90 serie zijn al genoeg heropgerichte oude helden langsgekomen, bands die nu een klassiek album integraal spelen, en alle oude fans gaan plat. Zo werkt dat. En dus is het gros van de Roadburn bezoekers als kleine kinderen zo blij dat de beste stonerrockzanger een best of van de beste stonerrockband ooit gaat spelen. En ik? Dacht het wel!
En waar beter dan op Roadburn? Zonder Kyuss had zeker de helft van de bands aldaar heel anders geklonken, dus het is wel veilig te stellen dat zonder Kyuss Roadburn een heel andere vorm en klank zou hebben. Extra leuk is het feit dat de ritmesectie bij Garcia plays Kyuss Nederlands is: Rob en Jacques van Celestial Season vroeger en Agua de Annique nu. Geweldige drummer en bassist, en Celestial Season was een heel goede en behoorlijk originele stonerrockband die verder durfde te kijken dan Kyuss. Jammer dat ze niet meer bestaan.
De grote zaal van 013 was voller dan vol, de buzz werd steeds harder en meer voelbaar (“Garcia gaat dadelijk echt ‘Demon Cleaner’zingen! Aaaarrghh!”). De drie instrumentalisten mochten zonder meneer Garcia zelf aftrappen met het instrumentale ‘Molten Universe’ en potdomme, het nummer staat nog als een granieten huis, maar de gitaar en bas klinken niet vet genoeg, dat moet dikker, harder, vuiger, zwaarder. Ik begin direct te denken dat het gitaargeluid van Homme en de moddervette baslijnen van Scott Reeder niet te benaderen zijn. Ik verwoord mijn twijfels, maar @schoppenaas wijst me terecht: “niet zo kritisch Bas, geen recensie”. En hij wees me terecht terecht, ik was helemaal niet op Roadburn om te recenseren, dus: criticusmode uit, liefhebbermode aan. En loos gaan.
Garcia en band maakte dat ook wel makkelijk voor me, want eenmaal gewend aan het iets dunnere geluid, bleken alle nummers nog zo verdomde goed dat ik regelrecht de stonerrockhemel in werd geschoten, waar ik de dagen eerder door Earthless en Karma To Burn al had mogen zijn. Hit na hit na hit, alles was even raak, alles was even goed. En natuurlijk wist ik dat de nummers nog steeds geweldig zijn – And The Circus Leaves Town zit zonder twijfel bij mijn onbewoond eiland verzameling – maar ze dan een keer live horen en beleven met Garcia op zang… dat is echt een geweldige ervaring. De man is zo essentieel voor het Kyussgeluid; Homme mocht dan de meeste liedjes pennen maar zonder Garcia zou het geen Kyuss zijn geweest. 'Demon Cleaner'? Check. 'Thumb'? Check. 'Gardenia'?Check. 'Supa Scoopa and Mighty Scoop'? Check. 'One Inch Man'? Check. Mooiste momenten waren echter de afsluiters van Sky Valley en Circus Leaves Town: 'Whitewater' en 'Spaceship Landing'. Lang en uitgesponnen, bezwerend en broeierig: alles wat Kyuss zo uniek maakte. En de band kwam er ook steeds beter in, vooral drummer Rob Snijders was waanzinnig en groovde als een idioot. De zeikerd in me moet nog even melden dat hij het jammer vond dat persoonlijke favoriet 'Fatso Forgetso' niet werd gespeeld, maar dat is dan ook het enige. Garcia plays Kyuss rockt als een moederneuker. En heel Roadburn zag dat het meer dan goed was. En extra goed door het spelen van 'Pilot The Dune' van Slo Burn, de band waar Garcia in zong na Kyuss – en direct ook het enige nummer dat ik met mijn toenmalige band Burnout (we hielden nogal van stonerrock; Karma To Burn, Slo Burn, dus branden moest het) heb gecovered. Heerlijk.
Was het zielig? In het geheel niet. Ik had een geweldige tijd en het was de zoveelste bevestiging dat Kyuss legendarisch goed is. En nee, dit was geen Kyuss – vooral die gitaarsound van Homme heb ik nog nooit door iemand anders ook maar horen benaderen – maar ergens is het ook wel goed dat er geen echte Kyuss reünie is; dan blijft het toch een onbezoedeld rockmonument, iets onaantastbaars. Gracia plays Kyuss schopt kont.
(Bas Ickenroth)