Onbedoeld de soundtrack voor het einde van de rock.
Aan alles komt een einde zegt het cliché. Dance, jazz, avantgarde: mooi, interessant en op dat moment eindeloos veel boeiender dan alweer een rockgitaar. Ja, de usual suspects als Motorpsycho bleven belangrijk, maar nieuwe bands met een gitaar waren er nauwelijks. Ik had hier eigenlijk Seigmen willen bespreken met Radiowaves, maar hoewel dat een superplaat is – en ook is gebleven – blijkt Sugartooth veel exemplarischer voor de fase waarin ik me bevond. Jammer voor de band eigenlijk.
Wat wel een voordeel was: ik kende de band van tevoren niet. Dan had ik ze waarschijnlijk als de zoveelste Soundgarden-epigoon aan de kant geschoven, want die eerste plaat is juist dat. Maar nee, onbekend, dus The Sounds Of Solid was nieuw. Leuke band, Sugartooth. Hielden het compact met twaalf nummers in 37 minuten – bij mij niet automatisch een voordeel want ik hou van lange nummers maar bij Sugartooth paste het wel perfect. De band bleef elk nummer wel fris en fruitig klinken hierdoor, verloor zich niet in oeverloze jams. De basis van stevige, slepende rock nodigde hier wel toe uit, maar door het juist niet te doen klonk het overal even eigenwijs. Wat ook zo eigenzinnig was: riffs die soms bijna gingen stoneren, maar deze dan met een redelijk clean en open geluid spelen, bijna surf-achtig qua reverb. Fijn hoor.
Grootste pluspunt was de hipper-dan-hippe productie door nog hippere productieteam The Dust Brothers. Soundtracks, big beats (ja, die tijd was het), hiphop, coole grooves: territorium van The Dust Brothers. De gebroeders zijn stevig aan de gang gegaan met de band. Had een Rick Rubin de productie gedaan was The Sounds Of Solid zo'n goudeerlijke rockplaat geworden; Chris Goss had er een zware stonerplaat van gemaakt. Gelukkig hadden de jongens daar allemaal geen zin, en mochten The Dust Brothers volledig loos gaan. Uitkomst: een een volledig gedeconstrueerde versie van een rockband. Alle gebruikelijke ingrediënten aanwezig, maar dan uit elkaar gehaald en op eigen wijze weer samengevoegd. Zo worden drums op de meest vreemde momenten vervangen door een drumcomputer(hiphopbeats, een drum'n'bassritme in 9/8), vliegen de gitaren van boven naar onder door het stereoveld, en worden de baslijnen helder en hard als voornaamste melodiebron op midvoor gepositioneerd. De (goede) zang blijft nog het meest in veilige rockregionen, maar verder is het puur analytisch gezien een gedurfde, originele plaat van een rockband die waarschijnlijk behoorlijk uitgekeken was op het doorsnee rockidioom.
Maar de deconstructie kon uiteindelijk niet verhullen dat Sugartooth bovenal een rockband is. Een goede weliswaar, maar ik was de rock bijna voorbij. Ik wilde het wel goed vinden, maar de aangrijpingspunten voelden versleten aan. Niet dat ik dat direct durfde toe te geven – het loslaten van oude waarden is niet zo makkelijk. Daarbij, The Sounds Of Solid was hoe dan ook een goede plaat, met een origineel geluid en een zekere coolness in het totaalpakket – helemaal te danken aan The Dust Brothers. Maar het bleek niet genoeg, want hoe goed ik de plaat ook vond, tot een echte connectie is het nooit gekomen. Toen niet, nu niet. Op emotioneel niveau is het een vrij koude plaat. Maar dat is volgens mij puur persoonlijk, omdat ik juist in die overgangsfase tussen rock en andere muziek zat. Einde van een relatie: "schatje, ik maak het uit. Nee, echt, het heeft niks met jou te maken, het is mijn schuld, ik ben veranderd, jij niet. Duizendkeer sorry". Een relatie kan ik niet voortzetten als het gevoel weg is, en Sugartooth is dan de personificatie van het slachtoffer, de rock. En helaas komt de plaat nu niet meer los van die ervaring. Toch jammer, de band en de plaat hadden beter verdiend.
Helaas is van dit album niks op You Tube te vinden (platenmaatschappij Geffen heeft niet bepaald meegewerkt aan promomateriaal), en op Spotify staat helemaal niets.
(Bas Ickenroth)