De enige claim to fame die Candyhateful kan maken is het feit dat in de film Queen Of The Damned (naar het boek van Anne Rice) hun liedje 'Stay Down' werd gebruikt. My Space? Niks. Wikipedia? Nee. Allmusic? Zelfs daar niet. You Tube? Noppes (niet helemaal waar, maar was het maar wel zo). En op Spotify staat natuurlijk ook niks. Terwijl de cd nog gewoon besteld kan worden bij je lokale platenboer. En er zijn nog steeds best wat redenen te vinden om dat te doen.
Verbazingwekkend vind ik het. Over elke scheet is wel iets vinden op het wereldwijdeweb. Iedere kutband uit verwegistan of nog verder heeft wel een of andere ontoonbare, nauwelijks functionerende website gemaakt vol pop-ups of andersoortig irritant gedoe. Maar dat is tenminste nog iets. Candyhateful is werkelijk niets over te vinden. Niet eens een slecht onderhouden Wiki-site of een entry bij Allmusic – normaal gesproken toch redelijk compleet wat betreft Amerikaanse bands. Maar ja, Candyhateful bracht maar één album uit en deed dat voordat het gros van de mensen internet had ontdekt. Enkele jaren later en dan zou het vast wat hebben gescheeld qua aandacht. Maar ja.
In 1996 hing er ook wel een obscure waas over de band heen, en daar liet ik me nogal eens door aantrekken. En dan stond er ook nog iets als 'echo's van The God Machine' of iets dergelijks, en dan was ik natuurlijk verkocht. Wie of wat die obscure waas had veroorzaakt kan ik me trouwens helemaal niets van herinneren, maar ik vond het altijd prettig vertoeven aldaar. Uiteindelijk bleek het allemaal helemaal niet zo obscuur en de waas verre van dicht, die muziek. En daarom vind ik het – ook nu – raar dat deze band nauwelijks een spoor heeft nagelaten. Al die sites die ik in de inleiding heb genoemd: niks. Hoewel, You Tube heeft twee visueel redelijk afschrikwekkende en slecht klinkende liveliedjes in de aanbieding; en dan hoor ik alleen maar wat vaag geneuzel in mijn linkerkanaal en rechts helemaal niets, en zie ik tot mijn enorme schrik een stel intens lelijke glamrockers-aan-de-heroïne. Totaal onverwacht, want het was potdomme wel 1996, toen kon je niet meer met goed fatsoen met zo iets aankomen. Of was het gewoon eigenwijs? Hoe dan ook, ik had een broertje dood aan die Hollywood-decadentie-glamrockers, en als ik toen had geweten dat de mannen er zo uitzagen was ik er waarschijnlijk met een boog omheen gelopen.
Dat zou dan hoogst onterecht zijn geweest, want Transparent bleek een goed album, helemaal niet obscuur als de waas had doen geloven, maar ook geen mainstream. The God Machine was wellicht een invloed, maar meer dan een lichte aanraking hebben ze ook weer niet achtergelaten op het Candyhateful geluid. Dat geluid doet soms meer denken aan de eerste van The Smashing Pumpkins of een Nirvana-goes-goth, dan weer aan My Bloody Valentine, om uiteindelijk uit te komen bij de psychedelica van Sundial en Loop. Vooral de veelvuldig opduikende wah-wah gitaartjes wijzen stevig in de richting van Sundial, maar Candyhateful is steviger, zwaarder, zwaarmoediger ook want een vrolijke boel is het nergens. Goed album, met het fenomenale 'Inside' – traag, zang als instrument, sfeervol met zowaar een postrockgevoel – als eenzame uitschieter.
Maar Transparent roept ook vragen en twijfels bij me op. En dat komt door het gebrek aan context. Ik kan me nauwelijks voor de geest halen wat de reden is geweest waarom ik hem heb gekocht – zal vast die recensie zijn geweest – en hoe vaak ik hem gedraaid heb. Ik vond hem goed, zeker, en het feit dat het qua bekendheid nogal obscuur bleef heeft me altijd aangesproken, maar dat is het dan ook wel zo'n beetje. Candyhateful bracht alleen deze plaat uit en verdween in het niets. En dat niets is echt een totale leegte, er is nauwelijks informatie te vinden om het verhaal te vertellen, te reconstrueren welke impact – hoe klein ook – de band heeft gehad. En daardoor is er ook niets om mijn toenmalige beleving terug te halen, om mijn geheugen het in dit geval broodnodige steuntje in de rug te geven. Wat rest is de twijfel, het oningevulde verhaal, met te weinig bouwstenen om een mogelijke context te bouwen. En daarmee is Candyhateful eigenlijk een vage kennis gebleken; wellicht zelfs een grote onbekende. Toch jammer.
Voor de durfals: hier de twee links naar de matige You Tube clips. Voor de goede orde, deze zijn totaal niet representatief voor het album.
http://www.youtube.com/watch?v=54pq65tcCSs
http://www.youtube.com/watch?v=A386ymYMjbg
(Bas Ickenroth)