Ja joh, Bas gaat obscuur! Levitation is al een vrijwel onbekende band, en dan ook nog eens in de 50 x 90 lijst met een album dat alleen in Australië is uitgebracht. Ik zou bijna de Mart Smeets-modus aanzetten.
Ik weet niet meer welke recensie het was, maar de muziek werd vergeleken met The God Machine en "het onvolprezen Levitation". Nu had hij (Robert Heeg, wie anders) me al met The God Machine, en als je dan met een mooi adjectief erbij ook nog eens in dezelfde adem wordt genoemd is het direct duidelijk: Levitation is de volgende prooi. Maar hoe? Internet was er nauwelijks, en van een computer had ik überhaupt nog geen kaas gegeten. Dus op naar de platenboer – daar kwam ik toen nog – en in hun bestanden op 'Levitation' gezocht. Ze konden hem wel bestellen, bleek. Welke wilde ik hebben? Ja, wist ik veel. De meest recente vond ik een logische keuze. Oké, maar dat was Australische import, dus het kon een tijdje duren. Niet erg, ik moest hem hebben, want er stond "het onvolprezen Levitation" zomaar in dezelfde context als The God Machine. Bleek Meanwhile Gardens ook nog van 1994 te zijn.
Het is nogal een aanbeveling, iets onvolprezen noemen. Moet je niet te vaak doen want dan verliest het – zoals altijd – al zijn waarde, maar die Heeg gebruikte het nooit voor zover ik me kan herinneren. Maar behalve de aanbeveling had ik geen enkel idee bij Levitation. Nooit een noot gehoord, maar wel blind aangeschaft. De keren dat ik dat heb gedaan zijn op één hand te tellen. En gelukkig: bij Levitation was het volledig terecht, die aankoop. Ik heb ook nooit begrepen waarom de band onbekend was – ik had de naam voordien nog nooit gehoord. En na Meanwhile Gardens is er nooit meer wat verschenen, jammer genoeg.
Maar hoe klinkt het dan? Laat ik het vooral onder de grote noemer 'rock' scharen; heel erg apart was het in ieder geval niet. En de impact van The God Machine had het ook niet; hebben we dat tenminste ook direct uit de wereld. Maar speciaal vond ik het wel. In het begin niet in het minst omdat ik de plaat speciaal uit Australië had laten komen en dat er hoogstwaarschijnlijk dus maar weinigen waren in Nederland die hem ook hadden. Gelukkig was dat niet alles. Levitation bleek een geweldige rockband met gepassioneerd, emotievol geluid. Bijna een soort proto-emo, maar dan zonder het hardcorerandje. Flexibel waren ze wel: de ene keer hard en compact rockend met staccato riffs, de volgende keer heftig groovend met een rollende 6/8, en even later juist dromerig en uitgesponnen. Maar overal dat melancholische randje, iets wat hierna vrijwel alle muziek die ik ooit kocht zou hebben. Ik had al niets met vrolijkheid of humor in de muziek – een enkeling zoals Zappa of Primus daargelaten – maar nu was het duidelijk: melancholie, somberheid, droevenis, zwaarmoedigheid. Dat moest het worden en dat zou het blijven tot vandaag de dag – en het ziet er niet naar uit dat het binnenkort anders zal worden.
Fijne band dus, dat Levitation, en naar mijn idee ook redelijk origineel. Het was een Engelse band, en ergens was wel wat prog, psychrock en shoegaze te herkennen, maar verder kon ik niet direct een plakkertje erop plakken. Bij hedendaags googelen kom je bij een Wikipedia artikel waarin Cardiacs, Krautrock, Television, XTC, Killing Joke, Wire, Zappa, Swans, Devo, Gentle Giant, Faust, Public Image Limited, Echo & the Bunnymen and Julian Cope worden genoemd als invloeden, maar daar had ik toen nog geen weet van; niet van de invloeden, en als ik ze wel had geweten dan had ik op Zappa en Swans na niemand echt gekend. Los daarvan hoor ik het ook bij huidige beluistering niet direct terug. Ja, prog, psychedelica en wat shoegaze hoor ik nog steeds, maar de meeste van bovenstaande namen zijn natuurlijk heel goed, maar nauwelijks hoorbaar in het Levitation geluid. Wat ver gezocht dus. Een van de bandleden had een Cardiacs-achtergrond, dus dat was dan wel te verwachten. Bovenal heeft Levitation echter een redelijk eigen geluid, zo blijkt nu nog steeds, waarin de vocalen van Steve Ludwin – helder, vrij hoog, gevoelig, soms gevaarlijk dicht tegen vals – die slagroom op de taart is, de geconfijte kers op de pudding die het lekkers het speciale tintje meegeeft zodat het memorabel wordt.
In 1994 wist ik verder niets van de band, en was het niet voor dit artikel had ik de cd nu nog steeds af en toe opgezet, fijn naar geluisterd, tevreden gevoel gekregen, en daarna hem weer gedachteloos in de kast teruggezet. Maar het internet is educatief, ook als het verder vergeten bandjes betreft, en zo blijkt dat Meanwhile Gardens het derde en laatste album te zijn, en dat 1993-1994 nogal tumultueuze jaren zijn geweest voor de band. Originele zanger/gitarist Terry Bickers krijgt een breakdown tijdens een optreden, en kondigt zijn vertrek aan. Toen was Meanwhile Gardens al half opgenomen. Vervolgens proberen ze een zangeres uit (van het mij van naam wel bekende All About Eve), maar die wordt het dan uiteindelijk weer niet. Plots komt de verder onbekende Steve Ludwin langs, wordt de nieuwe zanger en neemt samen met de rest van de band een nieuwe versie van Meanwhile Gardens op – waar dan wel nog veel gitaarwerk en achtergrondzang van Bickers te horen is. Vreemd allemaal, zeker omdat ik juist het bandgeluid erg op de zang gericht vond, en Ludwin kan het gewicht met gemak dragen. Uiteindelijk brengen ze de plaat alleen in Australië uit, het waarom hierachter blijft onduidelijk. Er zou nog van alles onuitgebrachts op de plank liggen – waaronder de originele versie van deze plaat – en er gaan stemmen op om deze opnieuw uit te brengen. Ik zie het allemaal niet zo snel gebeuren, er lijkt niemand op te wachten.
Na deze release gaan de bandleden hun eigen weg en wordt door enkelen Dark Star opgericht, en daar heb ik ooit weleens wat van gehoord, maar ik kan me geen noot meer herinneren. Meanwhile Gardens blijft voor mij het enige wapenfeit van Levitation dat ik ken – een werkelijk onvolprezen album kan ik beamen – en ik zou graag wat YouTube dingetjes willen aanhalen, maar ik kan ze niet vinden. Op de MySpace site staan wat nummers van de originele versie van het album – dus met vocalen van Terry Bickers, en ik kan alleen maar zeggen dat ik blij ben met de zang van Ludwin die ik veel beter bij de band vindt passen.
(Bas Ickenroth)