Er was eens een teepje. Niet van mij, vriend B. kwam ermee langs. Op kant A stond Kyuss – Blues For The Red Sun. Op Kant B Dead Flowers – Moontan. De eerste kende ik niet, de tweede had ik wel eens een recensie van gelezen. "Damn, die Kyuss plaat is goed!" zei vriend B., maar ik kon er niet zoveel mee; wel een paar leuke nummers maar te zompig, te breierig. Ik ging voor kant B. Volledig.
Het verhaal daarna laat zich raden. Kyuss brak postuum door en is vandaag de dag veel groter dan tijdens hun leven, maar zelfs toen waren ze stukken bekender dan Dead Flowers. Die band is nooit voorbij de obscuriteit gekomen, met een aantal marginaal bekende albums – het zou me verbazen als meer dan tien lezers Dead Flowers kent. Doet het ertoe? Ergens wel, want ik vind het buitengewoon jammer dat de band nooit groot is geworden. Nu ja, heel groot is ook wat veel gevraagd, daar leent de muziek zich niet voor, maar ontoegankelijk is het nergens, en als psychedelische spacerockband hadden ze best op de eerste stonergolf kunnen meesurfen. Maar helaas, na opvolger Altered State Circus was de spacecake wel op.
Ik was vanaf de eerste seconde verkocht. Die ingehouden, bezwerende riff van opener 'Chocolate Staircase' ("I want a chocolate staircase, I want to eat my way up / living in fear of a meltdown", onbetaalbaar) is geniaal, de opbouw die volgt wellicht nog genialer. Alsof 'Set the Controls For The Heart Of The Sun' van de vroege (en natuurlijk enige goede) Pink Floyd een pittige, compacte rockbehandeling krijgt, en ja: dat werkt wonderwel goed. Van die echte echte psychrock die niet origineel was, want behalve Pink Floyd kon je genoeg usual suspects herkennen: Hawkwind, Ashra, Loop, Monstermagnet, Jimi Hendrix op een heftige LSD-trip. Ik schrijf trouwens wel dat die makkelijk te herkennen zijn, maar voor mij was dat toen nauwelijks het geval, want ik kende behalve Monstermagnet en Hendrix die andere namen nog niet. Gevolg was dat ik lange tijd heb gedacht dat Dead Flowers een goede en originele spacerockband was, met een volledig eigen plek in het spacerockuniversum. Niet het geval dus, maar het doet totaal niets af aan mijn beleving én aan de kwaliteit, heb ik gemerkt. In 1993 was originaliteit duidelijk een belangrijk punt voor me – en toen kwam mijn gebrek aan kennis van de spacerockgeschiedenis dus goed van pas -, en nu let ik er ook nog wel op, maar kan ik veel meer het ultieme criterium laten prevaleren: vind ik het leuk of niet?
En na die opener was de rest ook zo lekker. Soms bezwerend en slepend ('Thought World', 'Feed It'), dan weer fel ('Hammer Rash', het refrein van 'Filling In Time'), soms ook onbeschaamd mooi zoals in het instrumentale 'Spiral Eye' en het ambienteske 'Gaia's Love Hole' – compleet met geluiden van fluitende vogeltjes en spelende kinderen. En eigenlijk is dat mijn eerste kennismaking met ambient geweest, kom ik nu achter. Ook nu nog klinkt 'Gaia's Love Hole' wonderschoon: een zachtaardig gitaarthema, een dwarsfluit, wat effecten eroverheen, en dan nog een complementair gitaarlijntje vol delay en reverb wat zo hier en daar opduikt. Heel simpel, maar net zo geniaal; een lucide droom maar dan wel door een boel magische paddestoelen geïnduceerd. Nog steeds een van de mooiste wegdroomnummers die ik ken.
En dat alles maakt Moontan nog steeds tot een geweldige psychrockplaat. Eentje die meer aandacht had moeten krijgen. En als het niet met Moontan was gelukt, dan wel met opvolger Altered State Circus die zeker even goed. Die klinkt wel iets moderner – met een hoger gehalte aan synths – en komt daardoor meer in Ozric Tentacles territorium, maar dan zonder prog en wel met zang; hetgeen direct voor een dosis pop zorgt in het geluid. De zang – wellicht niet het sterkste punt van Dead Flowers maar slecht is het zeker niet – houdt de spacy sferen toch nog enigszins op aarde, en zeker op Moontan staat het liedje zelf nog centraal (waar het bij Altered State Circus vooral gaat om de sfeer en daar neem je natuurlijk lang de tijd voor als band – zoals het eigenlijk ook hoort bij spacerock). Dat is ook de reden dat ik niet goed begrijp dat er nooit een groter publiek is gevonden; aan de muziek kan het niet gelegen hebben. Misschien dat de band zo instabiel was dat ze te weinig hebben opgetreden; ik weet het niet. Er is nagenoeg niets meer over Dead Flowers te vinden; de albums zijn uit print, ze gingen te vroeg uit elkaar om een duidelijke vermelding op internet te krijgen op een geïsoleerde enkele fanaat na. Zelfs op You Tube moest ik erg lang zoeken voor ik iets van Moontan vond; deze twee zijn de enige twee (van Altered State Circus is iets meer terug te vinden). Gelukkig kwam ik ook nog een downloadlink via rapidshare ergens tegen, dus mocht je hem willen luisteren dan kun je hem hier vinden.
In ieder geval, als er één band speciaal voor Roadburn 2011 weer bij elkaar moet komen, is het Dead Flowers wel. Maar dat zal er wel niet van komen, helaas, want te onbekend tijdens het leven en totaal vergeten na de dood. Maar ik blijf hopen op een uitgesponnen versie van 'Gaia's Love Hole' plus diaprojecties, wierook, lavalampen en nog meer van dat alles. Dat zou nog eens mooi zijn…
(een wegdromende Bas Ickenroth)