Goed jaar hoor, 1993. Moeilijk kiezen. Uiteindelijk zes in de lijst gehouden – het enige jaar dat vijf niet voldeed. En zes is nog niet genoeg eigenlijk. Vandaag aandacht voor het inmiddels volledig vergeten Coptic Rain, een Sloveense industrial metalband met een zangeres met een stem als een cirkelzaag. Lekker. Daarna nooit meer iets mee gedaan, met Coptic Rain, behalve ooit een EP’tje gekocht in de uitverkoopbakken. Industrial duurde niet lang bij me, zie ook Ministry. Daarbij mag de band nog stug plaatjes hebben gemaakt tot 2000, ik heb die jaren nooit meer ergens recensies of andersoortige stukjes over ze gezien. Over later werk kan ik dan ook niets zeggen, wellicht dat ze stiekem de klassieker der klassiekers hebben gemaakt, de canon van de industrial; ik weet het niet en heb ook niet de behoefte om het te gaan ontdekken. Maar anders dan bij Ministry bevalt Dies Irae me wel nog. Ik moest wel even door de productie heen luisteren; dat typische begin jaren negentig computergeluid was op zijn zachtst gezegd nog vrij dun, en vergeleken bij het industrialgeluid dat tegenwoordig de toon zet (Nine Inch Nails – still going strong trouwens -, Shining) is het eigenlijk wel lachwekkend slap. Maar onder dat platte geluid – een dubbeltje heeft nog meer diepte – blijven veel nummers verrassend sterk. Zoek vooral uw eigen favorieten, maar ‘Up’, ‘Outcast’, ‘T.T.I.D.’ en ‘Ragnarok’ behoren wat mij betreft wel degelijk tot die industrialcanon, en zijn stukken sterker dan ik ooit van Ministry heb gehoord. En dan hebben we natuurlijk ook nog afsluiter ‘Lured Appeal’, zo’n liedje dat verder gaat dan het genre alleen, en ook huizenhoog overeind blijft staan tussen welke liedjes dan ook. Nachtmerries krijg ik niet meer van de voordracht van Radman, maar veel scheelt het niet. Alsof ze bezeten is forceert ze haar stembanden tot een krakerig geluid waar even veel dreiging in zit als de openingsriff van ‘Black Sabbath’, maar dan met het venijn van iemand die een maand lang opgesloten is geweest maar nooit is gebroken. Dwaas geworden van ingehouden woede, en dan losgelaten op de dader. Zoals Marsellus Wallace in Pulp Fiction zo eloquent tegen zijn verkrachter sprak “i’m gonna get medieval on your ass”, met diezelfde onderkoelde – nee, ijselijke boodschap. Zoveel onuitgesproken waanzin zit er in de stem van Radman verborgen; dat heeft geen matige productie kunnen tegenhouden. Ik heb het nummer een keer tijdens een feestje gedraaid waar ik wat plaatjes mocht spinnen, maar de meeste feestgangers konden de sfeer toch minder waarderen – weg feeststemming. Tussen al die grandioze liederen staan een rits aardige industrialtracks die de wereld niet schokken, maar nog altijd redelijk fier voor zichzelf op kunnen komen. Slecht of zelfs matig wordt het nergens, hoewel die drumcomputer in ‘Barefoot’ wel erg cheesy vroege-jaren-negentig klinkt; zo’n ritme dat ook door Soul II Soul of welke Madchesterband dan ook werd gebruikt – en dat is een duidelijk minpunt ja. Maar verder blijft Dies Irae een sterke industrial metalplaat die waarschijnlijk bij te weinig mensen in de kast staat.
(Bas Ickenroth)
Recensies lezen, een heerlijk tijdverdrijf. Ik deed het in Aardschok, in Watt, en later ook in Oor (het abonnement van Watt werd automatisch omgezet in een van Oor toen Watt ter ziele ging). Uitpluizen, wie vond wat van welke plaat en waarom. Heb er tegenwoordig wat minder mee – zelf teveel nietszeggende recensies geschreven denk ik – maar het was een van mijn favoriete hobby’s. Zo ook uitgekomen bij Coptic Rain, een Sloveense industrial metalband met hun debuutalbum Dies Irae. Besproken door Robert Heeg, dus goed. Niet dat ik hem blind vertrouwde, maar meestal was ik het wel met hem eens. Dus moest ik Coptic Rain ook hebben. En ja, prima keuze weer van Heeg, goede plaat vol afwisselende industrial, paste perfect in de betreffende periode. Qua geluid duidelijk richting Ministry, maar dan wat minder pure metal en meer vleugjes EBM en gothic. Oneerbiedig gezegd een kruising tussen Ministry en Front 242, maar zo goed kende ik die laatste toen nog niet. Grootste pluspunt was de stem van Katrin Radman, die zowel met als zonder vervorming een angstwekkende scheur kon opzetten. Af en toe ook een clean geluid uit haar keel voortbrengend, goed voor het contrast en ook even goed passend bij de redelijk afwisselende nummers. Geen top 3 plaat, maar ergens in mijn top 10 had ik Dies Irae wel staan. En dat zou nog een stuk hoger zijn geweest als elk liedje zo sterk en groots was geweest als afsluiter ‘Lured Appeal’ met zijn dreigende, gothische synthlijn, slepende ritme, en de pijnlijk intense cirkelzaagstem van Radman – op het eind ook nog eens zo waanzinnig gillend dat de angst niet meer uit mijn lijf wilde gaan die eerste nacht. Zo maak ze maar één keer in je bestaan als band, als je geluk hebt.