"Nou ja, 4-Hero dat ken je vast wel (en vooral Jacob's Optical Stairway, wat mij betreft het hoogtepunt van jungle-als-albummuziek.)" schreef Omar in de comments bij Photek. Ja, 4-Hero kende ik wel, maar dan alleen Two Pages. Vond ik geweldig toen. Maar nu niet meer.
Raar was dat niet, dat ik alleen Two Pages kende. Ik wist van heel 4-Hero niks af, zag goede recensies van het album, zag dingen staan als "jazz" en "live gespeelde drum'n'bass" en "donkere scifi-georiënteerde tracks", en ja, dan heb je me wel. Als drummer was eindeloos gefascineerd door de ratelende drumtracks die vrijwel onmogelijk zelf te spelen waren. Zeker die extreem gedetailleerde beats van Photek waren helemaal niet te doen. De two-step beats van Ed Rush & Optical waren een stuk makkelijker, maar ook helemaal niet zo leuk. Ik bleef ook maar de hele tijd het gevoel houden "waarom nu zo agressief? waarom die combinatie met jazz niet wat meer opgezocht?", helemaal onwetend dat juist dat al een gepasseerd station was. Dat krijg je ervan als je alleen maar vooruit wil kijken. Dat is dus de reden dat ik Jacob's Optical Stairway nooit heb gehoord; drum'n'bass was voor mij toekomstmuziek, geen terugkijkmuziek. Met Roni Size en Goldie is het bij mij ook nooit meer helemaal goed gekomen hierdoor.
Maar live gespeelde drum'n'bass moest ik dus wel hebben. Two Pages bleek een ambitieuze dubbelaar – progjungle als het ware – met een duidelijke tweedeling: cd 1 vol echte drums, strijkers, piano's, contrabassen en soulzangeressen; cd 2 was gevuld met abstracte hardcore drum'n'bass uit samplers en machines. Cd 1 was zachtaardig, melodieus, lief, warm, jazzy, zoet; cd 2 was hard, puristisch, lomp, kil, melodieloos. Mooi, dacht ik, twee albums voor de prijs van één. En ach, cd 1 was wellicht wat te zoet voor me, maar die drums… gewoon geil om te horen hoe die drummer heerlijke junglegrooves speelde, zo heerlijk rollend en soepel. En dan die onderkoelde jazz, ook al zo'n genre dat steeds belangrijker voor me werd. Mooi. Cd 2 was spannender, abstracter, veel moeilijker te vatten, en daarom muzikaal wat interessanter. Ja, Two Pages was het wel.
4Hero – Star Chasers
Geüpload door hushhush112. – Muziek video's, interviews met artiesten, concerten en meer.
Nee, Two Pages is het niet. Niet meer. Een nog grotere vrije val dan Psalm 69 van Ministry. Tijdens het samenstellen van die 50 albums kwam ik bij 1998, en dacht ik "O ja! 4-Hero! Was een coole plaat! Moet erin!". Maar toen had ik hem al een enkele jaren niet meer erg goed beluisterd. Nu komen die cliché's met de tand des tijds en zo, maar potdomme, wat is Two Pages gedevalueerd tot een zielig hoopje plaat.
Nu kan ik voor een groot deel de schuld geven aan Photek, als het om cd 2 gaat. Eenmaal gevallen voor al die fabelachtige details zijn alle vrijwel andere drum'n'bass-makkers lompe boeren. Met Ed Rush & Optical en Bad Company voorop, maar 4-Hero kan er ook wat van, besef ik nu. Maar waar dat bij die eerste twee namen ook gewoon duidelijk is – simplistisch van beukenstein gaan was hun tweede natuur, je verwacht niet anders – verpakt 4-Hero het in een pretentieus arty scifi jasje, alsof het zeer cerebrale, intellectuele muziek betreft. Maar nee hoor, onder de verpakking gaat het er al net zo simplistisch en nietszeggend aan toe als bij die andere namen; oppervlakkig gebeuk, geen melodieën, geen composities, richtingloos, zielloos. en buitengewoon vervelend. Nauwelijks meer om aan te horen.
Cd 1 kan ik wel wat langer dan 15 minuten achter elkaar aanhoren, maar ook daar moet ik toegeven dat de impact zoveel minder is dat het pijn doet. Natuurlijk klinken die junglegrooves nog heerlijk, maar die liedjes – hier wel echte liedjes – zijn vullingscheurend zoet en gladder dan een paling in een emmer snot. Zangeressen die heel clean binnen de lijntjes blijven met soul/r&b-achtige zanglijnen, en dan die strijkers die hun violen strijkstokken in bakken honing hebben gedoopt. Zo onspannend, zo suikerzoet, zo saai.
Two Pages is het album dat wel het hardst van zijn voetstuk is gevallen in deze serie tot nu toe. Muzikaal nauwelijks meer interessant, en qua vorm en opzet tegenwoordig ook geheel onbegrijpelijk voor mij. De cd's lijken gemaakt door twee totaal verschillende artiesten, en de enige reden om ze samen uit te brengen lijkt om maar te laten zien hoeveel ze in hun mars hebben, dat ze zoveel verschillende kanten hebben. Pretentieus en onnodig. Wat zeg ik, totaal over the top en dat op een slechte manier. Two Pages blijft de komende jaren stof verzamelen, ergens achteraan verstopt in mijn cd-kast.
(Bas Ickenroth)