Nog even dachten we dat de koning het over zijn inkomen had met “minder instroom en eerlijker verdelen”, maar helaas. Uiteraard zijn wij wel vrijgevig in onze lijstjes uit het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: Balthazar, Beirut, Dead Neanderthals, Georg Holm/ Orri Páll Dýrason/ Hilmar Örn Hilmarsson/ Kjartan Holm, Kloster, Natural Snow Buildings, Organisms, Ought, Roma Amor, Synkro, Vinyl Williams, VNV Nation und das Film Orchester Babelsberg, Paris, الألف en Angel Haze.
Jan Willem
Balthazar – Thin Walls (2cd, Play It Again Sam)
Balthazar is al ruim 5 jaar een zeer prettige indierockband van onze zuiderburen. De groep bestaat uit Maarten Devoldere (zang, akoestische gitaar, orgel, piano, programmering, xylofoon, bas), Jinte Deprez (zang, elektrische/akoestische gitaar, orgel, synthesizer, piano, viool), Patricia Vanneste (viool, achtergrondzang), Simon Casier (bas, akoestische gitaar, orgel, achtergrondzang) en nu ook Michel Balcaen (drums, percussie, achtergrondzang). Ze hebben al twee prima albums uitgebracht en presenteren nu hun derde Thin Walls. Hierop onderstrepen ze de ontluikende kwaliteiten van hun eerste twee cd’s, om er vervolgens ook met grote passen overheen te stappen. Hun indierock sound verraadt dat ze ook best naar bands als Beck, Joy Division, Depeche Mode, Styrofoam, Blur en The National te hebben geluisterd. Dit weten ze echter om te smeden tot een volledig eigen geluid, dat ook minder terneergeslagen is dan de genoemde voorbeelden. Vrolijk wordt het nooit, laat dat duidelijk zijn, maar het is wel heel pakkend en smakelijk wat ze hier voorzetten. En er staan ook menig instant klassiekers op. Een zeer goede derde worp. De eerste versie bevat ook nog de fijne live cd Live At Ancienne Belgique. Hun allerbeste album tot nu toe!
Beirut – No No No (cd, 4ad)
Achter het 4ad label zit al jaren, sinds het vertrek in 1999 van voormalig labelbaas Ivo Watts-Russell om precies te zijn, geen idee meer, al komt er nog altijd fraaie muziek op uit. Ook het Amerikaanse Beirut rond multi-instrumentalist/zanger Zach Condon zou je niet op het oude 4ad label hebben teruggezien. Maar hij en de zijnen weten wel fraaie albums te maken, die op de eerste twee vol Balkan-sounds en Americana zitten. Op zijn laatste cd The Rip Tide (2011) verlaat Condon die sounds en richt zijn pijlen dan meer op met folk geïnjecteerde indiepop, hetgeen ijzersterk uitpakt. Na vier jaar is er dan eindelijk de opvolger No No No, die de lijn van die vorige cd doortrekt. Hij wordt vergezeld door diverse muzikanten op percussie, bas, gitaar, trompet, trombone, accordeon, viool, contrabas, cello, zang en farfisa. Negen nummers met een totale lengte van goed 29 minuten vind ik toch wat mager na vier jaar. De cd opent mij ook net iets te frivool. Maar dan herpakt hij zich en wordt het allemaal weer heerlijk melancholisch, met dat typische Beirut geluid, dat zich ergens ophoudt tussen Pinetop Seven, Calexico en Sufjan Stevens. Ze scoren een voldoende, maar het gedroomde vervolg is het zeker niet.
Dead Neanderthals – Endless Voids (2cd, Alone Records)
Dikke aanrader van Bas. En die kan je maar beter serieus nemen, zo blijkt ook nu met Endless Voids van de Dead Neanderthalers. Dit uiterst experimentele improvisatieproject van percussionist René Aquarius en saxofonist Otto Kokke staat op de 2014 editie van Incubate (en ook op die van dit jaar trouwens). Ze betreden het podium met de gitaristen Dirk Serries (Fear Fall Burning, Vidna Obmana) en Steven Vinkenoog, (hier) percussionist Peter Johan Nÿland (Distel, Norn, Hadewych), elektronicaspecialisten Thomas Ekelund (tevens stem) en Rutger Zuydervelt (Machinefabriek) en saxofonist/klarinettist Colin Webster. Dat is op voorhand al een line-up om U tegen te zeggen. De performance moet helemaal overdonderend zijn geweest, want op schijf maakt het, met name onder de koptelefoon, al een indruk van jewelste. De eerste schijf van ruim 37 minuten bevat één lang stuk, waar diverse drones op fluisterende wijze beginnen maar uiteindelijk groeien tot één apocalyptische prachtmonster. Je hoort geen individuen, maar een met elkaar verweven collectief. Het is weliswaar allemaal geïmproviseerd, maar je beluistert het zoals je naar een strak geregisseerde thriller kijkt; je zit telkens op de punt van je stoel, zo spannend. Maar ook vol ongerepte schoonheid, die net zo beangstigend als fijn en emotioneel overweldigend is. De tweede disc duurt maar liefst nog eens ruim 44 minuten en is meteen al wat luider. Met je ogen dicht is het echt alsof ze om je heen staan. Drones en dark ambient, die als een verwoestende laag magma langzaam kruipt waar het niet gaan kan. Na zo’n 17 minuten neemt de percussie toe en doen ze me enigszins aan de Swans van nu samen met Sonic Youth denken. Het is eigenlijk het meest gestructureerde stuk dat na een minuut of zes weer langzaam verdwijnt in de kolkende massa. Op precies 17 minuten van de meet klinkt ineens een gong en keert de rust weer. Maar het is een onrustige rust, die op gruizige en bloedstollende wijze naar het einde toekruipt. Sinds God, de band dan, die ik live heb gezien in de oertijd nog, heb ik zelden nog zoiets meegemaakt dat je compleet van je sokken blaast. “Eindeloze leegtes”, maar dan wel gevuld met magistrale muziek.
Georg Holm/ Orri Páll Dýrason/ Hilmar Örn Hilmarsson/ Kjartan Holm – Circe (cd, Krúnk)
Georg Holm (bas) en Orri Páll Dýrason (drums) zijn beide uit Sigur Rós. Kjartan Holm (gitaar) is de jonge broer van Georg en tourlid van Sigur Rós. Hilmar Örn Hilmarsson is een legendarische componist/elektronicaspecialist, die naast eigen albums ook gewerkt heeft met de Hafler Trio, Psychic TV, Current 93 en ook Sigur Rós Samen hebben ze de soundtrack Circe geschreven voor de nog te verschijnen BBC documentaire “The Show Of Shows”. Ze worden bijgestaan door 2 violisten, een altviolist, een cellist en het South Iceland Chamber Choir. In feite brengen ze iets dat het midden houdt tussen post-rock, neoklassiek, dark ambient en experimentele muziek. Doordat ze deze ingrediënten steeds op bijzondere wijze combineren, vallen ze eigenlijk buiten alle categorieën. Ze weten je te ontroeren met melancholische schoonheid, te overdonderen met adrenaline opwekkende muziek en te biologeren met spannende en verrassende vondsten. Hard of zacht, ze weten met beide een diepe indruk te maken, waarbij je gewoonweg vergeet dat het om een soundtrack gaat. Heel sterk!
Kloster – Half Dream, Half Epiphany (cd, Burnt Toast Vinyl)
Kloster is een project of eigenlijk meer een workshop van de Deense muzikant Mikael R. Andreasen (zang, akoestisch & elektrische gitaar, orgel), die doorgaans pastorale folk maakt met een duidelijk Christelijke achtergrond. Toch kunnen ook ongelovigen bij zoveel schoonheid daar geen bezwaar tegen hebben. Op de zesde cd Half Dream, Half Epiphany wordt hij vergezeld van Sarah Hepburn (zang), Solrun Stig (zang), Mikkel Elzer (elektrische gitaar, darbuka, cimbalen), Rakel Maria Rahbæk (fluit) en Manoj Ramdas (theremin). Ze presenteren 9 songs, die allen fluweelzacht en uiterst melancholisch zijn. Op biologerende en narcotiserende wijze weten ze je in overrompelende schoonheid te dompelen. Elk nummer, elke noot is raak. Dromen en openbaringen volgen elkaar op en vullen elkaar aan. Daarbij zitten ze ergens op het snijvlak van altcountry, droompop en folk. Denk aan een gedroomde combinatie van Bifrost Arts, How To Throw A Christmas Party, Crëvecoeur, At The Close Of Every Day, Low, Current 93 en The White Birch. Het is zo mooi dat het haast zeer doet. Een paradijselijk album!
Natural Snow Buildings – Terror’s Horns (cd, Ba Da Bing! / Konkurrent)
Het Franse cult-duo Natural Snow Buildings, bestaande uit Mehdi Ameziane (tevens Twinsistermoon) en Solange Gularte, bestaat al sinds 1997. Ze hebben inmiddels een behoorlijke discografie opgebouwd, die onverminderd uit interessante experimentele muziek bestaat, waarin folk, drones en psychedelica een grote rol spelen. Daarbij hebben ze behoorlijk wat labels versleten. Nu spreiden ze op Terror’s Horns hun visie op de popmuziek ten toon. Vergis je niet, dat wordt geen doorsnee popplaat, maar één die vanuit de diepte een poging doet dit genre te benaderen. Ze brengen nog altijd een geluid vol folk, psychedelische rock, drones, experimentele muziek, post-rock, industrial en ambient. Maar eerlijk is eerlijk, het is beter doorwaadbaar dan veel andere albums. Ze brengen hier op narcotiserende wijze hun muziek aan de man, waarbij ze richting Glissando, Oiseaux-Tempête, Barn Owl, United Bible Studies, Matthew Collings, Vieo Abiungo en Birds Of Passage opschuiven. Het is slechts een marginale verschuiving naar de popmuziek dus. Voor de rest doen ze gewoon waar ze goed in zijn, namelijk betoverend biologerende experimenten afleveren vol strijkers, gitaren, hallucinerende zang en psychedelische elementen. Wat een machtig, verlammend prachtwerk!
Organisms – Dag Nacht (cd, Grond Records)
In 2012 komt het Haags/Rotterdamse Organisms met hun geweldige debuut Rainbow Black + White, waarmee ze een fraaie plek in de Nederlandse noisescene innemen. Ze doen daarbij denken aan bands als Black Flag, Drive Like Jehu, Ramones, Unwound en Fugazi. De leden komen voort uit bands als Incense, Feverdream en Fine China Superbone en krijgen rugdekking van diverse muzikanten uit die scene. Na drie jaar keren ze terug met Dag Nacht, nu als viertal. Naast Lennard Kruithof (zang, gitaar), Bart Baekelandt (bas), Robert Bregten (drums), is ook gitarist Joeri Voogt (Fine China Superbone) aangeschoven. En er is nogal wat veranderd. Dat met name omdat nu alles in het Nederlands gezongen wordt. Toch levert dat qua muziek en energie geen verschil van dag en nacht op. Wel is het door de toevoeging van een extra gitarist meer en meer een noiserockband geworden met meer puntige songs. Heerlijke noise met een gezonde punkattitude, die hout snijdt. Ze brengen een niet te stoppen lawine aan energiek geluid, waarin je jezelf gewillig laat meevoeren. Denk daarbij aan een dynamische en bovenal eigenzinnige sneeuwbal van The Ex, Plan Kruutntoone, Gone Bald, Joy Division, Unsane, Fugazi en De Raggende Manne. De ongeveinsde energie en emoties weten je compleet in te pakken. Organisms slaat een nieuwe weg in, maar wel één die minstens zo urgent is als voorheen. Wat een superband.
Ought – Sun Coming Down (cd, Constellation / Konkurrent)
Het prestigieuze Canadese Constellation label brengt door de jaren heen nogal wat sensationele releases uit voornamelijk eigen land voort. In Montréal wordt in 2011 de postpunk groep Ought opgericht, die in 2014 hun volwaardige debuut More Than Any Other Day op het label uitbrengen. Ze brengen een geluid dat herinneringen oproept aan vele bands van weleer uit de wave, noise, psychedelische rock en postpunk scene. Door hun stekelige geluid, energie en originele aanpak weten ze daarbij toch een eigen smoel te tonen. Dat doen ze op hun nieuwe cd Sun Coming Down misschien nog wel beter. De groep bestaat wederom uit Tim Darcy (zang, gitaar), Ben Stidworthy (bas), Matt May (keyboards, zang) en Tim Keen (viool, drums). Ze weten kritiek te uiten, maar tonen aan over genoeg humor te beschikken. Hun relativerende geluid is net zo pakkend als ontwapenend, waarbij ze ook een fraaie dwarsdoorsnede weten te maken van bands als The Ex, Joy Division, The Fall, Television, Sonic Youth, Talking Heads en The Velvet Underground. Met name de zang gaat nogal eens richting die van Mark E. Smith (The Fall), hoewel G.W. Sok (ex-The Ex, King Champion Sounds). Het komt ook door de pure rauwheid, de ongeveinsde emoties en teksten, die maken dat het urgent is en je het snel omarmt. Los daarvan hebben ze gewoon echt een heerlijke sound in huis.
Roma Amor – Una Torbida Estate (cd, Old Europa Cafe)
Dit inmiddels Italiaanse duo Roma Amor, ooit begonnen als trio, wordt gevormd door Euski (zang, akoestische gitaar) en Michele Candela (accordeon, bas, percussie, mondharp, castagnetten, samples). Hiermee brengen ze doorgaans een fijne, melancholische mix van dark cabaret, chansons, Italiaanse folk met elementen uit de jaren 60, pop en new wave, waarbij de zang op fraaie wijze in het Italiaans dan wel Frans en op de laatste cd zelf in Engels wordt gebracht. Ze presenteren nu hun vijfde cd Una Torbida Estate (een bewolkte zomer) in hun zevenjarig bestaan, waarmee ze de lijn van hun vorige album doortrekken. Hierop krijgen ze nog steun van 5 gasten op elektrische gitaar, flamenco gitaar, harmonica, viool en piano. De output is onverminderd droefgeestig en mooi, waarbij folklore, tango’s en chansons elkaar afwisselen. De zang is veelal in het Italiaans, maar ook Engels, Spaans en Duits passeren de revue. Ook het Jacques Brel nummer “Amsterdam” weten ze heel mooi te vertolken. Je moet ze ergens tussen Katzenjammer, The Dresden Dolls, Tara Fuki, Lhasa, Yasmin Levy, Rikarda Parasol en Manu Chao positioneren. Wat een heerlijk album weer!
Synkro – Changes (cd, Apollo / Bertus)
Helios, Xela, Boards of Canada, CIM, Arovane, Christian Klein, Aphex Twin, Autechre, Burial, Popol Vuh, Tangerine Dream, Gescom, Oneohtrix Point Never, Spacek, Warp, Skam, Ninja Tune, Metalheadz, dBridge en Autonomic, het zijn handenvol invloeden waar de Britse artiest Joe McBride door beïnvloed wordt. Toch weet hij als Synkro sinds 2010 steeds weer een uniek geluid aan de dag te leggen. Hij heeft sindsdien zo’n 40 releases (hoofdzakelijk 12”-es) het licht laten zien, die ergens tussen de dubstep, ambient, downtempo en drum ’n’ bass uitkomen. Daarnaast heeft hij ook albums gemaakt met het dubstepproject Akkord en de downtempo/ambient groep Kiyoko. Nu komt hij met zijn cd Changes, waarop hij een gloedvol geheel brengt dat veelal leunt of begint met ambient, maar dan richting de dubstep, future garage of drum ‘n’ bass koerst. Daarbij krijg je spookachtige zang, gesampled dan wel door hemzelf of in “Body Close” met Lyves. Het zit allemaal goed en sfeervol in elkaar en weet je ook tot het laatste moment te biologeren. Hij zetelt ergens tussen Burial, Goldie, William Basinski en Boards Of Canada, zonder dat dit echt ooit helemaal klopt. Een eigenzinnig en buitengemeen fraai album!
Vinyl Williams – Into (cd, Company Records / Konkurrent)
Als je opa filmcomponist John Williams is, je oom (Joseph) leadzanger bij Toto is en je vader (Mark) bij Crosby, Stills & Nash en Air Supply heeft gedrumd, mag je gerust stellen dat je erfelijk belast bent. Bij de inmiddels 25 jarige multi-instrumentalist Lionel Williams uit LA is dat het geval. Doordat ze in Azië zijn naam nooit goed uit kunnen spreken, verandert hij deze maar in Vinyl Williams. In 2012 levert dat het alleraardigste Lemniscate op, waar hij ergens op het kruispunt van shoegaze, pop, kraut- en spacerock uitkomt. Hij doet alles zelf maar klinkt als een volwaardige band. Datzelfde is ook het geval op zijn nieuwe album Into. Hij blijft een spacy en licht psychedelisch geluid produceren, maar laat dat nu vaker landen in de shoegaze, indie en droompop. Veelvuldig brengt hij nachtelijke tinten aan met onder meer jazz en ambient-elementen, of geeft hij juist een speelse draai door allerhande elektronische geluiden toe te voegen. Alles is met heel veel gevoel gemaakt en onder zachte lagen zitten allemaal fraaie sublagen en subtiele experimenten. Hij dompelt je onder in een warm, maar artistiek verantwoord bad. Het blijft een heerlijk unicum.
VNV Nation und das Film Orchester Babelsberg – Resonance (cd, Anachronsounds)
Ronan Harris (zang, teksten, productie) en Mark Jackson (live drums en percussie) vormen al jaren VNV Nation, dat van een industrial EBM groep steeds meer een synth-popband is geworden. Ze boeten eigenlijk nooit in aan kwaliteit, met uitzondering van hun laatste cd Transnational (2013) dan, want kwam ik niet doorheen. Als die doordringende, intens getormenteerde stem van Ronan maakt het veel goed. Nu heeft Ronan Harris het eens heel anders aangepakt door met het Film Orchester Babelsberg samen te werken. Hij heeft uit hun hele discografie (op de laatste cd na) een selectie van nummers gemaakt, Het orkest heeft deze van een melancholisch klassiek jasje voorzien. Het resultaat is te horen op Resonance, met als ondertitel “Music For Orchestra Vol. 1”. Ik moet zeggen dat het verrassend mooi uitpakt. De zang van Ronan knalt er nu nog meer uit. Instant herfst. Zeker voor herhaling vatbaar.
Martijn
Paris Pistol Politics
Hij was een tijdje aan het beleggen op Wall Street (het systeem aanpakken van binnenuit) maar na de gastrol bij Public Enemy en Acid Reflex (2008) dacht ik dat ie weer terug was. Intussen heeft het toch zeven jaar geduurd tot de opvolger. Wel gelijk een dubbelalbum en vooral beter dan die voorganger. Terwijl er eigenlijk niet zoveel veranderd is, politiek niet (helaas) en muzikaal niet. Nog steeds de G-Funk (waar de G niet voor Gangsta maar voor Guerilla staat) die eigenlijk al op zijn tweede album Sleeping With The Enemy (1992, alweer) ontstond. Maar boosheid wordt nooit oud en het is helaas nog steeds nodig, het nieuws staat weer bol zaken als #blacklivesmatter. De hedendaagse rapscene laat het daar vooralsnog toch wat afweten, ondanks Kendrick Lamar maar check ook even de gloednieuwe Flatbush Zombies. Op Pistol Politics veel gasten, van z’n oude medemilitant Kam tot minder voordehandliggende G-Funk-kopstukken Tha Eastsidaz. Prima comeback, heftige visuals, zoals de clip hieronder die vlak voor Ferguson ontplofte verscheen.
الألف أينما ارتمى
Alif is een groep mannen met een Arabische achtergrond. Een breed begrip, maar hun muziek is niet echt op een streek of genre vast te pinnen. Het instrumentarium is traditioneel, maar de benadering is meer rock- en jazzgetint. Elektrische piano en oed gaan hand in hand en ritmisch is het ook gevarieerder dan rock maar pittiger dan veel jazz. Tegelijk is het grofkorreliger dan veel andere Arabische muziek. Waar de crossovers met beats nu wel uitvoerig zijn onderzocht en ‚oriental metal’ steeds meer een ‚scene’ wordt brengt Alif een eigen, frisse benadering. En da’s leuk en aardig maar het is ook nog eens fakking goed.
Angel Haze Back In The Woods
De carrière van Angel Haze kreeg een aardige boost het gebruik van Working Girls in de Sandra Bullock-film Heat. Echt heeft ze er niet van geprofiteerd, want bij het debuut ging het al mis. Wegens ruzie en als wraak lekte ze het album gelijk. Het zit haar sowieso niet mee, vroeger niet (luister maar naar haar remake van Eminems Cleaning Out My Closet), maar ook nu zijn er zijn nog steeds veel problem, zoals drugs en de stukgelopen relatie met Ireland, de dochter van Alec Baldwin en Kim Basinger. Wellicht dat ze daarom op haar nieuwe mixtape zo boos is. Skillz heeft ze (meestal rap, soms ook soulful gezongen), dat had ze al bewezen, maar die grimmige productie (van Tk Kayembe) bevalt me beter dan het soms erg poppy debuut. Hopelijk reserveert ze het niet alleen voor de mixtapes. Maar goed, inmiddels wel genoeg in de kijker om Back To The Woods te kunnen ‚lekken’ via Billboard/Soundcloud gisteravond (gratis, inmiddels via Spotify en iTunes te beluisteren).