We gaan vrolijk door met de volgende tien albums van het decennium. Heel ouderwetsch compleet mp3-vrij.
Death in Vegas – Scorpio Rising (2002)
Een goede plaat met Liam Gallagher…en Paul Weller! Stop de persen! En beide fossielen leveren nog topbijdragen af ook: Gallagher op zijn slepend arrogant best, Weller op een bezeten cover van Gene Clarke.) Maar Scorpio Rising gaat over de vrouwen, namelijk de geil/stonede variant: Hope Sandoval, Dot Allison en Susan Dillane vs. boze/machine variant Nicola Kuperus. De eerste is gelukkig in de meerderheid. ‘Leather’ en ‘Girls’ vormen een van de betere openingssalvo’s die ik ken en de plaat in een heel eigen electro-psychedelisch-techno veld lanceren. Een mooie, warme tegenhanger van het koud-euforische Dirt.
Kraftwerk – Tour De France Soundtracks (2003)
De jaren 2000-2009 zijn wat mij betreft ook het decennium van de opgefokte antihype, platen die om volstrekt irrationele redenen worden afgekraakt (10000 Hz Legend, Human After All, drukqs.) Ook Tour de France Soundtracks moest er aan geloven. Volkomen onterecht. Enige minpunt is dat de conceptuele verankering een beetje oubollig is (de originele ‘Tour De France’ track was al in 1984 uitgebracht) en van Kraftwerk hadden we stiekem een nieuwe technologische metavisie verwacht. Maar Singularität of Sonnenenergie zit er op het moment niet in (internet hadden ze eigenlijk al met Electric Cafe behandeld.) Laat ik mezelf eens samplen:
“Kraftwerk was sindsdien [Radioactivity] altijd idealistisch, hoopvol, kinderlijk naïef haast. Tour de France Soundtracks is daarop geen uitzondering in hoe het een visioen van Le Tour presenteert dat is ontdaan van elke hint naar bijvoorbeeld de duistere technologie van doping. Maar zelfs zonder die schaduwzijden is het concept verrassend rijk aan mogelijkheden. Het ideële aspect van de fiets als de meest perfecte mens-machine-synthese. Het ethos van balans, spiervorming, mechaniek en dieet. De fiets als droommachine die wakende dromen genereert van licht en snelheid, de versmelting van het individu in het haast homo-erotisch peloton en daar voorbij de eeuwigheid van de weg die een blik gunt op de horizon van het mens-zijn.”
Korrekt.
Mense Reents – Aus Freien Stücken (2003)
Ik heb het toch geprobeerd om Mense Reents aan de man te brengen: “Eén van de sympathiekste platen van 2003 die aanvoelt als een verkwikkend bad in een ideeënstroom.” Niet dat het veel heeft mogen baten. En Aus Freien Stücken blijft tot nu toe ook zijn enige soloplaat (hij speelt in een rits bands waaronder het hele fijne Egoexpress.) Je hebt op zich best wel veel van dit soort Duitse platen gehad de afgelopen jaren, denkend vanuit techno maar op zoek naar iets voorbij de dansvloer, iets meer pop, iets minder ingekapseld door regels, maar dit is verreweg het leukste en wildste exemplaar. ‘Blaue Berge’ (opgefokte Philip Glass) en ‘It Didn’t Matter’ (dé perfecte NEU!/Velvet Underground synthese) blijven onbetwiste klassiekers in de 54 hoofden die het gehoord hebben.
Ada – Blondie (2004)
Uiteindelijk heb ik de cd voor een paar euro op de kop getikt bij de locale bieb maar een tijdlang draaide ik mijn eigen edit zonder het irritante ‘Who Pays The Bills’ en ‘Each and Everyone’ (dat als ‘Blindhouse’ op Triple R Friends zonder vocalen veel beter klonk) maar met toevoeging van de ‘Lovelace’ single. Maar goed details. Opener ‘Eve’ lijkt een zenuwachtige eurotrash single totdat opeens de hemel open trekt en die piano riff verschijnt die overgaat in een rare synthetische spinetsolo. En zo gaat de rest van de plaat verder met onverwachte keuzes, vaak verschillende binnen een nummer. Prachtige cover van ‘Maps’ heeft zelfs zoiets als crossover potentieel gehad. Jammer dat Blondie daarna een molensteen lijkt te zijn geweest voor Ada die tot nu toe nooit echt de brille van dit werk heeft hervonden.
Scritti Politti – White Bread Black Beer (2006)
Green Gartside, ook niet iemand die je van overproductie kan betichten (in de zin van een teveel aan platen), White Bread Black Beer is pas het vijfde Scritti Politti album in dertig jaar. De tijdige re-release van de eerste postpunk tracks als Early (inclusief schuchtere liner notes van Gartside) vormden een eerst levensteken maar die hebben verder weinig te maken met White Bread Black Beer, een van de betere en natuurlijk, zoals we inmiddels kunnen verwachten, intelligentere popplaten van de laatste jaren, met echte-echte liedjes gezongen door die stem.
N*E*R*D – In Search Of… (2001)
Grijs gedraaid destijds, daarna nooit meer. Staat, nu ik er weer eens naar luister, nog steeds als een huis, deze ode aan Pharrells ego en de rock/hiphop interface. Daarna stichtte Neptunes een dictatuur van hiphop, maar weinig, hoe rockistisch van mij, eenheid, meer een mijnenveld van juweeltjes. En over die opvolger zullen we maar gewoon zwijgen.
Alan Braxe & Friends – The Uppercuts (2005)
Beetje vals spel want er staat wat 90s spul op zoals De Eeuwige Zomer die ‘Music Sounds Better With You’ heet, maar ‘Rubicon’ hè? Van die Miami Vice house in optima forma: opbouwen en opbouwen en dan zwaaien met je om-je-hals-gehangen-keyboard terwijl er een gitaarsolo uit blaast en een heel stadion uit zijn pan gaat.
Motor – Klunk (2006)
‘Sweatbox’ is samen met ‘La Rock’ een van die tijdperk definiërende danstracks. ‘Sweatbox’ kan je het beste omschrijven als Spartaans (of is dat een anglicisme? Een mooi anglicisme dan): kaal, hard, donker en zweterig een sublieme reductie van dansmuziek. De rest van Klunk kan daar misschien niet aan tippen maar is nog steeds erg goed en effectief, een soort ideale muziek voor donkere ruimtes, enkel verlicht door strobo's.
Kelley Polar – Love Songs Of The Hanging Gardens (2005)
Eind 2005 was er weer even sprake van zo’n hysterische mini-hype, dit keer rond het debuut van cellist/zanger/producer Kelley Polar. De hype was volkomen terecht want Love Songs Of The Hanging Gardens vormt een verzameling technopop zoals die niet eerder bestond. ‘My Beauty In The Moon’ mag met recht een van de mooiste liedjes van de laatste tien jaar worden genoemd. Die kosmosublieme Hubble-foto is wel vaker gebruikt als hoesfoto maar past wat mij betreft het beste bij dit mysterieuze album. Inventief, erotisch en toch toegankelijk. Prima combinatie.
Slam – Nightdrive (2005)
Mix-cd’s? Heel veel goede gehoord terwijl de kunstvorm steeds meer onder druk is komen te staan dankzij de golf podcastmixen die overal gratis zijn te downloaden en vaak, dankzij het ontbreken van rechtengeneuzel, spannender zijn. En toch, veteranen als Slam draaiden met het perfect getitelde Nightdrive een bijna-klassieker in elkaar. Bijna, want tijdens dit decennium begon ook de dubbele mixcd aan zijn opmars, zelden met succes. De eerste cd van Nightdrive zou ook genoeg zijn geweest. Van begin (Carl Craigs ‘Darkness’) tot eind (de essentiële James Holden remix van ‘Nazi Trance Fuck Off’) een dromerige technotrip.
door OMC