NNM is een serie over nieuwe muziek, waarin we muziek van Nederlandse artiesten bespreken.
Ruben Braeken en Melle Kromhout zijn vooral bekend als indie rockers. Ruben Braeken vooral van Apneu en Katadreuffe (en nog vele andere on/off projecten) en Melle Kromhout van Fata ‘al Moustache’ Morgana. Met Glice gooit het duo het echter over een geheel andere boeg: noise.
Het is echter niet puur noise zoals we bijvoorbeeld kennen van Merzbow. Er is veel meer ruimte in de muziek waardoor er ook behoorlijk wat invloeden vanuit de psychedelische drone terug komt.
Na meerdere cassette releases, die tevens allen de moeite waard zijn vooral het dit jaar eerder uitgekomen werk Race To The Bottom met Coen Oscar Polack, presenteren ze nu de eerste op vinyl uitgegeven langspeler: Cielo
Voor Cielo zijn ze samen met Alexander Hacke (Einstürzende Neubauten) als producer de studio ingedoken.
Daar hebben ze vier stukken opgenomen. Op kant A vinden we Pentachromacy en Randga, en op kant B vinden we Jackdaw en Animalicule.
Of het bewust is of niet, maar er lijkt een duidelijk verschil tussen kant A en kant B te zijn.
In de eerste twee nummers is er namelijk nauwelijks adempauze te vinden. Het is vanaf de eerste toon behoorlijk dik gevuld met verschillende lagen van noise en drones. Het blijft nog dicht bij het geluid die ze ook op de cassettes voortbrengen, maar dan beter uitgewerkt en goed geproduceerd. Dit doet echter niets af aan het levendige karakter. Mijn treft direct hoe me dit direct een jaar of 10 a 12 terug trekt, een periode waarin ik steeds beter bekend werd met artiesten zoals Birchiville Cat Motel, Ashtray Nagivations, Yellow Swans, Burning Star Core en Wolf Eyes (en dan met name de niet ritmische werken van hen). Tijden waarin labels zoals Digitalis Industries, Last Visible Dog, Celebrate Psi Phenomenon en Not Not Fun nog cool waren, voor deze veranderden in de voorbode van de jaren 80 new age synth revival, hipster house en hipster disco (of überhaupt nog bestonden).
Het geluid borduurt echt verder op het werk uit die tijd, maar dan in een iets moderner jasje. Het is erg fijn om dit soort werk weer te horen. Neem bijvoorbeeld het laatste deel van Pentachromacy waarin een zwaar pulsende bass langzaam luider wordt en over de laag noise heen komt. Echt noise zoals we het graag horen.
Ook in Rangda wordt er een dikke laag aan noise gecreëerd met daaronder een pulserende bass. Echter is onder die laag van noise heel veel terug te horen. Subtiele kleine geluidjes die een paar keer terug komen, of zoals op 2/3 van het stuk een soort bel die een keer klinkt.
Op kant B wordt het geheel echter totaal omgeworpen. We beginnen in Jackdaw nog wel met dikke lagen aan gitaarnoise, maar deze nemen halverwege af waardoor er ruimte komt voor twee strijkers die een rustgevend stukje brengen in de muziek. Met de strijkers wordt ook direct de emotionele kant van de muziek aangebracht. Ze weten hiermee de melancholie en het desolate in het stuk nog verder te benadrukken. Een mooie gewaagde switch in de muziek.
In Animalicule blijft de muziek dan een stuk rustiger. Nog steeds zijn er wel snerpender noisy geluide, maar het is veel minder in your face. Hiermee breiden ze het repertoire duidelijk uit, en komen ze meer in het domein van artiesten zoals Joachim Norwall, CM von Hausswolf, Frans de Waard en Phil Julian (om maar wat namen te noemen) terecht. Ook dit is echt een mooie welkome gewaagde switch, een waarmee ze een stap uit mijn interesses uit het verleden direct in het heden zetten. Het blijft echter wel duidelijk Glice, want toch weten ze hier ook een eigen draai aan te geven met psychedelische vocalen die weer lichtjes doen denken aan Robert Aiki Aubrey Lowe (aka Lichens).
Met Cielo heeft het duo Glice een mooie afwisselende en indrukwekkende plaat weten weg te zetten. Een die erg doet uitkijken naar meer en vooral ook hoe de heren dit live weten te presenteren.