Boem en nog eens boem! De week dat ene überidioot ons haarfijn uitlegt dat het drama bij Bataclan eigenlijk onze eigen schuld is. Wij richten onze vizier liever op onze lijstjes uit het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: The Buttertones, Sarah Mary Chadwick, Grouper, Luton, La Luz, A Perfect Circle, Sagot, Eva Salina & Peter Stan, Winter Severity Index en Yellow6.
Jan Willem
The Buttertones – Midnight In A Moonless Dream (cd, Innovative Leisure / Bertus)
Sinds 2013 brengt het uit Los Angeles afkomstige The Buttertones, bestaande uit Richard Araiza (zang, gitaar), Modeste Cobian (drums), Sean Redman (bas), Dakota Boettcher (gitaar) en London Guzman (saxofoon), iets tussen surfrock, rock uit de jaren 50 en 60, psychobilly en mede door de sax ook brass muziek naar buiten. Na een cassette en een lp komen ze vorig jaar met hun beste album Gravedigging tot nu toe. Ja tot nu toe, want op hun nieuwste wapenfeit Midnight In A Moonless Dream brengen ze in ruim 35 minuten 11 nieuwe tracks die er niet om liegen. Niet dat ze veel aan hun receptuur hebben veranderd, maar wat een energie zit er in deze muziek! En ja ze leunen heel erg op de muziek van weleer, maar weten daar een volslagen eigen invulling aan te geven. Hierdoor is het of je naar een samenwerkingsverband van The Gun Club, The Veils, The Cramps, Dick Dale, Tapes ’N Tapes, Moaning en Thee Oh Sees aam het luisteren bent. Dat lijkt wellicht allemaal lastig over elkaar heen te leggen, maar daar slagen ze toch met verve in. Ze weten wederom een verslavend en steengoed geluid aan de dag te leggen.
Sarah Mary Chadwick – Sugar Still Melts In The Rain (cd, Sinderlyn / Konkurrent)
De uit Nieuw-Zeeland afkomstige multi-instrumentalist en beeldend kunstenares Sarah Mary Chadwick heeft zich inmiddels al jaren gevestigd in Australië om er haar solocarrière te starten. In haar thuisland heeft ze nog deel uitgemaakt van de indierock/grungeband Batrider. Solo laat ze zich inspireren door artiesten als Chris Knox, Peter Jefferies en Pip Proud en neemt ze tekstueel geen blad voor de mond. Op haar nieuwste, zesde album brengt ze 10 uiterst stemmige songs, waarbij haar getormenteerde zang de rode draad vormt. Dat omlijst ze met piano, bas, gitaar en drums, waar ze her en der geholpen wordt door gastmuzikanten. Het levert fraai ingetogen emotievolle songs op, die je even uit de realiteit weten te nemen. Ze laat een soort hybride horen van Lisa Germano, Nico, Carla Dal Forno, Thalia Zedek, Aldous Harring, Nina Nastasia en Samantha Crain. Daarmee levert ze een fantastisch en ontwapenend vervolg op haar voorgaande cd’s af.
Grouper – Grid Of Points (mcd, Kranky / Konkurrent)
De Amerikaanse Liz Harris is een bijzonderheid in de muziek, niet alleen met haar hoofdproject Grouper maar ook in de groepen dan wel samenwerkingsverbanden Mirrorring (met Jesy Fortino van Tiny Vipers), Badgerlore (met ex-leden van Deerhoof, Charalambides, Yellow Swans, Six Organs Of Admittance en The Blithe Sons), Visitor (met Ilyas Ahmed), Helen (met Scott Simmons en Jed Bindeman), Raum (met ex-Tarentel lid Jefre Cantu-Ledesma), Slow Walker (met Lawrence English) en op split-albums met Xiu Xiu, Roy Montgomery, Xela, Purnice, City Center en Inca Ore. Met Grouper, waar het laatste wapenfeit Ruins alweer uit 2014 is, brengt ze veelal een licht bevreemdend en unheimisch geluid naar buiten waarbij de genres uiteenlopen van shoegaze, ambient en softnoise tot avant-garde, drones en folkrock. Daarbij trakteert ze je altijd op haar mysterieuze, hese bitterzoete zang. Ze is nu eindelijk terug met Grid Of Points, wat een mini album van bijna 22 minuten lang is geworden en wederom uitgebracht is op het prestigieuze Kranky label. Harris brengt hierop 7 stukken vol minimalistisch, echoënd pianospel, die ze voorziet van haar kenmerkende zang. Het resultaat omvat typische Grouper muziek, maar dan gewoon anders. Ondanks haar sobere aanpak weet ze hiermee te betoveren, biologeren en een diepe indruk te maken. Liefhebbers van Birds Of Passage, Heidi Harris, Nils Frahm, Mark Hollis, Weyes Blood, Julia Holter en Felicia Atkinson doen er goed aan deze heerlijk droefgeestige beauty eens te proberen. Wat is en blijft ze toch een volslagen unicum.
Luton – Black Box Animals (cd, Lost Tribe Sound)
Als er iets nieuws verschijnt op het avontuurlijke label Lost Tribe Sound, is dat altijd een reden om de oren extra te spitsen. Ze hebben de afgelopen jaren zo ontzettend veel vernieuwende en gewoonweg prachtige muziek uitgebracht, die telkens het verschil weet te maken. Op experimentele maar bovenal verrassende wijze zitten ze ergens in de hoek van de neoklassiek, filmmuziek, postrock, drones en ambient. Een groep die daar helemaal bij past is het Italiaanse duo Luton, dat bestaat uit Roberto P. Siguera en Attilio Novellino. Van die laatst genoemde zijn al menig fraaie soloalbums verschenen. Maar in Luton weet hij eveneens te schitteren met hun debuut Black Box Animals. Met strijk- en blaasinstrumenten, percussie en elektronica smeden ze een tot de verbeelding sprekend amalgaam van ambient, neoklassiek, drones, allerhande experimenten en een vleugje postrock. Daarbij moet je denken aan een hybride van Glacis, Matthew Collings, Richard Skelton, Stars Of The Lid, Alder & Ash en From The Mouths Of The Sun. Ook laten ze hier diverse wereldse elementen in hun muziek horen, waardoor ze een volkomen eigen sound naar buiten brengen. Een bijzonderende bezinnende beauty!
La Luz – Floating Features (cd, Hardly Art / Konkurrent)
In 2012 wordt de fijne damesband La Luz uit Los Angeles opgericht. Deze draait om gitarist/zangeres Shana Cleveland, die ook als Shana Cleveland & The Sandcastles van zich laat horen. Daarnaast bestaat de groep uit Marian Li-Pino (drums), Alice Sandahl (keyboards) en Lena Simon (bas), die allen ook zingen. Inmiddels hebben ze de cd’s It’s Alive (2013) en Weirdo Shrine (2015) uitgebracht, waarop je een fijne psychedelische mix van surf, indierock, droompop, doowop en harmonische jaren 60 muziek voorgeschoteld krijgt. Daarmee gaan ze ook gewoon verder op hun derde album Floating Features, zij het nóg beter. De 11 nieuwe tracks, die samen een krappe 36 minuten duren, zijn dromerig, psychedelisch en bevatten weer een heerlijke vintage vernis. Je krijgt van die heerlijke gitaarpartijen en instrumentaties die je aan Dick Dale, Unknown Mortal Orchestra, Boradcast en Dengue Fever doen denken, terwijl de zang veeleer richting That Dog, Lush en Bodies Of Water koerst. Het is allemaal meeslepend en zomers zwoel, zonder dat het ook maar ergens te zoet wordt. Daar zorgen de diverse psychedelische en licht melancholische elementen ook wel voor. Al met al levert dat een prachtig stemmig album op.
A Perfect Circle – Eat The Elephant (cd, BMG)
Maynard James Keenan heeft voor mij toch wel een heldenstatus bereikt met zijn groep Tool, waarvan de laatste cd alweer van 12 jaar geleden is. Met zijn wisselvallige project Puscifer heb ik wat minder mee op, maar A Perfect Circle daarentegen mag er zeker wezen. Ook daar stagneert de productie na 2004, op wat live en verzamelwerken na dan. Nu is er na 14 jaar eindelijk het vierde album Eat The Elephant. En dan heb je 14 jaar de tijd gehad en kom je met zo’n hoes. Enfin, de muziek, want daar draait het per slot van rekening om. Ik had op voorhand eigenlijk geen enkele verwachting en wilde me gewoon laten verrassen. Dat is me prima bevallen. Nee, ik verwachtte echt niet hun beste album tot nu toe, maar wist van het voorgaande dat ze altijd genoeg kwaliteit in huis hebben om een voldoende te scoren. En daar gaan ze ruim overheen. Ze brengen in 57 minuten 12 nieuwe tracks die nog altijd ergens tussen alternatieve en progrock uitkomen. Daar staat weer een aantal absolute uitschieters tussen, die mogen rekenen op die heerlijke zang van Keenan en een stel uitstekende muzikanten uit onder andere Smashing Pumpkins en Puscifer. Het keyboardgehalte is wel wat toegenomen, hetgeen de muziek niet altijd ten goede komen. Toch leveren ze hier echt wel weer een prima album af, die de aankoop meer dan rechtvaardigt. Stiekem hoop je wel dat Tool ook weer eens met een opvolger komt, maar dit is ook weer genieten en een meer dan geweldige zoethouder.
Sagot – Blue Jane (cd, Simone/ Ici D’Ailleurs)
Voordat de Canadese muzikant Julien Sagot in 2012 als solomuzikant Sagot naar buiten treedt, maakt hij al jarenlang deel uit van de indrierockformatie Karkwa, alwaar hij drumt en zingt. Maar met zijn debuut Piano Mal (2012) en Valse 333 (2014 voor Canada en 2015 voor Europa) toont Sagot aan goed op eigen benen te kunnen staan, zij het dat hij altijd wel leunt op diverse gastmuzikanten. Zijn zang doet dikwijls aan die van Serge Gainsbourg en daar scoor je op voorhand al mee. De muzikale omlijsting is echter altijd een spannende mix aan stijlen. Dat geldt helemaal voor zijn derde cd Blue Jane. Hierop brengt hij in ruim een half uur 9 nieuwe songs, die in de basis dichtbij de chanson liggen. Maar Sagot (zang, gitaar, piano, keyboards, percussie, beatbox) kleurt samen met diverse gastmuzikanten op viool, erhu, bas, zang, piano, drums, keyboards, synthesizers, gitaar, riq en klavecimbel zijn muziek wel op heel eigengereide wijze in. Daarmee laveert hij van chansons, folk en synthpop naar psychedelische rock, krautrock en wereldse elementen. Liefhebbers van Jérôme Minière, My Jazzy Child, Serge Gainsbourg, Dominique A., Gablé, Programme en Yeti Lane kunnen hier hun hart aan ophalen. Een kort maar krachtig nieuw wapenfeit. Klasse!
Eva Salina & Peter Stan – Sudbina (cd, Vogiton / Xango Music Distribution)
Eva Salina is een Amerikaanse zangeres, die al vanaf haar twaalfde door diverse plekken in de Balkan is gereisd en er muziek studeert. Het levert na haar debuut Solo (2013) ook de prachtig cd Lema Lema (2016) op, wat een schitterend eerbetoon aan de Servische zanger Šaban Bajramović (1936-2008) is. Hierop eert ze deze koning van de Balkan met zeer uiteenlopende muziek, die gaat van roma muziek en Balkan beats tot klezmer, wereldmuziek en zelfs metal. Ze werkt hierop met bassist Danny Blume (Liminal), blazer Frank London (The Klezmatics, Hasidic New Wave) en leden uit onder meer Kultur Shock en Slavic Soul Party. In die laatste is ook accordeonist Peter Stan actief. Samen met hem brengt ze nu de nieuwe cd Sudbina, hetgeen “lotsbestemming” betekent. De subtitel van het album is “A Portrait Of Vida Pavlović” en inderdaad is dit een nieuw eerbetoon geworden, ditmaal aan de geweldige Servische zangeres Vida Pavlović (1945-2005). Zij heeft de kracht om al haar zielenleed om te zetten in aangrijpende pracht. Wederom een uitstekende keuze van Salina. Muzikaal gezien pakt het hier een stuk stemmiger uit dan haar vorige cd. Je krijgt enkel haar emotievolle zang en het virtuoze accordeonspel van Stan, eenmaal aangevuld met het trompetspel van Demiran Čerimović. Maar dit is meer dan genoeg om een diepe indruk te maken. Salina heeft, ondanks dat ze in het Servisch zingt, die universele zeggingskracht in haar stem waardoor de muziek niet alleen meeslepend is maar ook diepe snaren weet te raken. Net als Pavlović, zij het met een volslagen eigengereide aanpak. Wat een majestueus en prachtig eerbetoon weer!
Winter Severity Index – Slanting Ray (cd, Manic Depression)
Winter Severity Index is een Italiaanse groep, die in 2009 door 4 jonge dames wordt gestart. De formatie bestaat dan nog uit Simona Ferrucci (zang, gitaar, bas, drumprogrammering), Diana Salzo (bas), Elyria (drums) en Valentina Fanigliulo (synthesizers, keyboards). Op nostalgische wijze brengen ze een heerlijke mix van new wave, darkwave, post-punk en in een later stadium ook shoegaze. Toch zal het na de eerste epee vooral draaien om het kernduo Ferrucci en Fanigliulo. Die laatstgenoemde vertrekt na de volgende mini en gaat verder als de inmiddels ook bekende Mushy. Ferrucci vindt een nieuwe muzikale partner in Alessandra Romeo (synthesizers, keyboards), waarmee ze de twee sterke albums Slanting Ray (2014) en Human Taxonomy (2016) opneemt. Vorig jaar verschijnt nog de compilatie Katabasis, waarop een deel van hun eerste epees samen met nog wat oud werk worden gebundeld. Hun debuut Slanting Ray is al jaren niet meer te krijgen. Daar brengt het fijne label Manic Depression nu verandering door het album heruit te brengen, met als extra een mix van “A Sudden Cold”. Ook al is dit een ouder werk, het geldt nog altijd als één van hun sterke wapenfeiten, die fans van Sisters Of Mercy, Joy Division, Black Rose, Joy Of Life, Lebanon Hannover, New Order, Xmal Deutschland en diverse andere vroegere 4AD bands zeker zal interesseren. Een groot goed dat deze weer volop verkrijgbaar is.
Yellow6 – Loops, Notes And Sketches Volume 2 (cdr, Cathedral Transmissions)
Ondanks dat de productie behoorlijk hoog is van Yellow6, blijft er doorgaans nog genoeg kwalitatief hoogwaardig materiaal op de plank liggen. Dit sinds 1998 lopende project van Jon Attwood is mij zeer dierbaar geworden en duikt dan ook met enige regelmaat in mijn jaarlijsten op. Buiten Yellow6 vind je hem ook terug naast Rothko, Avrocar, Absent Without Leave, Caught In The Wake Forever, David Newlyn, Egsun en Landing. Tevens vormt hij met Dirk Serries de groep The Sleep Of Reason. Met zijn Yellow6 brengt hij doorgaans op verstilde wijze uiterst melancholische muziek, die het midden houdt tussen gitaarambient en postrock. De muziek wordt dikwijls ingegeven door bepaalde emoties en/of gedachten, Daarmee weet hij keer op keer op wonderschone wijze tot de verbeelding te spreken. Zoals gezegd is er altijd materiaal over, die vaak op zijn Merry6mas cd’s belanden. In 2006 verschijnt Loops, Notes And Sketches. Hierop zijn het meer schetsen vol gitaarambient, die uiterst dromerig, droefgeestig en wonderschoon zijn. Ondanks dat het niet op een specifiek regulier album past, vormen de nummers toch een fraai geheel. Die zelfde vlieger gaat op voor Volume 2, die uitgebracht is op een cdr via het Cathedral Tansmissions label. In een kleine drie kwartier laat Attwood 12 titelloze stukken het licht zien die de titel weer eer aan doen. Op uiterst dromerige en mysterieuze muziek, die even helemaal wegnemen uit de realiteit. Ja ook de kliekjes van Yellow6 smaken verrukkelijk. Helaas wel meteen stijf uitverkocht.