Alle vrienden van Peter Degen maakten muziek, behalve Peter zelf. Maar op zijn 26ste, nadat hij het bewierookte debuutalbum van Venom hoort, besluit hij dat het genoeg is. “Dat kan ik slechter!”
Met Ripper en Destructor flanst Peter a.k.a. Butcher een demo in elkaar en besluit deze – om te jennen – in te zenden voor de Grote Prijs van Nederland 1986. Tot hun schrik worden ze uitgenodigd voor de voorronde in Paradiso.
Verder dan de voorronde komt het ongeoefende Black Cunt niet. Stichting de Grote Prijs van Nederland stuurt de jongens nog een bedankbrief, die ze zeer politiek correct afsluit met: “Hierbij het oordeel van de jury over jullie optreden. Probeer het te beschouwen als een vrijblijvende recensie van een niet-onoordeelkundige jury, met soms een paar tips voor de toekomst.”
Het juryrapport is wat directer geformuleerd: “Neemt Black Cunt zich serieus? Wij kunnen er in ieder geval niet om lachen en wij hebben het donkerbruine vermoeden dat deze groep uit weinig meer bestaat dan een van tevoren bedachte (lullige) act, waarachter ze zich consequent verschuilt.”
Voor de jongens van Black Cunt zijn dat precies de juiste woorden. Het moedigt ze aan om door te gaan. En ze krijgen zelfs de smaak te pakken. Peter leert echt bas spelen en steeds vaker worden ze gevraagd voor optredens. Uiteindelijk maken ze drie demo’s met blackspeedmegadeathtrashfuncoremetal.
Ik spreek met Peter over Black Cunt en een beetje over hun 3e demo Eat ’Em And Die. Een gesprek met hilarische anekdotes. En de ontdekking van REEL en WiPe.
Luister naar de muziek en lees meer over de muziek en de dromen van Peter en Black Cunt. Kennen jullie de band? Wat vinden jullie van de muziek? Wat is hun plek in de Nederlandse muziekgeschiedenis? Laat het me weten!
Van uit de hand gelopen metal parodie naar vooruitstrevende industrial act
Hoe ga je op het Internet in hemelsnaam informatie vinden over de band Black Cunt? Probeer het maar eens voor de gein 😉 De demotape vertelt me ook niets over de muzikanten, want dat zijn allemaal aliassen. Butcher, Ripper, Sinner en Dark Lord. Met die woordcombinaties beland ik helemaal op het Dark Web!
Ik heb beet als ik ‘Black Cunt’ en ‘bassist’ intik. Dan stuit ik op een forumdiscussie uit 2004 over muzikale grenzen in Nederland. Over bands, die bekend staan om hun experimenteerdrift. Guuz Hoogaerts noemt Black Cunt als band “die de grenzen van het luisterbare opzoekt!” Ik vind dat op de tape nogal meevallen; hij zal doelen op hun live reputatie.
Met dezelfde woordcombinatie beland ik op een basgitaarforum. Op 9 november 2007 schrijft ene Neo Land op de vraag “Waarom ben je bas gaan spelen?” over de ontstaansgeschiedenis van Black Cunt en over zijn ‘carrière’ als bassist. Via de naam Neo Land kom ik terecht bij de site neoland.nl, wat een verzamelsite is van allemaal muziekprojecten van Neo Land. Sinds 1986 heeft hij dus overduidelijk wel geleerd muziek te maken! En daar vind ik ook het volledige archief van Black Cunt.
Ik kom er achter dat Neo Land – bassist Butcher – ook een alias is en dat ik een zekere Peter moet zien te vinden. Maar hoe kom ik met hem in contact? Ik besluit een mail te sturen naar de band WiPe (één van de bands van Neo Land) met de vraag of Peter a.k.a. Neo Land a.k.a. Butcher wil reageren. En verdraaid, één dag later mailt Peter Degen: Ik schaam mij niet voor waar ik ooit mee begonnen ben, dus kom maar op met die vragen!
Vijf dagen later word ik door Butcher in zijn Volvo op station Diemen opgepikt voor een vraaggesprek.
De band
“Ik had de eerste plaat van Venom gekocht, bij Concerto, want dat was hét op dat moment. Een gevaarlijke, duivelse band. Maar toen ik ‘m hoorde kon ik enkel denken Wat is dit slecht! Wat is dit slecht gespeeld. Ongelofelijk! Dus toen, in jongerencentrum Argus, ik en een kameraad de nodige alcoholica tot ons hadden genomen, besloten we Dat kan slechter. Tenminste, dat gaan we proberen. M’n kameraad, die zou gaan zingen. Sort of. En ik? Ik speelde helemaal niks. Maar ik kende wel iemand. Die had een bas, een gitaar, een meersporenrecorder en een drummachine. Dus die moest ik sowieso vragen.”
“De naam Black Cunt? Ik verzon het black deel. Twee miljoen bands in dat circuit heten iets met black. Black zus, black zo. Toen noemde die andere gast: Cunt! Ja: dat is een aardige. Dus die is toen blijven hangen”.
Het eerste optreden: de Grote Prijs van Nederland
“Nou goed. Die demo opgenomen, dus. Wat hebben we vreselijk gelachen! Ik speelde niks, maar ik speelde voor op één snaar hoe een nummer ongeveer zou moeten gaan. Beetje pielen. Uiteindelijk alles netjes opgenomen”.
Hoezo 4 jaar? 4 dagen bedoelen ze 🙂
“En toen kwam het idee. We sturen het in. Naar de Grote Prijs. Om te jennen. Maar niet bij stil gestaan dat ze ons zouden laten spelen. En toen dat gebeurde… Shit! Nou moeten we het doen. Maar we spelen helemaal niks!”
“Eén van m’n beste vrienden is Mark Lamb (tot voor kort drummer van Claw Boys Claw). Ik was zijn drumroadie bij de band waar hij toen in zat. Ik vroeg hem: zou jij kunnen drummen? Maar dat kon niet. Toen bleef de drummachine over.”
“En wat ga jij doen dan?” Dan ga ik maar bassen! Ik kreeg de basgitaar mee naar huis. En dat viel eigenlijk best wel mee. Het is maar één snaar. Afijn, zodoende is het bassen ontstaan”.
“Toen het optreden. Hilarisch. Elk nummer bestond uit één drumpatroontje. Takke takke takke takke tak. De gitarist zette dat uit en aan. Dat was het. Ik dacht dan doen we een tapeje d’r bij met publiek. Paradiso stond vol en na het eerste nummer keihard geraas. Al die mensen om zich geen kijken. Waar komt die herrie vandaan? Het was alleen maar onzin. Echt!”
“Na afloop dachten we: dat is het, we zijn klaar. Our 15 minutes of fame zijn achter de rug. Totdat we een week later gebeld werden. Hoeveel kosten jullie? We willen jullie graag boeken!” Maar….. wij hebben helemaal geen spullen! Dus wij spullen kopen. En toen ging ‘t een beetje lopen. Maar na vier optredens ging die zanger d’r uit. Kon ie niet combineren met z’n bewakingswerkzaamheden ofzo. En zo rolde dat maar door met bandleden. In. Uit. In. Uit.”
“En die tape jij hebt? Op dat moment ben ik alleen nog maar over met één gitarist. Ik was wel degene die telkens de kar trok, ja. Gelukkig had ik genoeg mensen om me heen die net zo gestoord zijn als ik. Die ontzettend van flauwe humor houden.”
De tweede keer Grote Prijs van Nederland
“Voor het jaar er op hadden we snel weer een tapeje gemaakt. Opnieuw ingestuurd. En verdomd: ze nodigen ons wéér uit. Een en al gekkigheid. Tot aan de halve finale in Tilburg (Noorderligt). Ook een vrij grote zaal.”
“Lol voor tien. We wilden een zanger van een andere band, één met een gouden stem, ons 1e nummer laten doen. Dus bij de aankondiging: Dames en heren! Black Cunt! Komt die zanger in z’n eentje op en begint Ticket to the Tropics te zingen. Met zo’n Gerard Joling falsetto. De mensen van Noorderligt dachten dat er iemand uit het publiek op het podium stond, waarop hij gekneveld en afgevoerd werd. Pas toen kwamen wij op. Zo stom allemaal. Erg komisch.”
Je moet het maar durven. “Daar heb ik eigenlijk nooit stil bij gestaan..
De droom
Volgens hun bio had Black Cunt een duidelijk doel: Their goal is to get their audience deaf while dying from laughing!, maar als ik Peter vraag naar zijn droom, dan lijkt hij wel een normale artiest. “Als je iets ruikt en het loopt, dan wil je dat continueren. Dat was het eigenlijk. Ik dacht altijd wel dat kan nooit echt wat worden.”
3e demo Eat ’em and die (1988)
Voor de meer ingewijde metalhead is de titel Eat ’em and die natuurlijk een regelrechte verwijzing naar de LP Eat ’em and smile van David Lee Roth uit 1986. En de titels van de nummers en de intermezzo’s verwijzen naar een door Brian May geproduceerde klassieker: Bad News, van de band Bad News. Al hoewel, band? Bad News was eigenlijk ook een komische parodie. Met o.a. Rick Mayall en een vervolg op de Young Ones, zoals de fantastische mockumentary over Bad News laat zien.
Als ik Peter vertel dat ik deze demo meer door Bad News dan Venom geïnspireerd vind, lacht Peter: “Absoluut ook. Natuurlijk. Al was ik trotser geweest op een vergelijking met S.O.D. (Stormtroopers Of Death); die gasten vind ik pas echt goed!”
De recensent van de Music Maker noemt Black Cunt, net als Bad News, een hardrock persiflage, maar Aardschok geeft ze meer credits: Black Cunt Speelt zo onwaarschijnlijk slecht dat dit hun sterkste kracht is en hen een volstrekt unieke plaats geeft binnen de wereld van de hardrock en aanverwante luide genres.
De laatste vier nummers van de demo zijn opnames van de ½ finale van de Grote Prijs van Nederland, waaronder een cover van I Would Die For You (Prince).
Het hoogtepunt
“Serieus: alles wat we gedaan hebben was een hoogtepunt. Het was allemaal gewoon erg leuk. Ik lach me nog steeds blauw als ik naar de live opnames luister. Als ik dan de dingen hoor, die we tussendoor zeiden. Eén en al lulligheid ten top. Een aaneenschakeling van hoogtepunten.”
“We hebben ooit eens een keer – Ik zal dat van m’n leven niet meer vergeten – ergens in een jongerencentrum in Noord-Holland een concert gegeven op 1 of 2 januari, vlak na kerst. Toen dachten we, zullen we iets leuks doen? De zanger in een kerstmannenpak? Maar die waren uitverkocht, dus kozen we die van een paashaas. Dus die zanger hipte als paashaas het podium op. Vrolijk pasen! De bekken vielen open. Ze begrepen d’r helemaal niets van natuurlijk. Dat soort dingen.”
“Maar ik ben er toch ook erg trots op dat we in het voorprogramma van Zodiac Mindwarp (3 april 1988, Paradiso) en Faith No More (4 mei 1988, Paard van Troje) hebben gespeeld.”
En wie kan vertellen dat Lemmy een poster van jouw band van de muur haalt? Juist! “Toen Lemmy speelde in Noorderligt heeft hij de poster van Black Cunt van de muur gehaald en mee naar huis genomen. Hij vond het zo’n geweldige naam. Dat had ie nog nooit eerder gezien!”
En toen?
“Dat flauwe werkte ook wel eens tegen ons. Normaal stelt een band zich voor op het podium. Maar wij sprongen het podium af en gingen iedereen in het publiek een handje geven. Daar staan dan allemaal van die heavy gasten met die lange haren. En die willen helemaal geen hand geven, want die voelen zich enorm in de zeik gezet. Enfin: ze begrepen d’r allemaal niks van. Andere mensen vonden het daarentegen wel weer erg leuk.”
“Als ik terugkijk… Het is eigenlijk te gênant voor woorden in wat voor zalen we gestaan hebben en voor wie we het voorprogramma hebben gedaan. Daar kom ik nu echt niet meer bij hoor! Ik speel nou voor een warme handdruk en een gevulde koek, ergens. Maar toen werd er ook nog flink betaald. Als ik dat terugreken, denk ik Mijn hemel. Ongelofelijk!”
“Maar het liep af. Het was op een gegeven moment gewoon klaar. Ik bleef echt met helemaal niemand meer over. Maar ik ben blij dat ik het gedaan heb. Tot m’n 26ste was ik een enorme muziekfreak, die alleen niet zelf speelde. Ik was dan wel de drumroadie, maar toch… Ik heb het toch maar mooi gedaan. En het grapje heeft zich doorontwikkeld ook!”
“Op een gegeven moment dacht ik: Misschien moet ik nou maar eens proberen in een echte band te gaan spelen. En ook dat heb ik gedaan”.
Na Black Cunt speelt Peter o.a. in Ploink, Dervish, Unapplied Body Manipulation, Conteched, Patriot Hills en in REEL, dat een aantal CD’s uitbrengt en ondanks toeren met Godflesh, The Young Gods, Einsturzende Neubaten en Rammstein “één van de best bewaarde muzikale geheimen van Nederland blijft.”
REEL was, met Nerve, één van de eerste bands, die metal combineerde met dance en industrial invloeden en ze bestaan overigens nog steeds. Onlangs hebben ze zelfs nog een CD uitgebracht. Op pagina 7 van de Industrial Sound Of The Lowlands wordt REEL zelfs lovend omschreven in dezelfde klasse als Rammstein.
Uit die tijd heeft Peter trouwens nog een leuke anekdote. “Rob Frey van Gore was een project gestart en wilde een mix maken van metal en schlager. Mark Drillich van Kong was daarvoor benaderd en die zei tegen mij: Is dat ook niet wat voor jou? Dat wou ik wel proberen! Dus ik ben thuis wat aan het kloten geweest en dat resultaat heb ik laten horen in de studio van Kong, die grenst aan de studio van Tom Holkenborg. Komt Tom op een gegeven moment binnenlopen en zit ik daar met drie helden van mij een beetje te lullen over koetjes en kalfjes. Ik durfde bijna niks te zeggen.”
Ook heeft Peter remixes gemaakt. Onder andere voor Scram C Baby, Frozen Sun en Claw Boys Claw. “En af en toe win ik zelfs een mixwedstrijd. Onlangs nog. Maar dan schaam ik me er wel vaak voor, want het kan vaak echt wel beter. Erg trots ben ik wel op mijn remix voor Trockener Kecks (Niemand Thuis – Patriot Hills remix). Die is ook op CD gekomen. Alleen hebben ze het mooie einde er af geknipt. Juist de climax, maar zo gaat dat!”
“Muziek is wat mij drijft en momenteel zijn er twee dingen die echt heel belangrijk voor mij: WiPe en Crazy/Daisy (een AC/DC tribute band). Vooral in WiPe kan ik erg m’n ei kwijt. Ik heb een driedubbelrol: gitarist, bassist en sampledrukker en we spelen mijn nummers, die ik van voor naar achter maakt. Daar ben ik erg blij mee! We noemen onszelf een vijfmansband bestaande uit twee man.”
En wat doen de andere bandleden ten tijde van Eat ’em and die: Sinner en Slasher? “Sinner (Mark Zwarts) ben ik uit het oog verloren maar het schijnt dat hij ook nog steeds actief in de muziek is. Drummachine Slasher is direct na de demo met pensioen gegaan en is vervangen door zijn neef, de Alesis HR16B.”
De verzamelde feiten en foto’s? Die zijn te vinden op Discogs.
Marco van Dalfsen wou archeoloog worden, maar dat liep allemaal wat anders. Lees hier meer over de drijfveren van de schrijver van het verhaal over Black Cunt of volg Diggin’ Demos op Facebook. WiPe is ook te vinden op Facebook: voor nieuwe muziek en tour data. Ga vooral eens kijken naar een concert van één van de meest bescheiden en grappige muzikanten die ik ooit gesproken heb 🙂