“Nog eenmaal het argument: iemand die echt iets nieuws doet, iets excentrieks, iets baanbrekends, zal extreem goede en extreem slechte reacties krijgen. Maar zulke mensen, die ‘achten’ en ’tweeën’ scoren, leggen het puur in cijfers altijd af tegen de veilige middelmaat die allemaal ‘zesjes’ haalt. De finale van de Grote Popprijs is er daarom traditiegetrouw eentje van de artistieke middelmaat. Van de ‘zesjes’ en ‘zeventjes’”, aldus muziekjournalist Peter Bruyn!
Little Mary Big staat eind 1990 in de finale van de Grote Prijs van Nederland en krijgt daags na het optreden behoorlijk extreme reacties en wint dus ook niet. Alleen Peter Bruyn werkt niet mee aan zijn eigen hypothese en noemt Little Mary Big “gewoon kleurloos”.
Baanbrekend of niet; de band weet het hoogtepunt van de finale en de vele andere optredens niet te verzilveren in een platencontract. En daarmee wordt het uiteenvallen van Little Mary Big in gang gezet. En hoewel niet vernieuwend of excentriek; in de muziek op de twee demo’s, die ik van ze bezit, hoor je al wel overduidelijk dat er uit de resten van de band iets heel erg bijzonders gaat ontstaan. Johan, female fronted metal en Tully Monster!
Luister en lees meer over de muziek, de dromen en mijn persoonlijke link met de band. Ik ben heel erg benieuwd naar jullie reacties. Kennen jullie Little Mary Big? Wat vinden jullie van de muziek? Wat is hun plek in de Nederlandse muziekgeschiedenis? Laat het me weten!
Ik kwam in 1989 als student in Groningen wonen. Met mijn studiegenoot Wieger Janse woonde ik op een schip, dat we Zink! doopten. Wieger was gitarist en had zelfs al een single gemaakt met zijn band The Grabbits en meegedaan aan de Grote Zeik van Nederland. Pas twintig jaar later kwam ik erachter dat de zangeres op deze single de eerste zangeres was van één van mijn favoriete Nederlandse bands: The Gathering. Ik geniet van dit soort muziekgenealogie. Vandaar dat ik ook heel blij was om de twee demo’s van Little Mary Big te vinden: een belangrijke tak aan de muziekstamboom van zangeres Marike Groot.
Toch spreek ik niet Marike over de band uit Hoorn. Het is bassist RJ: Robert Jan van der Woud, die het geheugen van de band is.
De band
Eerst was er de band met de heerlijk pretentieuze naam Thank God For Us. Na het vertrek van twee leden kwam RJ erbij. “Ooit begonnen bij Snoep Verstandig, daarna Rites & Wrongs en Yahoo, en tijdens Little Mary Big trouwens ook nog in de lawaaiband Om De 100 Zuilen Staat Een Meisje Met Een Tekst.”
Met de komst van de nieuwe bassist wordt besloten de naam te veranderen in Little Mary Big. Een letterlijke vertaling van de naam van de kleine zangeres met de grote achternaam.
Naast RJ en Marike bestaat de band uit Antonino Augugliaro (drums) en Jacco de Greeuw (gitaren, keyboard). Little Mary Big speelt kneiterpop: een zelfgekozen naam voor indiepop, met invloeden uit shoegaze en britpop.
De droom
Robert Jan: “We wilden gewoon beroemd worden!”. “De demotape Sophy moest ons aan optredens en een platencontract helpen.” Er worden 100 professioneel gedrukte demo’s besteld, maar voordat die klaar zijn, maakt de band zelf 4 of 5 kopietjes met de hand, die een afwijkend rood hoesje met de titel Tape meekrijgen. “Je hebt een heus collector’s item in je bezit!”
Met de optredens lukt het redelijk, maar het platencontract komt er niet, “al was er wel interesse om Too Far Gone uit te brengen als single” en komen twee nummers – in een andere mix – terecht op de verzamelelpee 11 Ways To Get Out.
“We hebben voorprogramma’s gedaan voor o.a. Buffalo Tom en The Walkabouts. Dat vonden we indertijd erg stoer. We waren echt naar iets op weg, denk ik”, mijmert RJ. Er worden zelfs 50 demo’s bijgedrukt.
Eind 1990 haalt de band de finale van de Grote Prijs van Nederland. Met Hickory Dickory, Red Kidney & the Belly Beans, Rump, Gotcha! en uiteindelijke winnaar La Lupa. Journalist Peter Bruyn (Het Vrije Volk) noemt Little Mary Big, als Hoornse 10.000 Maniacs en Throwing Muses imitatie “gewoon kleurloos”. De Telegraaf schrijft “op zoek naar een dier in doodsnood vonden we de zangeres van Little Mary Big”. Wierd Duk (Dagblad van het Noorden) is milder: “Authentiek talent viel nog te bespeuren in de Stevie Nicks-achtige, vibrerende melodieën van de kleine zangeres van de rockgroep met de idiote naam Little Mary Big.”
Hester Carvalo (NRC) is het meest positief: “Dat Little Mary Big, de enige band mèt vrouw en zonder pretenties, niet verder kwam dan bij de laatste drie was spijtig. De begeleiding was te hard en nauwelijks interessant, maar de zangeres was geheel zichzelf en had een eigen, doordringend stemgeluid.”
Het hoogtepunt
Voor Robert Jan is de finale een hoogtepunt. “Een uitverkocht Paradiso!” Maar ook: “optreden voor 1200 man tijdens de Uitmarkt in Amsterdam (1991). Een videoclip maken voor het VPRO-programma Onrust. En ons optreden bij het KRO-radioprogramma Leidsekade Live. Ik meen dat we de eerste band zonder platencontract waren daar.”
Het nummer Circles dat daar is opgenomen komt terecht op de 2e demo van de band: Too Far Gone. “We namen celliste Maaike Veerman mee. Die moest vanwege de herrie die wij veroorzaakten op een apart podium zitten, anders kon ze niet goed worden opgenomen. Ik ben persoonlijk dol op de compressie zoals die standaard over dit soort uitzendingen werd gegooid. En ik ben dol op live, vooral als het zo goed de sfeer en emotie van het nummer pakt. We waren hier in topvorm!”
En toen?
Demo Too Far Gone, waar 250 van worden gedrukt, “was eigenlijk de tape-versie van een 12” die ik voor ogen had. Maar het bleek al snel dat we een grote fout bij de mix hadden gemaakt door bij Too Far Gone een galmspoor open te laten staan, waardoor ons succesnummer eigenlijk een mislukking was…”
“We gingen eind 1991 met ruzie uit elkaar, dus is er verder weinig uitgekomen. We zaten naar mijn gevoel nog altijd in de opstartfase toen we stopten.” Jacco en Antonino gingen zonder Marike door met Visions of Johanna, wat later Johan werd.
“Later heb ik nog heel even met Antonino in de band Pally gezeten, dat was in 1996. Daarna is Antonino teruggekeerd naar zijn geboorteland Italië, waar hij ook nog in wat bands heeft gezeten.”
Too Far Gone was voor de mannen van The Gathering aanleiding om Marike in te lijven voor hun platendebuut Always. En daarmee stond ze aan de wieg van de zogeheten female fronted metal. Later heeft meegezongen met Vastatrix, richtte Beatles-coverband The Weavils op en haar eigen band Battle.
Hans Rutten van The Gathering: “Ja! Wij hebben haar inderdaad op basis van deze demo uitgekozen. Dat was een tip van Han Swagerman, onze producer. Een geweldige stem die zo mooi kleurde met Bart en onze muziek! Ze had geen metal achtergrond, dat vonden we alleen maar tof.”
Han Swagerman is inderdaad lyrisch over Marike. Zelfs twintig jaar later haalt hij op een gitaarforum nog herinneringen aan haar op: “Ik kan je opnamen laten horen van Little Mary Big waar mijn bloed van stolt. Maar dat geldt voor heel veel mensen die ik heb meegemaakt ‘in de muziek’ en daar hoor je nooit meer wat van, terwijl er gasten beroemd worden die maar een fractie presteren van wat iemand als Marike kon. Bizarre wereld, die van de muziekbizz.”
Zie je de toenmalige bandleden nog?
“Na Mary Little Big heb ik de band Crumb opgericht, die een paar jaar heeft bestaan. Ook heb ik nog eventjes bij de Stukadelics gespeeld. Met Marike Groot ben ik (met tussenpozen) muziek blijven maken. Ze is een goede vriendin van me. Bij MarQuant, wat een Nederlandstalig project van mij was, heeft ze meegezongen. Samen hebben we ook nog in Wonderlust gespeeld. En tegenwoordig spelen Marike en ik bij Tully Monster. Met jouw oude bootgenoot Wieger!”
“Jacco en Antonino zie ik nooit meer, al zijn we wel vrienden op Facebook. Het komt er niet meer van om af te spreken, zoiets …”
De verzamelde feiten en foto’s? Die zijn te vinden op Discogs. Is er iemand die nog een recensie heeft liggen van één van deze demo’s?
Marco van Dalfsen wou archeoloog worden, maar dat liep allemaal wat anders. Lees hier meer over de drijfveren van de schrijver van het verhaal over Little Mary Big of volg Diggin’ Demos op Facebook.