Wij hebben dat Panamakanaal met die miljoenenjachten en het sluizencomplex nooit helemaal vertrouwd. Daarom boren wij liever geldverslindende muziekkanalen aan in onze lijstjes uit het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: CFM, C. Love Detectives, Explosions In The Sky, Kaada/Patton, De Kraaien, The Last Shadow Puppets, Mogwai, Parquet Courts, Colin Stetson, Ales Tsurko en Sindrome.
Jan Willem
CFM – Still Life Of Citrus And Slime (cd, In The Red / Konkurrent)
CFM staat voor Charles Francis Moothart. Hij draait al een jaar of tien mee in verschillende bands en op verschillende instrumenten; bas in Epsilons, drums in Charlie And The Moonhearts, GØGGS, The Perverts en Culture Kids en gitaar bij Ty Segall Band, Mike Cronin en in Fuzz. Veel projecten samen met Segall, hetzij als muzikant of producer en veel in de punk, rock en hardcore hoek. Als CFM treedt hij nu voor het eerst solo naar buiten met Still Life Of Citrus And Slime. Hiervoor heeft hij wel zijn middelbare schoolvriend en tevens Epsilons en Culture Kids lid Moothart Michael Anderson (gitaar), Tyler Frome (bas) en Audacity’s drummer Thomas Alvarez gerekruteerd om zijn snel geschreven gedreven songs in te kleuren. De dynamiek en de spontaniteit spat er vanaf en weet je daarom snel in te pakken. In feite is het lekker vuige rock, die soms roll’t en dan weer psychedelisch is. Dat loopt uiteen van Dead Moon, Wipers, Dirtbombs en Butthole Surfers tot Telescopes, Thee Hypnotics en PiL. Dat alles wordt met een gezonde no-nonsense punkattitude gebracht. Voortreffelijke rammelplaat.
C. Love Detectives – Out Of The Blue (part one) (cdep, C. Love Detectives / For The Road)
C. Love Detectives is een nieuw duo dat bestaat uit de Belg Divan (tevens Kiss Me You Fool) en de Nederlandse M., die nu hun debuut epee Out Of The Blue (part one) het licht laten zien. Het kleinood is geproduceerd door Bryce Goggin (onder andere Swans, Antony & the Johnsons, The Lemonheads, Bettie Serveert, Pavement, Joan As Police Woman). Ze openen meteen sterk met het nummer “Fever”, waarbij ze enerzijds zich als dansduo ontpoppen maar waarbij je gitaarpartijen krijgt die zo bij Garbage of de Pixies vandaan zouden kunnen komen. Dit duale geluid werkt wel heel erg spannend en is ook in de 3 overige tracks te horen, al verschillen de nummers wel. “I Wanna Record You” is namelijk weer een soort mengelmoes van Vive La Fête, Lana Del Rey en The Notwist. Kleine culthit “If Courtney Love (Has Found The Plane)”, die de aandacht van Goggin heeft gewekt, is een heerlijk opzwepende mix van indierock en opgewonden beats en psychedelische elementen; denk Peter Kernell meets Peaches. Niet dat de andere invloeden verdwijnen, maar door steeds andere accenten te leggen presenteren ze zich steeds weer net even anders. De slottrack “Train” is meer laidback en roept wel associaties op met vroegere Britpop, maar sluit ook mooi bij de rest aan. Ze zingen daarin de tekst: “hey, you know me now”. Nou en of en dit smaakt naar meer. Wat een visitekaartje krijg ik hier eh ehm out of the blue op de mat!
Explosions In The Sky – The Wilderness (cd, Bella Union)
De in 1999 opgerichte Amerikaanse groep Explosions In The Sky vind ik één van de leukste genregenoten van Mogwai, waaraan ze echt wel schatplichtig zijn. Inmiddels hebben ze 6 albums, waarvan 1 soundtrack, uitgebracht. Ze beheersen de gitaargerichte post-rock als geen ander en schaven ook telkens weer aan hun geluid. Dat geldt zeker voor hun zevende worp The Wilderness. De nummers lijken op bedachtzamere wijze tot stand te komen en maken eerder een verstilde pas op de plaats dan hard uit de startblokken te schieten. Daarbij mengen ze er filmische, krautrockachtige en licht verstrooiende elementen door, die zorgen voor een dromerigheid die tot de verbeelding spreekt. Daarnaast bevat het album ook weer genoeg adrenaline opwekkende momenten. Een zeer compleet en gevarieerd geluid. Ze klinken fris, vol inspiratie en met een verhaal voor de luisteraar. Het allerbelangrijkste is dat het allemaal wonderschoon. Grote klasse!
Kaada/Patton – Bacteria Cult (cd, Ipecac)
In 2004 brengt de Noorse, experimentele samplepopartiest John Kaada de cd Romances uit samen met duizendpoot Mike Patton (Mr. Bungle, Faith No More, Fantômas, Tomahawk, Maldoror, Weird Little Boy, Nevermen, Tētēma, Peeping Tom, Lovage, Hemophiliac). Ze brengen daarop romantische en filmische thema’s maar met een zeer duister tintje. Een fijn samenwerkingsverband. Twaalf jaar later is er dan eindelijk het vervolg met Bacteria Cult. Ze brengen wederom de genoemde thema’s, die hier op bevreemdende, klassieke en duistere wijze gebracht worden. Voor het klassieke deel werken ze samen met het Stavanger Symphony Orchestra. Kaada zorgt voor de elektronica en Patton brengt stemmig geneurie en zang. Aan de ene kant is het een plaatje dat zo maar voorbij kabbelt en anderzijds weet het, zeker na een paar keer luisteren, je te intrigeren en grijpen. Het klinkt haast als een soort kruising tussen Ennio Morricone, Foetus en Kaada zelf. Het is en blijft een wonderlijk duo.
De Kraaien – Goud (cd, Cloud 9 Music)
Zonder De Jeugd Van Tegenwoordig geen De Kraaien denk ik zo. Neemt niet weg dat dit Haagse duo, voorheen trio, voor heel veel eigenzinnige pret hebben gezorgd. Nummers als “Ik Wil Met Je Sexen”, “Pechvogel”, “Dat Gepijpzeik” en met name “Ik Vind Je Lekker” doen het goed, ook op de alternatieve feestjes. De Jeugd op z’n Haagse Harry’s; iets platter maar zeker geen “drank & drugs”. Hun funky aanpak met knipogen naar dub, reggae, rock en drum ‘n’ bass is gewoonweg aanstekelijk. De formatie bestaat nu uit Bernd Gansebev en Prins Clit in Paanham. Daarachter gaan vermoedelijk de namen Seb van den Berg, tevens MC voor Kraak & Smaak, plus Christiaan Lippmann (anagram van zijn alias) schuil. Maakt voor de feestvreugde niet heel veel uit. Ze presenteren nu hun debuut Goud, waarop helaas al hun hitjes van voorheen ontbreken. Het zegt wel iets over hun compleet eigenzinnige aanpak. Qua muziek moet je het zoeken in de hoek van De Jeugd en hun eigen eerdere singles met geweldige songteksten. Dus laup niet te zehkuh, want wie ut klènuh niet eert, is de mènuh niet weerd. Het is gewoon en lekkah! Humoahr does belong in music.
The Last Shadow Puppets – Everything You’ve Come To Expect (cd, Domino)
In 2008 weten The Last Shadow Puppets me te verrassen met hun album The Age Of The Understatement, vol lekker stekelige poprock met veel jaren 70 invloeden en weelderige orkestraties. De verrassing is extra groot omdat beide leden Alex Turner (Arctic Monkeys) en Miles Kane (The Little Flames, The Rascals) met hun andere bands me totaal niet kunnen boeien. Na 8 jaar keren ze terug met Everything You’ve Come To Expect. Een veelzeggende titel, want het is inderdaad alles wat ik gewend ben. De fraaie melodieën en zang zijn er nog altijd, de fijne orkestraties van Owen Pallett (Final Fantasy, The Hidden Cameras) en ook de rockelementen uit de jaren 70. Maar hierbij is, zeker na 8 jaar, de verrassing ook weg, ondanks de song “The Element Of Surprise”. Tevens is de pit en de prettige smerigheid er een beetje uit, nummers als “Aviation” en “Bad Habits” daargelaten. Het is allemaal heel mooi hoor, daar niet van, maar ook wel heel erg braaf.
Mogwai – Atomic (cd, Rock Action)
Het in 1995 opgetuigde Schotse combo Mogwai is altijd bezig geweest om hun geluid te ontwikkelen. In de beginjaren is dat hun befaamde hard-zacht postrock, dat vele navolgers heeft gekregen. Later gaan ze een steeds subtielere sound aan de dag leggen. Tevens laten ze op overtuigende wijze van zich horen als makers van diverse soundtracks, al moet je wel een liefhebber van de meer verstilde muziek zijn. Op hun laatste studioalbum Rave Tapes (2014) koersen ze dikwijls behoorlijk richting de krautrock en neemt het gebruik van elektronica toe. Hun nieuwste soundtrack Atomic past tevens in dat straatje en is daarom ook geschikt voor degenen die normaal alleen hun studioalbums waarderen. Het begeleidt de experimentele documentaire Atomic: Living in Dread and Promise van Mark Cousins, die gaat over de atoombom op Hiroshima en de erfenis daarvan. Dominic Aitchison, Stuart Braithwaite, Martin Bulloch en Barry Burns zorgen voor een biologerend, niet per se filmisch geheel dat ergens tussen post-rock, experimentele muziek, ambient en krautrock uitkomt. Daarbij krijgen ze in 3 tracks hulp van afzonderlijk Robert Newth (Franse hoorn), gitarist Robin Proper-Sheppard (Sophia, God Machine) en violist Luke Sutherland (Long Fin Killie, Music AM, Bows). Het gaat van hard en dreigend naar psychedelisch, bezinnend en meeslepend. Ze leveren gewoon 10 ijzersterke nieuwe nummers af, waar het protest goed in terug te horen is.
Parquet Courts – Human Performance (cd, Rough Trade / Konkurrent)
Parquet Courts is een geweldig Amerikaans kwartet bestaande uit Andrew Savage (zang, gitaar), Austin Brown (gitaar, keyboards, zang), Seán Yeaton (bas, zang) en Max Savage (drums, percussie, zang). Ze brengen een ontwapende mix van indierock, garagerock, altrock, punk en lo-fi. Je hoort hierin weliswaar allemaal vertrouwde sounds van weleer in terug, maar door de manier waarop zij het brengen is het nieuw en vooral verslavend en meeslepend. En per album lijken ze alleen maar beter te worden. Dat is op hun vijfde Human Performance wederom het geval. De ene keer is het allemaal lekker kneuterig, dan weer psychedelisch en op andere momenten weer opzwepend en hard. Je laveert van de jaren 60 naar de jaren 90 en weer terug. Dat alles maakt het zeer afwisselend en spontaan maar zeker niet onsamenhangend. Ik hoor er namen als Pavement, Hüsker Dü, Drive Like Jehu, David Bowie, Fugazi, The Fall en Sebadoh in terug, maar er is vast nog veel meer te horen. Er zit gewoonweg heel veel in deze beklijvende muziek verscholen. Echt ouderwets genieten!
Colin Stetson – Presents: Sorrow – A Reimagining Of Góreck’s 3rd Symphony (cd. 52HZ / Bertus)
Er zijn van die Heilige huisjes waar je doorgaans vanaf moet blijven. Dat is bijvoorbeeld de in 1977 gecomponeerde derde symfonie van de Poolse componist Henryk Górecki (1933 – 2010). Hij heeft deze geschreven met de afschuwelijke beelden van de concentratiekampen in zijn achterhoofd. De symfonie, die uit 3 stukken bestaat, is later wel bekend geworden als de “symfonie van treurliederen”. De mooiste uitvoering vind ik de versie uit 1992 met Dawn Upshaw als sopraan en de London Sinfonietta als uitvoerend orkest, in dat jaar uitgegeven door Elektra Nonesuch. Het wordt niet alleen één van mijn favoriete klassieke cd’s, maar gewoonweg één van mijn favoriete aller tijden. Zo intens droefgeestig en verpletterend mooi. Nu waagt de Amerikaanse, tegenwoordig vanuit Canada opererende saxofoonvirtuoos Colin Stetson zich toch aan dit werk. Naast solomuzikant heeft deze klasbak al gewerkt met Arcade Fire, Bell Orchestre, Tom Waits, TV On The Radio, Feist, Bon Iver, My Brightest Diamond, Laurie Anderson, David Byrne, Jolie Holland, Sinéad O’Connor, LCD Soundsystem, The National, Godspeed You! Black Emperor, Larval, 2 Foot Yard, Beulah, Burning Spear, Angelique Kidjo, Kevin Devine, Beanie Burnett, Mats Gustafsson en Anthony Braxton, dus het is bepaald niet de eerste de beste. En toch houd ik mijn hart vast als hij komt met Colin Stetson Presents: Sorrow – A Reimagining Of Góreck’s 3rd Symphony; een hele mond vol maar dat is wat het is. Een herschepping dan wel herinterpretatie van dit meesterwerk. Dat getuigt van lef.
Maar bij de eerste klanken weet ik dat het goed zit. En als ik de gastenlijst zie, wordt het enkel nog interessanter. Stetson’s zus Megan Stetson blijkt een fantastische mezzosopraan en heeft een mooie klank en een geweldig bereik; iets lager en voller dan Upshaw maar dat past wel. Dat is één. Daarnaast bestaat zijn 12-koppige “Sorrow Ensemble” naast hemzelf (alt-, tenor- en bassaxofoon, contrabasklarinet) onder meer uit celliste Rebecca Foon (A Silver Mt. Zion, Désormais, Esmerine, Fifths Of Seven, Hrsta, Land Of Kush, Saltland, Set Fire To Flames, The Mile End Ladies String Auxiliary), violiste Sarah Neufeld (Arcade Fire, The Luyas, Bell Orchestre), toetsenist Shahzad Ismaily (teveel om op te noemen), celliste Gyða Valtýsdóttir (múm), toetsenist Justin Walter en drummer Greg Fox (Ben Frost) plus anderen op saxofoons, klarinetten, gitaren en synthesizers. De muziek komt dus deels akoestisch en deels elektronisch tot stand, maar ontvouwt zich wel als een ware symfonie. Je kan dus met een klassiek oor naar dit werk luisteren maar je tevens totaal laten verrassen als ze even de kant van Godspeed You! Black Emperor, Glenn Branca en Giacinto Scelsi opkoersen. Maar de postrock en (dissonante) avant-klassiek zit als een respectvol elastiek aan de klassiek en de visie van Górecki verbonden. Het knappe is dat de prachtige maar heftige emoties van het origineel hier intact blijven en soms zelfs daar bovenuit stijgen. Ook qua muziek is het misschien -ik durf het haast niet te zeggen- zo mogelijk spannender en meer intrigerend. Niet alleen de bergen kippenvel van weleer, ook de adrenalinespiegels worden hier nog eens aangesproken. Een meesterwerk overmeesterd zodat het opnieuw een meesterwerk is geworden. Mooier en meer overrompelend dan dit krijg je het zelden!
Ales Tsurko – Transliaciya (cd, Preserved Sound)
Ales Tsurko is een Wit-Russische componist die beïnvloed is door Sergei Rachmaninov, Valentin Silvestrov, Morton Subotnick, François Bayle en Iannis Xenakis. Hij combineert voor zijn werken hedendaags klassiek met elektronica en flarden van shoegaze en post-rock. Voor zijn nieuwe album Transliciya, ofwel translatie (wat met de eiwitsynthese op DNA niveau heeft te maken), heeft hij acht stukken gecomponeerd. Deze worden op schitterende wijze ingekleurd door twee violisten, een altvioliste, een celliste en een sopraan. De mastering is daarbij in handen van de onvolprezen Ian Hawgood (Black Elk, Kinder Scout, Lost Lanterns, Lantscap, Rion, Home Normal label). Op organische wijze ontvouwt deze emotioneel geladen muziek zich tot een subtiele kruisbestuiving van stijlen. De eerste slok die je tot je neemt is een neoklassieke, maar de afdronk is een verfijnde mix van de genoemde genres. Dat maakt dit alles tot een spannend, melancholisch en bovenal wonderschoon geheel. Hierbij moet je denken aan een overrompelende mix van Orla Wren, The Sight Below, Olan Mill, Jóhann Jóhannsson, Arvo Pärt, Giacinto Scelsi, Stars Of The Lid, Henryk Górecki, Ólafur Arnalds en Kanstantsin Yaskou, waarbij de eerder genoemde invloeden zeker een rol spelen. Het is allemaal van een intrigerende, gracieuze pracht!
Martijn
Sindrome Resurrection: The Complete Recordings
Er was eens een specialistisch metalprogramma, hilversum 3 bestond al wel en Henk Westbroek presenteerde het. Vara’s Vuurwerk heette dat en daar had ik Cathedral Of Ice op cassette opgenomen, een van mijn vroege metalfavorieten die ik daar had opgepikt (andere namen zijn bijvoorbeeld Crumbsuckers, Possessed en Carnivore). Een paar jaar erna kwam ik iemand tegen die een getapetradede (?) kopie vam de (tweede) demo Vault Of Inner Consciousness had, dus niet dat geweldige Cathedral of Ice. Ook een hele goede demo, maar weet-ik-hoeveelste-generatie, dus geluid was bar slecht. Vele jaren later, inmiddels was er internet, doken rips op van de demo’s, de kwaliteit was echter niet echt beter dan die tape. Toen vond ik zanger Troy Dixler op Yahoo, inmiddels IT’er, en raakte aan de praat. Hij had nog een paar doosjes staan en was bereid mij beide demo’s nog een keertje te verkopen. Wel eens een balletje opgegooid bij Displeased voor een rerelease, maar nu in 2016, is het dan zover: al het materiaal van de band die een van de groten had moeten zijn op een officiële release, met dank aan Century Media. Een mooi pakketje van de twee demo’s op een LP (inclusief een onuitgegeven bonustrack), een booklet met interviews en foto’s en een cd’tje met een crappy live-opname maar wel nóg twee ‚nieuwe’ nummers. Er wordt veel ‚legendarisch’ demo-materiaal uitgebracht waar de relevantie discutabel is, maar Sindrome was toen en nu toch wel next level die maar weer eens aantoont dat enkel kwaliteit niet genoeg om eeuwige roem te bereiken.