[cd, Solaris Empire/Acid Cobra Records/Five Roses]
Twee jaar geleden debuteert de Italiaanse band The Somnambulist, rond opper-slaapwandelaar Marco Bianciardi (zang, gitaar, samples), met de cd Moda Borderline. Hierop vind je een bijzondere mix van avant-rock en indie, die hij samen met Fransman Rafael Bord (viool, theremin) en landgenoot Marcello S. Busato (drums, percussie) heeft opgenomen. Marco speelt hiervoor overigens in onder andere Caboto en Elton Junk, Rafael in Les Hurlements d’Léo, La République Du Sauvage en L’Enfance Rouge en Marcello met een hele waslijst aan uiteenlopende artiesten. Voor het debuut verhuist Marco naar Berlijn, waar hij in de broeierige scene de cd laat opnemen en produceren. Mede door de verhuizing groeit de band langzaam uit tot een internationaal gezelschap.
Aan de tweede cd Sophia Verloren hebben dan ook maar liefst acht muzikanten meegedaan. Naast Marco, Rafael en Marcello zijn dat de Nieuw-Zeelandse pianist Chris Abrahams (The Necks, Benders, The Laughing Clowns, The Sparklers), de in Berlijn wonende Belgische vibrafoniste Els Vandeweyer (IMI Kollektief Quintet), de saxofonist Jacopo Andreini (L’Enfance Rouge, Jealousy Party, Tsigoti), de Berlijnse muziekzaagspeler Carsten Wegener en zangeres Albertine Sarges (Flyclub, Daisy Twins). Deze uitgebreide, internationale line-up heeft ook tot een enorme stap voorwaarts geleid. Het geluid is in kracht toegenomen en laat een breder klankpalet horen dan voorheen. Ze brengen een hybride aan stijlen, waarin ze veeleer een communicatie tussen de diverse stijlen tot stand lijken te brengen dan een simpele optelsom van stijlen. Hierdoor krijg je bijzondere, uitdagende combinaties die allen in een pakkende rockstructuur gepresenteerd worden. Je hoort allerlei wisselende combinaties van stoner, avant-rock, avant-garde, kamermuziek, psychedelische rock, experimentele muziek, tribal, wave, punk, dark cabaret en indie rock. De rauwe, herfstige zang van Marco klinkt zoals altijd als een combinatie van Mark Lanegan, Tom Waits en Richard Butler (The Psychedelic Furs) en wordt fraai aangevuld dan wel afgewisseld met de heldere zang van Albertine, die door het contrast aan Isobel Campbell doet denken. Muzikaal gezien sluiten ze ook wel op de genoemde artiesten aan, maar tevens dienen Cop Shoot Cop, The Long Dead Sevens, Ulan Bator, Firewater, Screaming Trees, The Ex & Tom Cora, The Double U, The Tea Party, Masters Of Reality en Beat Circus ter referentie. De ene keer brengen ze dromerige nachtmuziek en op andere momenten juist weer stevige, pakkende muziek of lichte experimenten. De titel mag dan verwijzen naar “wijsheid verloren” (als in het Griekse “Sophia”=wijsheid en het Duitse “Verloren”=verloren), maar dat slaat dan vooral op het feit dat ze alle kennis van de genres hebben losgelaten en op spontane wijze hun beklijvende amalgaam presenteren. Verder is niets wijsheid, want deze muziek weet vooral je gevoel te bespelen. Een beklijvend, sensationeel en volslagen uniek album waar ontzettend veel verschillend genietbaars te vinden is. Groots!
door Jan Willem Broek