[mcd, Thrill Jockey/Konkurrent]
Iemand die tot mijn absolute rockheldinnen behoort is toch wel zangeres/gitarist Thalia Zedek. Ze timmert al sinds 1981 stevig aan de weg. Eerst in de aardige bands Dangerous Birds, Live Skull en Uzi, maar daarna maakt ze furore met de fantastische alternatieve rockband Come. Per groep waarin ze actief deelneemt ebt het punk- en artrockgehalte wat weg, maar neemt de prachtig ongepolijste en emotioneel geladen rockdeel toe. Hierbij blijft ook de kwaliteit van de muziek van constant hoog niveau. Na de eeuwwisseling gaat ze solo verder. Dat doet ze op onverminderd sterke wijze en schuurt met haar geluid nog altijd dicht tegen Come aan. Ze wordt meestal ook omringd door diverse gastmuzikanten, waardoor ze blijft klinken als een band. Rode draad in dat alles vormt haar typische rauwe getormenteerde zang en haar stevige doch licht psychedelische manier van componeren. Na de twee ijzersterke albums Been Here And Gone (2001) en Trust Not Those In Whom Without Some Touch Of Madness (2004), verschijnt haar derde album Liars And Prayers uit 2008 voor het eerst als de Thalia Zedek Band, wat de trouwe gasten of meer bandleden wel eer aandoet. Ze speelt namelijk ook al jaren met een min of meer vaste samenstelling. Dat zijn tegenwoordig violist David Michael Curry (Boxhead Ensemble, Empty House Cooperative, Metal & Glass Ensemble, Willard Grant Conspiracy), pianist Mel Lederman (Victory At Sea), bassist Winston Braman (Consonant, Fuzzy, Shepherdess, Magic People) en de nieuwe (wellicht voor de komende tour aangetrokken) drummer Jonathan Ulman. Vorig jaar brengt ze na 5 jaar stilte ineens weer de cd Via. Met haar band brengt ze ijzersterke, melancholische rock met folkinvloeden, waarbij Zedek het heerlijk droefgeestig middelpunt vormt. Ze komt met haar pakkende, meeslepende en emotievolle sound ergens tussen Come, Shannon Wright en Patti Smith uit. Je mag dat gerust subliem noemen.
Om haar tournee het komende jaar luister bij te zettent plus het feit dat het met de inspiratie en creativiteit weer helemaal goed zit, brengt ze nu de mini cd Six uit. Hierop levert ze met haar band zes nieuwe tracks af van bij elkaar bijna 29 minuten. Als je haar live album Hell Is In Hello (2004) meerekent, is het tevens haar zesde release. Op deze nieuwe schijf weet ze vanaf de opener “Fell So Hard” je meteen in de houdgreep te nemen, om niet meer los te laten. Het is van een melancholie die op heerlijke wijze dwars door je lijf boort. Zelf omschrijven ze de muziek wel als “neopsychedelische kamer folkrock”, maar de rock voert daarbij wel de boventoon. En met haar kenmerkende stemgeluid weet ze weer het verschil te maken. De tracks zijn allen vrij rustiek, maar hakken er keihard in. Om dit te bestempelen als tussendoortje doet de muziek erop eigenlijk tekort. Een wonderschoon addendum op haar indrukwekkende discografie dekt de lading meer. Groots en stoer in al haar bescheidenheid.
door Jan Willem Broek