NNM is een serie waarin we nieuwe muziek van Nederlandse artiesten bespreken.
Tamala – Diboli (cd, Muziekpublique / Xango Music Distribution)
Mola Sylla is een Senegalese zanger en multi-instrumentalist die in 1987 naar Europa verhuisde en nu al geruime tijd in Amsterdam woont. Ik denk dat ik voor het eerst van hem hoorde in 1996 met de band Vershki Da Koreshki. Hij heeft een traditionele Afrikaanse achtergrond, die veelzijdig inzetbaar blijkt. Hij werkt namelijk ook met Ernst Reijseger, Sean Bergin’s Song Mob, Lingua Franca en meer. Sylla zingt en bespeelt onder meer de mbira, kongoma, xalam en kalimba. In 2017 verschijnt de cd Tamala van de muzikanten Mola Sylla, de Senegalese maar in België woonachtige kora virtuoos en kalebasspeler Bao Sissoko en de Belgische violist Wouter Vandenabeele. Een prachtige mix van Senegalese (griot) muziek met klassiek. Daarbij gaat de stem van Sylla op positieve wijze door merg en been. De albumtitel blijkt daarna ook de bandnaam voor dit trio, hetgeen “reizigers” betekent en veelzeggend is voor de insteek van dit gezelschap. Ze reizen niet alleen naar of door verschillende landen, maar ook door genres. Sissoko werkte bijvoorbeeld met Baaba Maal, Zap Mama, Vaya Con Dios en Damon Albarn en Vandenabeele verkent de muziek met onder meer Savina Yannatou, Issa Sow en Teresa Salgueiro.
Deze week zag ik bij het schrijven van een recensie over een nieuwe release, die uitgebracht is op het geweldige Belgische Muziekpublique, dat ik een nieuw album van Tamala helemaal over het hoofd heb gezien (dat zal in deze jaarlijsttijd wel vaker het geval zijn). Maar niet getreurd, want inmiddels heb ik het betreffende album Diboli ook volledig tot me genomen. Eigenlijk is het meer een Belgische aangelegenheid geworden, zeker nu ook de veelzijdige Belgische mondharmonicaspeler en gitarist Olivier Vander Bauwede officieel is aangeschoven, maar dat is voor grensverleggende muziek geen enkel probleem in deze NNM categorie. De albumtitel verwijst naar het dorp op het grensgebied van Senegal en Mali, waar de voorouders van Mola Sylla vandaan komen. Het is een eerbetoon aan alle muzikanten die hebben bijgedragen aan de rijke muzikale tradities van West-Afrika, maar waarvan de namen door de geschiedenis heen vaak zijn verdwenen. Het staat ook voor de voorouders die op hun eigen manier de ontwikkeling van de mensheid hebben ondersteund. Je hoort dan ook een diepgewortelde emotie terug in alles op dit album, waarbij het bijzonder is dat dit hand in hand gaat met meer Westers georiënteerde sounds. Ik ben zelf geen fan van de mondharmonica, maar moet zeggen dat het hier op echt smaakvolle wijze een zeer positieve, bluesachtige bijdrage levert. In een dik half uur leveren ze 6 nummers af, die diep onder je huid weten te kruipen en een universeel invoelbare emotie met zich meedragen. Het is een wereldalbum van meer dan de som der delen, om grenzeloos van te genieten.