NNM is een serie waarin we nieuwe muziek van Nederlandse artiesten bespreken.
Remy Van Kesteren – Leave What You Know (cd, V2)
Nieuwsgierigheid is misschien wel iets dat ik altijd proef bij de muziek van Remy Van Kesteren. En dat vaak met behulp van de harp; een instrument dat niet meteen een stoer of avontuurlijk imago heeft. Maar tijdens een concert jaren geleden in de Levenstuinen van het Groot Hontschoten, legde hij de mogelijkheden van het instrument uit, hetgeen de piano haast tot een ondergeschikt instrument maakte. Van Kesteren kan er alle kanten mee uit. Hij brnegt op grenzeloze wijze jazz, ambient, minimal music, neoklassiek, klassieke muziek, elektronische muziek, singer-songwritermuziek, wereldmuziek, filmmuziek en combinaties hiervan. Maar dus ook soms pure harpmuziek. Zo bracht hij eerder covers van Thom Yorke en Radiohead, Aphex Twin, Bon Iver, Kendrick Lamar, Erik Satie, Muse, Jon Hopkins en Jean Sibelius, hetgeen veelzeggend is. Ook zijn samenwerkingen met onder andere S10, Fink en filmmaker Michael Dudok tonen aan dat hij immer hongerig is en op zoek is naar nieuwe wegen en invalshoeken.
De titel zijn nieuwe album Leave What You Know sluit eveneens daar op aan. Loslaten en zo in nieuwe vaarwateren belanden zal wellicht de gedachte zijn geweest. Hij werkt hierop samen met de gastvocalisten Roufaida, Nana Adjoa, Cape Sleep, Robin Kester, Banji, Tessa Rose Jackson (Someone), LUWTEN, Pitou, Marcel Veenendaal en Kim Jansen, waarvan sommige een paar nummers meezingen. Deze keuze is denk ik veelzeggend voor de brede interesse van deze klasbak. Daarmee heeft hij 15 stukken gecomponeerd, waarvan er twee instrumentale interludes zijn. De muziek, waar ook de nodig gasten meedoen, bestaat naast speels harpspel ook uit elektronische interventies. Ergens beweegt hij zich in hoeken waar ook een Thom Yorke zou kunnen gaan of diens bandmaat Jonny Greenwood. Al weet Van Kesteren zich te onderscheiden door dat geluid van de harp erbij. Het laveert van neoklassiek naar pop en weer terug naar techno. Hoewel het behoorlijk gevarieerd is, heeft Van Kesteren er wel echt een eenheid van weten te smeden. De zang landt op fraaie wijze in die composities. Het is zelfs een gouden greep te noemen. Ik kan me op dit hoge niveau in de toekomst ook gastbijdragen van Thom Yorke, Bon Iver, Beth Gibbons, Feist, Elizabeth Fraser en dergelijke (hint hint) voorstellen in deze constructies. Van Kesteren blijft aangenaam verrassen en levert hier (alweer) een wonderschoon album af.