NNM is een serie waarin we nieuwe muziek van Nederlandse artiesten bespreken.
Pascal Plantinga – Blind On Bikini (cd, Ata Tak/ Suezan Studio)
Hoewel de muzikale carrière van de Friese muzikant Pascal Plantinga (1968) al heel lang geleden is begonnen, bestaat de kans dat je wellicht niet eerder iets van hem hebt opgepikt. Dat is jammer, want waar hij ook opduikt, het levert meestal een compleet unieke, ongrijpbare en uiterst genietbare muzikale ervaring op. In 1984 start hij met de punkband Grafschater samen met Fritz De Jong en Peter Sijbenga, die later een doorstart maken als It Dockumer Lokaeltsje. In 1995 heeft hij zijn eerste solocassette uitgebracht, die geproduceerd wordt door Frank Fenstermacher en Kurt Dahlke aka Pyrolator, beide oprichters van het Ata Tak label en leden van de groepen Fehlfarben, A Certain Frank en Der Plan. Pas in 2003 verschijnt zijn daadwerkelijke debuut album A Hammer A Day Keeps The Headache Away op het eigenzinnige Nederlandse microlabel JDK. Daarna brengt hij zijn muziek weer uit bij Ata Tak, waar Fenstermacher en Pyrolator weer in beeld komen. Ondertussen ontwikkelt Plantinga zich ook als maker van filmmuziek, onder meer van “170 Hz” (2011) van Joost van Ginkel. Zo nu en dan verschijnt er ook nog wel eens een solo album. Daarop brengt hij meestal een smaakvolle mix van pop, avant-garde en experimentele muziek, waarbij volop ruimte is voor humor. Door de jaren heen werkt hij verder samen met artiesten als Gary Lucas, Hauschka, Haco, After Dinner, Guy Klucevsek, Martin Bisi en meer.
Nu is hij terug met zijn vijfde album Blind On Bikini. Hierop serveert Pascal Plantinga (zang, bas, stem orgel) in ruim 37 minuten 13 nieuwe tracks, die zoals altijd weer behoorlijk bevreemdend en ongrijpbaar zijn. Hij krijgt steun van Jel Jongen (trombone, sousafoon), Serge Plume (trompet, vleugelhoorn), Allard Buwalda (fluit, saxofoon, klarinet, piccolo) en wederom Pyrolator (elektronica, productie). De muziek nestelt zich ergens tussen pop, avant-garde, ambient, noise, jazz, electro, synth-pop en allerhande experimenten. Je kan er eigenlijk geen duidelijke vinger op leggen, maar je wordt automatisch meegesleurd in deze biologerende grog van stijlen. Het is echt compleet anders dan je gewend bent, maar toch doet de muziek aan als een goede, zij het ietwat verre vriend. Daarbij moet je het ergens zoeken tussen The Residents, Planningtorock, Fever Ray, Yello, Arve Henriksen, The Ex en Wire. Maar het beste is natuurlijk om het zelf te luisteren. Het is een fantastisch album geworden, dat ook een heel andere betekenis aan de BOB zijn meegeeft. Wonderlijke schoonheid!