NNM is een serie waarin we nieuwe muziek van Nederlandse artiesten bespreken.
Marathon – Fading Image (cd/lp, V2)
De dagen dat we jaloers naar onze zuiderburen moesten kijken voor goede muziek, die op een meer positief bedoelde grensoverschrijdende wijze indruk wist te maken, is nu echt voorbij. Nederland heeft steeds meer bands, die het internationaal ver schoppen. De term on-Nederlands goed, klonk altijd ietwat vervelend, maar ja dat is gewoonweg de nieuwe realiteit. Dat onderstreept een band als het uit Amsterdam afkomstige Marathon eens te meer. Er waren al diverse singles, die meer dan een belofte of visitekaartje voor de toekomst waren. De band is een aantal jaren geleden ontstaan uit spontane jamsessies. Hierbij zochten oprichters Kay Koopmans (zang, gitaar), Lennart van Hulst (drums) en Nina Lijzenga (bas) elkaar voor het eerst vanuit de schaduw van de middelbare school en verenigd door een gedeelde passie voor muziek, de grenzen van de mainstream op. Ze snijden daarbij ook muzikale referenties aan, die ze vermoedelijk zelf ervoor niet eens hebben gehoord. Dat maakt hun muziek ook zo verfrissend.
Dat blijkt ook wel uit hun debuut Fading Image, waarop de groep gecompleteerd wordt door Victor Dijkstra (gitaar) en Sofie Ooteman (toetsen). Ze verkennen in tien songs behoorlijk wat genres, maar gaan ook over grenzen heen of compleet diagonaal door van alles en nog wat. Dat doen ze zowel in het hard als in het zacht, waarbij ze verrassende afslagen nemen. Daarbij klunen ze door post-punk, shoegaze, alternatieve rock, pop en noise, maar maken daar wel een coherent patchwork van. Het is allemaal zo heerlijk meeslepend en machtig mooi, waarbij je echt moet denken aan een dwarsdoorsnede van The Sound, My Bloody Valentine, Joy Division, Sonic Youth, Wipers, Pixies, Magazine en ga zo maar door. Eigenlijk moet je deze verwijzingen ook maar naast je neerleggen, want ze hebben gewoon nu al een compleet eigen smoelwerk. Er valt ook geen zwak moment te ontdekken op dit album. Sterker nog, het gaat van hoogtepunt naar hoogtepunt. Het voelt in alle opzichten ook eigenlijk aan als een instant klassieker. Wat een verpletterend droomdebuut!