[cd, Sub Pop/Konkurrent]
In 2011 maakt de dan nog 23 jarige, in Ethiopië geboren en in Finland bij een adoptie gezin opgegroeide Mirel Wagner een verpletterende indruk met haar gelijknamige debuut. Uit het niets duikt ze op, maar ze weet met haar album een hybride van singer-songwritermuziek, blues en folk een mix van Kimya Dawson, Leonard Cohen, Syd Barrett, Nick Drake, Mazzy Star, Nick Cave en Diane Cluck neer te zetten. Ze presenteert skeletachtige songs met duistere teksten, die mede door haar fantastische stem en effectieve gitaarspel een diepe indruk weten te maken. Desolaat en melancholisch, maar toch als een warme deken. Meer dan simpelweg een belofte. Dat niveau ontstijgt ze namelijk meteen.
Maar liefst 3 jaar later komt ze met haar tweede werk When The Cellar Children See The Light Of Day, uitgebracht op het grootse Sub Pop. Hierop heeft ze in feite weinig aan haar oorspronkelijke receptuur veranderd. Wel mag ze hier rekenen op de cello, piano en harmonium arrangementen van niemand minder dan Craig Arnstrong en de ultieme productie van Vladislav Delay. Beide zijn redelijk opmerkelijk aangezien ze veelal in de meer klassieke en elektronische hoek zitten. Met Vladislav deelt ze Finland en Vladislav en Armstrong hebben samen met AGF de groep The Dolls erop nagehouden. En zo werk je plots met twee grote artiesten samen. Nu hebben ze haar sobere, melancholische sfeer geheel intact gelaten. Vladislav weet haar sound nog helderder uit de verf te laten komen, waardoor de muziek er alleen maar dieper inhakt. En in de tracks “Ellipsis” en “Goodnight” waar Armstrong te horen is, accentueert hij enkel de heerlijke droefgeestigheid en houdt zich verre van zijn gebruikelijke bombast. Kippenvel opwekkende songs, die je tot op het bot raken. Dit is schoonheid in alle puurheid en eenvoud. Dat had van mij ook gerust het dubbele van de huidige 31 minuten mogen duren.
door Jan Willem Broek