[cd, A-Zap/Konkurrent]
In 1992 wordt een nieuwe sensatie geboren. Dan richt zangeres singer Yasuko Onuki namelijk de groep Melt-Banana op. Al snel voegt gitarist Ichirou Agata zich bij haar en even later ook bassiste Rika Hamamoto. Ze treden in eerste instantie op als Mizu, maar bij hun eerste cassette Cactuses Come In Flocks uit 1994 (in 1999 op cd) hanteren al hun huidige bandnaam. De eerste kennismaking zal echter voor de meesten met geweldige cd Speak Squeak Creak zijn, ook uit 1994. De 3 brengen een razendsnelle mix van noise, grindcore en thrash, die soms knotsgek is en altijd met een lekker brutale punkmentaliteit. Dat gekke aspect komt ook door de typisch geknepen zang van Yasuko, die klinkt als een kruising is van één van de Chipmunks van Alvin & The Chipmunks en Yolandi Vi$$er van Die Antwoord. Door de jaren heen komen en gaan de leden, maar hun 7 studio- en 2 live-cd’s, zijn onverminderd van een scherpe eigenzinnigheid en hoge kwaliteit. Pakkend, stekelig en snothard. Ze spelen hun muziek normaal gesproken live in, wat ook voor de nodige dynamiek zorgt. De ene keer wat harder dan de andere keer en soms zelfs uitwijkend naar indierock of andere genres. Geen hoge productiedrift dus, maar wel vol geestdrift en op hoge snelheid spelend. Hun laatste studioplaat stamt alweer uit 2007.
In 2011 willen ze met nieuw materiaal komen, maar de lust om dat te doen verdwijnt spontaan na de afschuwelijke aardbeving, tsunami en dreigende atoomramp in dat jaar. Pas een jaar later hebben ze draad weer opgepakt. De overgebleven leden Yasuko Onuki en Ichirou Agata gaan nu voor heuse studio opnames, waarbij ze alle instrumenten één voor één hebben opgenomen. Daarna hebben ze er diverse elektronica aan toegevoegd. Ze klinken, wellicht mede ingegeven door het onrecht dat hun land heeft getroffen, feller en bij vlagen zelfs harder dan ook. Als uitstapje wagen ze zich dit keer ook wel eens bij vlagen aan de post-rock en elektronische gekte. Soms klinken ze daarmee zelfs als een hardcore-versie (de gitaar hardcore) van Die Antwoord . Voor de rest roepen ze, als je ze überhaupt ergens mee kunt vergelijken, vooral associaties op met Ooioo, Dead Kennedys, Lightning Bolt, de oude Boredoms en een playstation. Knetterhard, dynamisch en ontzettend pakkend. De twaalf nummers eindigen ook rond de 32 minuten. En zo hoort het bij deze muziek ook. Eén van hun beste albums tot nu toe!
door Jan Willem Broek