[cd, Sub Pop/Konkurrent]
Als je zegt door Chuck Berry, Teenage Fanclub, Jenny Lewis, Sister Rosetta Tharpe, Karen Dalton, The xx en The Supremes bent beïnvloed, dan kan je door de uiteenlopende muziekstijlen daar niet direct chocolade van maken. We kan je stellen dat je dan over een brede muzieksmaak beschikt. Dat is het geval bij de 25-jarige Lyla Foy, die zich heeft vastgebeten in haar muziek. Eerst doet ze dat op haar kamertje met het alias WALL via YouTube. De vrij kale song “No Secrets” slaat daar in als een bom. Maar ze wil meer. Staag bouwt ze aan haar composities vanachter de laptop, waar ze skeletachtige lagen van keyboards, beats en zang maakt. Daarna worden deze door haarzelf of gastmuzikanten afgemaakt en gemixt.
Dat levert na een single nu haar volwaardige debuut Mirrors The Sky op, waar 3 muzikanten haar rugdekking geven om haar songs in te kleuren. Je moet de nummers echt even de tijd gunnen tot je te komen. Een oppervlakkige luisterbeurt zou de verstilde songs zo maar tot niemendalletjes kunnen degraderen. Maar na een paar keer luisteren, zeker onder de koptelefoon hoor je pas hoe goed de muziek in elkaar steekt. De licht onderkoelde beats neigen wel wat naar The xx, maar de rest van de muziek is daarvoor te sfeervol en warm. Hierover krijg je namelijk ambientachtige elektronica plus een folk- en rockinvulling door de overige instrumenten. Ze weet goed te doseren en met weinig middelen en soms bijna kaal geluid heel veel te brengen. Dan heb je nog haar pastorale, fluweelzachte en bitterzoete zang, die alleen al genoeg is om je mee te slepen. De cd is opgenomen in de studio van het Bella Union label, waar ze ook zo op zou passen. Wel beschouwd brengt ze in feite een soort elektronisch getinte versie van folkmuziek en giet daar nog een lekker melancholisch popsausje overheen. Er staan ook enkele nummers op de cd die ze als WALL heeft gemaakt, zij het dat ze hier wel in een vollere versie te vinden zijn. Aan de ene kant komt het allemaal vertrouwd over, maar is het ook behoorlijk idiosyncratisch door haar bijzonder elektronische aanpak. Je moet denken aan een fraai boeket van Low, Agnes Obel, Marissa Nadler, Karen Dalton, Sibylle Baier en Goldfrapp. Muziek om heerlijk bij weg te dromen, bij iedere luisterbeurt steeds dieper. Droomdebuut!
door Jan Willem Broek