De onthoofding lijkt net als de lp weer helemaal terug te keren. Kwestie van je hoofd af te wenden naar onze hippe lijstjes uit het:
We luisterden naar: Blonde Redhead, The Bug, Arve Henriksen. Merchandise, Pallbearer, Moniek Darge & Graham Lambkin, Hayvanlar Alemi, Keiji Haino/ Jim O’Rourke/ Oren Ambarchi, נראציה (Grazia), Funereal Presence en Sonido Gallo Negro.
Blonde Redhead – Barragán (cd, Blonde Redhead/Kobalt Label Services)
Is het werkelijk alweer 4 jaar geleden dat de laatste Blonde Redhead cd het licht ziet? Tja, kennelijk. De band blijft sinds de oprichting in 1993 zich steeds ontwikkelen en veranderen, zonder zichzelf ooit maar te verloochenen. Er zit een melancholische rode draad door hun sound, die hen in al hun hoedanigheid blijft typeren. Dat samen met die fijn bitterzoete zang. Ook op hun negende langspeler Barragán zijn het de tweelingbroers Amedeo (zang, elektrische gitaar, bas, Chamberlin, mellotron, orgel, synthesizer, piano, klavecimbel) en Simone Pace (drums, percussie, synthesizer, orgel, piano) en Kazu Makino (zang, Chamberlin, mellotron, klavecimbel, piano, orgel, synthesizer), die weer voor een nieuw en toch vertrouwd geluid zorgen. Ze worden bijgestaan door gasten op bas, gitaar, orgel, synthesizer, veldopnames, Chamberlin en percussie-instrumenten. Je kunt gerust stellen dat de band, die ooit in de buurt van Sonic Youth’s gitaargeluid kwam, inmiddels behoorlijk de meer toetsgerichte/elektronische kant op is gegaan. Meer dan ooit hier zelfs! Ik heb tevens geen idee wat ze met de titel (een Spaanse dappere man, een Mexicaanse architect, een Spaanse voetballer, enzovoort), maar dat is niet het enige dat mysterieus is aan het album. Doordat de muziek wat kaler en meer experimenteel is, weten ze ook voor een beklemmende atmosfeer te zorgen. En toch is het op en top Blonde Redhead. Een niet behaagzieke band, die de fans keer op keer weet te verrassen met geweldige nieuwe vondsten. Een heerlijk melancholische, intieme en intrigerende nieuwe worp!
The Bug – Angels & Devils (cd, Ninja Tune)
Kevin Martin is een geweldige artiest/producer die groot geworden is met zowel de harde avant-garde van God als de isolationistische ambient van Ice. Maar het is een veelzijdig artiest en ook grime, dub, dubstep en techno behoren tot zijn repertoire. Dit komt tot uiting middels projecten als Techno Animal, Curse Of The Golden Vampire, King Midas Sound, The Bug en meer. Zijn kracht zit hem meestal in het samenwerken met de juiste artiesten. Op zijn vierde cd Angels & Devils als The Bug, doet hij dat meer dan ooit. Zo hoor je onder meer Liz Harris (Mirrorring, Grouper, Raum, Visitor), Inga Copeland (Hype Williams), Gonja Sufi, Justin Broadrick (God, Godflesh, Final, Ice, Jesu, Techno Animal, Curse Of The Golden Vampire, etc), Flow Dan, Death Grips en Warrior Queen. Veel gastvocalen dus, waarvan de meest soulvol dan wel gerapt. Dit omlijst hij met uiterst experimentele muziek die het midden houdt tussen grime, garage, industrial, dubstep, dub, idm en ragga. Het is een bij de keel grijpend geheel dat zowel schoonheid als onheilspellende kracht biedt. Eén van zijn beste elektronische werken tot nu toe!
Arve Henriksen – Chron + Cosmic Creation (2cd, Rune Grammofon)
Tijdens het schrijven vorige week van de recensie van Arve Henriksen’s nieuwste cd The Nature Of Connections toch ook maar even de dubbel cd Chron + Cosmic Creation aangeschaft, die al even op mijn verlanglijstje stond. Eén dag later is dat via onze vrienden van de Konkurrent dan alweer binnen. De Noorse trompettist is zoals ik al eerder heb aangegeven behoorlijk veelzijdig en zijn werk zal de luisteraar iedere keer weer op de proef stellen, de ene keer wat toegankelijker dan de andere. Deze dubbele worp, met daarop de releases Chron en Cosmic Creation, is bepaald geen eenvoudige, maar wel uiterst fascinerende. Chron is een experimentele, ietwat futuristische mix van drones, ambient, veldopnames en (uiteraard) jazz. Hij neemt je op biologerende wijze mee op een ruimtelijke, hypnotische trip met 11 composities van bij elkaar 40 minuten lang. Als soms zijn prachtig kenmerkende ijle trompetklanken opduiken, weet hij je weer even bij de realiteit te brengen. Cosmic Creation is met dezelfde lengte en 8 nummers breed, een tintje robuuster. Duistere drones, experimentele elektronica en haast buitenaardse geluiden maken de dienst uit. De jazz komt er op verstrooiende wijze doorheen. Het geheel is behoorlijk psychedelisch en atmosferisch. Er gaat een bloedstollende dreiging vanuit, maar het weet je tegelijk volledig in te pakken als een ijzersterke thriller. Wederom een geweldig album van deze klasbak!
Merchandise – After The End (cd, 4ad)
Het 4ad label is absoluut geen label meer waarop je blind kunt varen zoals in de jaren 80 en 90, maar er duiken nog altijd zeer interessante bands op. Ze delen zelfs een deel van de catalogus met Kranky om maar een voorbeeld te noemen. Vorig jaar ben ik danig onder de indruk van het vierde album Totale Night van de Amerikaanse band Merchandise, waarop ze een beklijvende mix maken van donkere post-punk, indierock, wave, psychedelische muziek en shoegaze. Nu brengen ze hun volgende wapenfeit After The End, hun debuut op 4ad. De vaste bandleden Carson Cox (zang, gitaar), en David Vassalotti (gitaar, keyboards, harmonium, zang) worden vergezeld door Patrick Brady (bas), Chris Horn (gitaar, zang) en Elsner Nino (drums). Wederom brengen ze de genoemde hybride aan stijlen, hoewel de nadruk iets meer op de indierock is komen te liggen. Ze presenteren 10 rijk gedetailleerde songs die ergens tussen The Smiths, Red House Painters, R.E.M., New Fast Automatic Daffodils en de vroegere Simple Minds uitkomen. Zoiets althans. Ze weten je hoe dan ook mee te slepen met hun pakkende en toch zeker wel hedendaagse sound.
Pallbearer – Foundations Of Burden (cd, Profound Lore)
Waarom de ene doomband wel en de andere niet? Ik heb geen flauw idee, misschien door de slepende en niet gierende gitaren, de postrock en metal elementen en de prettig heldere, net niet hardrock zang. Hoe het ook zij weet de sound van Pallbearer me te grijpen. Dat is op hun debuut Sorrow And Extinction uit 2012 al en nu met hun tweede cd Foundations Of Burden wederom. Ze brengen 6 tracks die tussen de 8,5 en 11,5 minuut klokken, op één nummer van 3,5 minuut na. Het zijn langzaam voortschrijdende maar uiterst krachtige songs vol bleke desolaatheid en droefgeestigheidvol. Dat is niets alleen een lust voor het oor, het weet er ook behoorlijk in te hakken. Sterke emoties die als zwartgetinte lagen gitaar over je uitgestrooid worden. Het is links en rechts denk ik wel iets voor de liefhebbers van My Dying Bride, Baroness, Dio, The God Machine (luister maar eens naar “Watcher In The Dark”) en SubRosa. Een geweldige tweede worp hoe dan ook!
Moniek Darge & Graham Lambkin – Indian Soundies (cd, Kye, 2014)
Field recordings zijn alomtegenwoordig. Iedereen kan immers vandaag de dag met redelijk betaalbare apparatuur, al dan niet op vakantie, geluiden opnemen en deze het wereldwijde web opslingeren. Het zijn vaak oudgedienden die zich weten te onttrekken aan het inspiratieloze, iemand zoals de Belgische Moniek Darge. Op dit album laat ze – zoals de titel al aanduidt – opnames horen uit India, variërend van stadslawaai (verkeer, markt, lokaal radiostation, alarm), gezang en percussie op religieuze ceremoniën tot rustgevende geluiden uit de natuur (water, vogels). Wat het werk van Darge bijzonder maakt is het gevoel voor detail en overgang, en natuurlijk de aanwezigheid van Graham Lambkin (The Shadow Ring en oprichter van het Kye label), die meedeelt in Indian Weather Trap en solo het afsluitende stuk aanlevert.
Hayvanlar Alemi – Twisted Souvenirs (lp, Unrock, 2014)
Het uit Ankara afkomstige Hayvanlar Alemi zal voor de exotische muziekliefhebber geen onbekende zijn dankzij het Guarana Superpower album op Sublime Frequencies. Hoewel niet zo sterk, mag deze duidelijk meer rockende opvolger er ook zijn. De band combineert instrumentale psychedelica met surf en traditionele muziek uit het Midden-Oosten en Azië, maar brengt dit bij vlagen met een intensiteit die een metalband niet zou misstaan. Het virtuoze gitaarwerk kan daarnaast zo op een Sun City Girls-album, wat van Twisted Souvenirs een veelzijdig en boeiend album maakt.
Keiji Haino, Jim O’Rourke, Oren Ambarchi – ただ 美しく 溶けて しまいたいのに、まだまだ満ち足りて いないから、まだ見えていないはずの ものの ほうが 愛おしく 思えてしまう (cd, Black Truffle, 2014)
In januari van dit jaar stond ik er zelf nog, in de SuperDeluxe club in Tokio. Spijtig genoeg heb ik dit er regelmatig optredende illustere trio moeten missen, maar gelukkig hebben we de cd nog. En die is dit keer verrassend subtiel. De eerste helft dan in ieder geval, waarin O’Rourke het voortouw neemt met zijn 12-snarige akoestische gitaar. Haino en Ambarchi blijven vooralsnog op de achtergrond met respectievelijk delicate vocaalkunsten en wrijvingen over de glasrand van wijnglazen. In de tweede helft van deze 40-minuten durende live opname schakelt Haino over naar de synthesizer en drumcomputer, het stuk met sinusgolven en intense percussie naar een climax tillend, al dan niet met behulp van Ambarchi’s cymbalen. Dan valt er weer een stilte, slechts onderbroken door de altijd bijzondere zang van de Japanner. Het lijkt alsof er een einde aan zit te komen, maar niet voordat er nog een enorme explosie van noise en feedback plaatsvindt. Als er dan besloten wordt met een freejazz-achtig stuk op de fluit, bestaat er maar 1 conclusie: hier had je bij moeten zijn.
נראציה (Grazia)
Grazia Peretz was een jonge meid uit Israël die in 1978 een met synths aangedreven popplaat maakte met Turkse evergreens. Opgepikt nadat haar vader voor haar zestiende verjaardag opnames naar een platenmaatschappij stuurde. Het label, geïnspireerd door de Griekse surfrock van Aris San gespecialiseerd was in dit soort exotische albums. Anno 2014 spelt dat ‚cultplaat’ en dat ze na een carrière van twee jaar gedesillusioneerd stopte met zingen het verhaal natuurlijk alleen maar goed. Grazia’s stem is pittig en niet de soepelste maar de instrumentatie is zeer groovy, een vettere versie van de Turkse Moogklassieker Sentetik Oyun Havalar. Een must have voor de liefhebbers van dit soort opgehipte folklore.
Funereal Presence The Archer Takes Aim
Een soloproject van iemand die zich Bestial Devotion noemt en ook bekend is van Negative Plane. Net als bij die band is de sfeer traditioneel maar met sfeervolle toevoegingen zoals kerkorgel. Denk aan old schoolwerk als Bathory, Mercyful Fate, Traumatic Voyage en natuurlijk de eerste black metalgolf van begin jaren negentig. Een uitstekend smakend heksenbrouwsel.
Sonido Gallo Negro Sendero Mistico
Nog even uitrollen met de zomerse klanken van deze in Mexico woonachtige groep. Hun muziek is een mix van Zuid-Amerikaanse stijlen als cumbia, chicha, huayno en amazónica aangelengd met rock en groovy orgeltjes. Sendero Mistico is een heruitgave op vinyl van een vorig jaar verschenen cassette. Ayayayayyyyy!
Comments
comments
