Enorme poepzakken maken festival minder vies, maar nog lang niet duurzaam. Ook goede shit en wel een zak aan in het lijstje uit het:
SCHADUWKABINET
Ik luisterde naar: Folk Bitch Trio, Forth Wanderers, ’t Geruis, Herr Wade, Jeanines, The Legendary Pink Dots, Seigmen en Whole.
Jan Willem
Folk Bitch Trio – Now Would Be A Good Time (cd, Jagjaguwar / Konkurrent)
Met een naam als Folk Bitch Trio weet je op voorhand al één ding: dit wordt als het überhaupt folk is nooit de gangbare versie. Het betreft hier de Austral;ische voormalige middelbare schoolvriendinnen Heide Peverelle (gitaar, zang), Jeanie Pilkington (gitaar, zang) en Gracie Sinclair (zang). Ze presenteren nu hun debuut Now Would Be A Good Time, waarop de overige invulling op onder meer viool en drums door gastmuzikanten wordt gedaan. Wat meteen opvalt in hun 10 songs is de werkelijk zinnenstrelende harmonieuze zang, waarin ze overigens scherpe teksten stoppen. Deze zang brengen ze soms ook zonder instrumenten en dan nog staat het als een huis. Is het folk of toch meer indierock? Pop? Boeit het? Nee totaal niet in hun geval. Op ontwapende en pakkende wijze weten ze prachtmuziek te maken, die ergens tussen That Dog, Angel Olsen, Sharon Van Etten, Lana Del Rey, Laura Marling, Lael Neale en Fairport Convention uitkomt, waarbij ze zich echt weten te onderscheiden door hun zang. En ze klinken ondanks hun naam best heel lief.
Forth Wanderers – The Longer This Goes On (cd, Sub Pop / Konkurrent)
Twee ontzettend sterke albums had Forth Wanderers op hun naam staan, met name hun gelijknamige tweede uit 2018. Dan bestaan ze overigens al 5 jaar en hebben ervoor al het album Tough Love (2015) uitgebracht. Ze starten overigens als een soort penvrienden, waarbij gitarist en songwriter Ben Guterl en zangeres Ava Trilling liedjes of ideeën daarvoor met elkaar uitwisselen. Daarna groeit de band uit tot een kwintet, dat gecompleteerd wordt door Duke Green (gitaar), Noah Schifrin (bas) en Zach Lorelli (drums). Ze maken een pakkende en originele mix van indie, alternatieve en mathrock. Daar gieten ze ook een heerlijk melancholisch sausje overheen. Geweldige band, maar plots gaan ze uit elkaar door mentale problemen van Ava. In 2021 hebben ze besloten toch weer verder te gaan en nu is het derde album The Longer This Goes On een heugelijk feit. Al moeten we niet te hard juichen, want ze weten nog niet wat de toekomst brengen gaat; wie wel? Dus voor nu vooral smullen van hun nieuwe songs. En dat gaat heel gemakkelijk met hun lome soms uptempo of gruizige, maar altijd pakkende sound. Dat laatste komt ook voor een groot door de fijne zang van Ava. Op eigengereide wijze roepen ze daarmee associaties op met Pinback, That Dog, Waxahatchee, Blonde Redhead, Pixies en Deerhoof. Ze hebben hun sound op alle fronten aangescherpt een ook de donkere lijntjes weer mooi gezet, mede door wat post-punk ingrediënten toe te voegen. Wat ze hierna gaan doen merken we vanzelf wel. Voor nu moet (ja moet) je gewoon echt intens genieten van dit prachtalbum, dat misschien wel hun allerbeste en meest urgente tot nu toe is.
’t Geruis – The Kindest Encounters (cd, Home Normal)
Ondanks de verstilde muziek en naam ’t Geruis, een project van de Belgische muzikant Daniël Jolan, heeft deze toch al op grootse wijze van zich laten horen op spraakmakende labels als Line, Lost Tribe Sound, LAAPS en Quiet Details. De muziek verandert per release, maar bevindt zich veelal in de ambient hoek. Eigenlijk zoekt hij altijd naar de balans tussen schoonheid en hetgeen kapot is, of in elk geval vaak zo wordt beschouwd. Het kapotte in de muziek maakt het vaak perfect en dat is precies wat bij ’t Geruis ook het geval is en veelal een raadselachtig geluid oplevert. Daar mengt hij ook dikwijls natuurgeluiden dan wel veldopnames doorheen. De muziek lijkt uit scherven te bestaan, die als een fraai mozaïek tentoongespreid worden. Dat is eigenlijk ook het geval op The Kindest Encounters, dat op het prestigieuze Home Normal label is uitgebracht. Wederom krijg je een mix van ambient, noise, neoklassieke elementen en veldopnames, waar je soms flarden van stemmen of instrumenten in terug lijkt te horen; het is deels ook suggestief en tot de verbeelding sprekend. Drie kwartier lang weet hij je in de houdgreep te nemen met zijn 10 warme en toch mysterieuze en soms haast spookachtige composities. Er zit ook wel een zeker melancholisch vernis over dat alles heen, wat het voor mij extra mooi maakt, maar ook de juiste ingrediënten goed accentueert. Gebroken muziek die tot een wonderschoon en diepgravend geheel aaneengelijmd is.
Herr Wade – …uneingestöpselt (cd ep, Platiruma!!!)
Ik zei eerder dit jaar nog dat het Duits-Noorse duo Herr Wade is lekker op stoom is de laatste tijd. Dat omdat ze vlot na elkaar kwalitatief hoogwaardige albums uitbrengen. Hoewel het niet in beton gegoten is bestaat het tweetal in principe uit muzikant en Platiruma!!! labelbaas Sebastian “Seb” Voss (Nah…, The Fisherman And His Soul) en zijn Scandinavische collega Jørn O. Åleskjær (Sapphire & Steel, The Loch Ness Mouse). Op originele wijze brengen ze pakkende indiepop en -rock naar buiten. Nu snel na het laatste en te gekke album This Is Softcore komen ze nu alweer met de mini ..uneinsestöpselt, hetgeen “losgekoppeld” betekent. Seb (zang, gitaren, bas, orgel, drums, percussie) en Jørn (banjo, tamboerijn, harmonica) brengen hier 5 nieuwe songs ten gehore, die helemaal in hun lijn van muziek maken passen, zij het dat er een soort zomers luchtigheid doorheen zit. Toch houden ze er nog genoeg weemoed in, zodat het niet te blij wordt. Ik kan zeggen dat ze ergens tussen Der Plan, Pulp, Dntel, Tocotronic, Pascal Plantinga, R.E.M. en Calexico uitkomen, maar zelf luisteren is los hiervan gewoon aan te raden. Fijn zomers kleinood.
Jeanines – How Long Can It Last (cd, Slumberland/ Skep Wax / Konkurrent)
Ontzettend leuk, pakkend en opzwepend duo dat Amerikaanse Jeanines. De bestaat uit zangeres en gitariste Alicia Jeanine (Hyman eigenlijk) en multi-instrumentalist Jedediah Smith (Jed eigenlijk); ja ik verzin het ook niet. Lange nummers hebben ze echt een broertje dood aan getuige hun vorige twee albums. Is dat op hun nieuwe album How Long Can It Last anders? Nee natuurlijk niet. En overigens als je snel een punt kan maken, dan alleen maar fijn. Je hebt van die mensen die een half cryptogram aan je voorhouden, maar van mij mag je gewoon zeggen waar het op staat. Dar doen zij gelukkig ook. Gewoon 13 tracks in een goede 21 minuten, variërend tussen de 1:11 en 2:16. En toch heb je erna het gevoel een volledig en veelzijdig album te hebben gehoord. Ja, zo simpel kan het zijn. De muziek is een soort cocktail van jaren 70 folk, post-punk, jangle pop, indie pop en rock. De vintage gloed maakt het ook nog eens alsof het er al jaren is. Ik moest denken aan bands als The La’s, Moldy Peaches, Last Shadow Puppets, Shop Assistants en dan met de zang van een niet gedrogeerde Nico. Kortom, ontstellend lekker en warm aanbevolen!
The Legendary Pink Dots – Apparition (cd, Klanggalerie)
The Legendary Pink Dots draag ik voor mijn gevoel al mijn hele muzikale leven bij me, plus tevens de vele zijprojecten en het solowerk van de Britse zanger en kopman Edward Ka-Spel. Er is altijd een band met Nederland geweest. Hun muzikale catalogus bestaat uit de meer reguliere albums vol met de betere poëtische avant-garde en de experimentele. Eerder dit jaar is hun laatste album So Lonely In Heaven verschenen, wat wederom een topplaat is geworden. Het is zo’n unieke en fijne groep. Tussendoor brengen ze ook met enige regelmaat nog oudere werken, veelal afkomstig van cassettes uit. En dat is voor een cd liefhebber als ik wel fijn, met name omdat daar ook heel veel pareltjes tussen zitten. Dat geldt ook voor het album Apparition dat in 1982 op cassette is verschenen en in 2013 op cd-r. Nu via Klanggalerie op cd en met twee extra nummers. Qua muziek houdt deze het midden tussen hun reguliere vroegere en meer experimentele albums, wat het tot een uiterst spannend, genietbaar en buitengemeen afwisselend geheel maakt. Een echte must have voor de fans!
Seigmen – Resonans* (cd, Indie Recordings/ Ikon)
Ik probeer door online te recenseren juist dicht op de releasedatum van een album te publiceren, zodat je niet misgrijpt als je naar de winkel gaat. Maar soms ben ik ook veel te laat. In het geval van nota bene één van mijn favoriete Noorse rockbands Seigmen nu zelfs ruim een jaar. Maar mijn excuus is dat hun albums nu met een afstand van 9 jaar na elkaar verschijnen, al was ik er de vorige twee keer wel op tijd bij. Hoe dan ook, vind ik deze band zo ontzettend goed, dat ik er toch nog wat woorden aan wil wijden. Ze hebben sinds 1989, want zo lang bestaan ze al, een mini en vijf albums het licht laten zien. Op een gegeven moment zijn 3 van de 5 doorgegaan als Zeromancer, waarmee ze meer richting de Amerikaanse industrial rock koersen. Het haalt voor mij het niveau van Seigmen nooit. Bijzonder is wel dat Alex Møklebust (zang), Kim Ljung (bas, zang), Noralf Ronthi (percussie), Marius Roth Christensen (gitaar, zang) en Sverre Økshoff (gitaar) in de originele formatie steeds weer terugkeren. Nu (of vorig jaar dan) ook op hun zesde album Resonans*. En er lijkt geen sleet te staan op hun geweldige rocksound, want dit nieuwe album van 10 nummers breed en een goede 57 minuten lang zou zo naast Total (1994) passen, wat één van hun hoogtepunten (en ontdekt dankzij Bob Rusche van Boudique destijds). Dit album is weer wat rauwe dan de vorige uit 2015. Alleen in de slottrack zetten ze heel fraai strijkers in. Wat een geweldenaars zijn dit toch!
Whole – Hydra (cd, Blackjack Illuminist Records)
Ach ja en na één te late recensie past er nog wel één. Ditmaal van één van de projecten van de Duitse muzikant en Blackjack Illuminist Records labelbaas Alexander Leonard Donat, die hier nog niet eerder voorbij is gekomen, te weten Whole of WHOLE. Naast de enorme productie van onder meer zijn hoofdproject Vlimmer, zijn er ook albums van Fir Cone Children, Flight Recorder, Feverdreamt, Jet Pilot, ASSASSUN, Infravoids en Leonard Las Vegas. Hij komt met elk project weer anders uit de hoek, hetgeen ook alle verschillende namen rechtvaardigt. Whole houdt hij er samen met muzikant Thomas Schernikau (Forced To Mode) op na. Zij brengen doorgaans een mix van synthpop, shoegaze, post-punk en darkwave. Hun tweede album Hydra is vorig jaar al uitgebracht, maar is nu in een gesigneerde versie beschikbaar. De eerste associatie die me te binnenschiet is Depeche Mode, al schuurt het ook wel sterk tegen Vlimmer aan. De 10 nummers die ze hier in ruim drie kwartier de revue laten passeren zijn uiterst pakkend en grijpen op originele wijze terug naar de jaren 80, maar dat weten ze wel helemaal te vertalen naar het hier en nu. Het is ouderwets genieten!