De laatste lijst voor ook wij met zomerreces gaan, al blikken we wel alvast vooruit. Fijne zomer allen, laat elkaar een beetje heel en doe je voordeel met onze lijstjes uit het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: Cut Worms, Ouvala, David Shea // The Pineapple Thief // Peter Broderick, Alex Cameron, Dumb Numbers, Japanese Breakfast, Tobacco, Ryley Walker, V/A – Khmer Rouge Survivors: “They Will Kill You, If You Cry”, Yung Internet en Dave Fiuczynski.
Jan Willem
Ik had jullie graag kennis laten maken met de nieuwe van Lou Rhodes, Ela Orleans, MJ Guider, Orfeas Perides/ Savina Yannatou/ Lizeta Kalimeri, The Serbian Choral Society Jedinstvo, Kino Kimino, de Sky Girl compilatie en meer, maar het vakantieverkeer heeft gezorgd voor de nodige vertragingen. Toekomstmuziek zullen we maar zeggen. Voor nu en de komende weken wel alvast deze:
Cut Worms – Lumbar Fist (cd, Opa Loka Records)
De gelouterde componist en multi-instrumentalist Richard van Kruysdijk uit eigen land kan je gerust legendarisch noemen. Hij heeft namelijk een lange geschiedenis vol uitstekende projecten, zoals Phallus Dei, PHD2, Undo, Beam, Sonar Lodge, Strange Attractor, Szenze, Blindfold en Daisy Bell. Na Phallus Dei richt hij zich met name op Strange Attractor, waarop hij samenwerkt met grote artiesten van weleer (leden van Coil, Tuxedoom, Wire, Legendary Pink Dots en Bauhaus). Hij is tevens medeoprichter van het sterke Music For Speakers label en hij heeft inmiddels ook zijn sporen verdiend als muziek maker voor dans en dergelijke. Te prijzen valt ook zijn drang telkens weer iets anders uit te proberen. Zo nu ook met Cut Worms waarvan nu het debuut Lumbar Fist het licht ziet. Dat laatste bij wijze van, want met Cut Worms (heb ik ook in mijn moestuin trouwens) maakt hij zeven gitzwarte, langgerekte en langzaam van karakter veranderende klanklandschappen, die tussen de ruim 5 en 12 minuten klokken. Je kunt het simpelweg labelen als een prachtige, duistere mix van dark ambient en drones, maar dan zou je voorbij gaan aan de immens interne krachten, onderliggende emoties en de rijk gedetailleerde en knap opgebouwde composities. Met omnichord, analoge synthesizer, bariton gitaar, gemodificeerde bas, drums, zingende schalen, tapes en effectpedalen schept hij op improviserende wijze een soort muzikale aardlaag die als een massieve deken over de kolkende magma ligt. Net als de aardlaag bestaat deze uit allerlei verschillende lagen, mede door de subtiele variatie met de diverse instrumenten, waarin je per luisterbeurt steeds meer ontdekt. Tijdens die luisterbeurten lukt het me nauwelijks wat op te schrijven over de muziek, zo spannend, meeslepend en intens is dit. Doordat hij de muziek op bedachtzame wijze tot ontwikkeling laat komen weet het je genadeloos in de houdgreep te nemen, waarbij melancholie, bezinning en dromen een rol lijken te spelen. Het is allemaal van biologerende pracht, waarbij liefhebbers van Stars Of The Lid, Dirk Serries, BJ Nilsen en Yellow6 er goed aan doen deze cd te beluisteren. Wat een overrompelend debuut!
Ouvala – Psychology Of Colour (cd, Fluid Audio)
Ouvala is wellicht een volslagen nieuwe naam, maar de twee leden erachter zijn bepaald geen onbekenden. Ten eerste is dat de Britse artiest Ian Hawgood, die naast zijn soloreleases en zijn labels Home Normal, Tokyo Droning, Nomadic Kids Republic en Koen Music bekend is van de groepen Black Elk, Kinder Scout, Lost Lanterns, The Whalers Collective, Rion, Lantscap en Wraith Vs Wrath. Deze door de wol geverfde muzikant wordt hier vergezeld door Tim Martin aka Tim Diagrams, die je wellicht kent van Maps & Diagrams, Black Elk, Atlantis, Hessien, Sovacusa, Somme, Bluhm en Karst. Deze twee elektronica giganten werken nu samen als Ouvala en brengen in een oplage van slechts 130 stuks debuut Psychology Of Colour uit op het prestigieuze Fluid Audio, dat prachtige artwork koppelt aan bijzondere innovatieve muziek in gelimiteerde uitgaven. De meeste artiesten zitten ergens in de neoklassieke, drones, ambient en experimentele elektronica hoek. Als Ouvala knopen zij hier in 11 tracks van bij elkaar drie kwartier op biologerende wijze ambient, drones , glitches, veldopnames en allerhande rustieke experimenten aan elkaar. Ze weten je helemaal uit de realiteit te halen en mee te nemen op een tot de verbeelding sprekende psychologische trip. Net als geuren en geluid weten ook kleuren je te triggeren. Of iedereen hier kleuren bij ziet is de vraag, maar het is wel hetgeen voor de inspiratie heeft gezorgd en je meeneemt naar een parallel, kleurrijk universum. De mastering ervan is in handen van de ervaren Anthony Ryan (ISAN). De artwork hier is al om van te smullen, maar de muziek gaat daar fijntjes in de overtreffende trap overheen. Een meeslepend, broeierig en dromerig debuut.
David Shea – Piano I (cd, Room40)
De in Australië woonachtige Amerikaanse componist David Shea, heb ik heel hoog zitten. Ik volg hem al sinds begin jaren 90. Muzikaal gezien dan hè! Uit een diepte interview met hem ooit, weet ik dat hij een bijzondere kijk op de muziek maar ook het leven heeft en geïnspireerd raakt door artiesten als Boulez, Stockhausen, Cage, Ligeti, Ferrari, Feldman, Xenakis en Scelsi.plus zijn vele wereldreizen. Een zeer belezen en intelligente artiest, die ook qua muziek een ware held is. Veelal zijn de sampler en computer zijn grote vrienden en kan je werkelijk van alles van hem verwachten, van middeleeuwse hip hop tot intrigerende avant-garde. De piano is een instrument dat hij altijd wel heeft gebruikt, maar nooit exclusief en zo intensief. Dat is nu eens anders op Piano I, waarop hij 15 pianocomposities laat horen. Acht suites, 3 losse composities en 4 odes aan Mancini. Dat levert bijzonder betoverende muziek op die zowel tot de verbeelding spreekt als diepgravend is. Het is een totaal andere kant van David Shea, maar ook één die er zeker mag wezen.
Uit in week 32:
The Pineapple Thief – Your Wilderness (cd, Kscope / Bertus)
Kscope is hofleverancier als het gaat om de betere progressieve rock muziek. Sinds 2008 bieden ze ook het in 1999 door zanger/gitarist/toetsenist Bruce Soord (Vulgair Unicorn, Wisdom Of Crowds) opgerichte The Pineapple Thief onderdak. Inmiddels hebben die al meer dan tien albums uitgebracht, waarbij de samenstelling van de groep nogal eens wil wijzigen. Met de jaren lijken ze er alleen maar beter op te worden. Nu zijn ze terug met Your Wilderness, wat misschien wel hun meest ambitieuze werk tot nu toe is. De groep bestaat naast Bruce, die hier met een prachtige falsetstem zingt, uit toetsenist Steve Kitch (Omnium) en bassist/zanger Jon Sykes. Maar ze krijgen royaal hulp van drummer Gavin Harrison (Porcupine Tree, King Crimson), klarinettist John Helliwell (Supertramp, The Alan Bown Set), gitarist Darran Charles (Godsticks), een vierstemmig koor en violist Geoffrey Richardson (Caravan, Penguin Cafe Orchestra) die een strijkkwartet levert. Dat alles zorgt dat er een smeltkroes van oud en nieuw ontstaat, waarbij ze de wat zijige valkuilen die de prog rock ook kent vermijden. Het is bij vlagen zelfs behoorlijk stevig, al draait het hier voornamelijk om de wonderschone subtiliteit, die aansluit bij de zang. Het is de nostalgie uit de jaren 80 samen met hedendaagse elementen die zorgen voor een geweldige luisterervaring, waarbij je wisselend moet denken aan Ben Christophers, Marillion, Radiohead, Seigmen, King Crimson, Power Of Dreams en Porcupine Tree, zij het dat deze ananasdief echt over een eigen sound beschikt.
Uit in week 33:
Peter Broderick – Partners (cd, Erased Tapes / Konkurrent)
Loch Lomond, Horse Feathers, Oliveray, Efterklang, Norfolk & Western, Flash Hawk Parlor Ensemble en The Beacon Sound Choir zijn bands waar de jonge über-getalenteerde componist en multi-instrumentalist Peter Broderick acte de présence geeft, los van zijn solowerken. Daarnaast werkt hij onder meer samen met Machinefabriek, Jonathan G Winther, Takumi Uesaka, zijn zus Heather Woods Broderick, The Album Leaf, Penelope Joy, Rauelsson, Laura Gibson, Chantal Acda en ga zo maar door. Het moge duidelijk zijn dat dit fenomeen een breed scala aan muzikanten maar ook muziek om zich heen heeft. Van zijn solowerken weet je op voorhand nooit waar het gaat eindigen. Dat kan zowel in de neoklassieke als in de meer pop, hip hop of abstracte hoek zijn. Hij doet wat hij wilt en dat is eigenlijk een mooi gegeven. Op zijn album Partners werkt hij voornamelijk op experimentele wijze met piano, stem en effecten. En eigenlijk is hij daar op zijn best: gewoon vanuit de losse pols improviseren. De muziek hier belandt ergens tussen minimal music, neoklassiek, ambient en experimentele pop. Een groot deel is instrumentaal, maar in andere stukken hoor je ook zijn typische licht verhoogde en geëmotioneerde zang. Het is een album dat zowel spannend is als tot de verbeelding weet te spreken. Een soort Wim Mertens 2.0. Peter Broderick is en blijft een ongekend unicum.
Alex Cameron – Jumping The Shark (cd, Secretly Canadian / Konkurrent)
De kopman van de Australische elektronische groep Seekae, Alex Cameron, debuteert nu met zijn album Jumping The Shark (really, really dangerous!). Hij presenteert hierop acht tracks, die al na bijna 31 alweer voorbij zijn. Neemt niet weg dat je hier volop kunt genieten van hetgeen hij serveert. Hij zingt op licht onderkoelde wijze, waarbij hij het prettige midden houdt tussen Arthur Russell, Ronan Harris (VNV Nation), Alan Vega, een gedrogeerde Billy Idol en een niet hese Bruce Springsteen; ja laat dat duiden maar aan mij over. De muzikale omlijsting bestaat uit rudimentaire synthpop met een licht avant-gardistisch toefje. Dat bij elkaar werk behoorlijk aanstekelijk en is bij vlagen zelfs aardig opzwepend. Het geheel is wars van modeverschijnselen, maar past wel helemaal in het hier en nu. Dat maakt dit alles tot een uiterst aangenaam en authentiek werk.
Dumb Numbers – II (cd, Joyful Noise / Konkurrent)
Op het gelijknamige debuut weet de Australische songwriter/zanger/gitarist Adam Harding, tegenwoordig woonachtig in LA, al behoorlijk wat sterren om zich heen te verzamelen. Zo zijn bassist Lou Barlow (Sebadoh, Dinosaur Jr, Folk Implosion), toetsenist Bobb Bruno (Best Coast, The For Carnation) en drummers Dale Crover (Melvins, Nirvana), Murph (Dinosaur Jr) en C.R. Matheny (Emperor X) van de partij om een lekkere bak herrie te produceren. Op hun tweede, simpelweg II, is dat niet anders en voegen ook zanger David Yow (Pigface, The Jesus Lizard, Scratch Acid), gitarist Bonnie Mercer (Grey Daturas), bassist Steve Patrick (Useless Children), celliste Aniela Perry (The Vinny Golia Large Ensemble), zanger/elektronicaman Alexander Hacke (Crime & The City Solution, Einstürzende Neubauten, The Ministry Of Wolves, Sprung Aus Den Wolken), bassist/gitarist Mario Lalli (Queens Of The Stoneage, The Desert Sessions, Fatso Jetson) en Kevin Rutmanis (Tomahawk, Melvins, Cows) zich bij hen. Niet allen behoren ze tot de kernploeg maar het is duidelijk dat ze breed om zich heen grijpen. Hoewel je wellicht een subtiel geluid bij zo’n groot gezelschap verwacht, gaan ze opvallend rauw te keer. Het is een bevlogen mengelmoes van indie-, stoner-, psychedelische en alt-rock. Toch kent het album ook de meer ingetogen momenten zoals in “Girl On The Screen” en “No-One”. Het roept herinneringen op aan de bands waar de diverse leden uit voort zijn gekomen maar brengt ook iets wat totaal eigengereids dat zich niet laat inkaderen. Er zit iets monumentaals in besloten waar je niet precies de vinger op kunt leggen. Daarom is dit ook een zeer intrigerend tweede album geworden.
Japanese Breakfast – Psychopomp (mcd, Dead Oceans / Konkurrent)
De Amerikaanse zangeres/gitariste Michelle Zauner laat eerst van zich horen in de groepen Little Big League (postrock, shoegaze) en Say Anything (indierock), alvoren ze als Japanese Breakfast naar buiten treedt. Daarmee maakt ze de twee cassettes June en American Sound / Where Is My Great Big Feeling? (2014) plus een splitsingle met Foxing in 2013, waarop ze zowel indierock als meer een experimenteel geluid laat horen. Nu is er dan haar cd debuut Psychopomp, dat 9 nummers lang en slechts 25 minuten breed is. Maar hierop valt genoeg te beleven. Ze krijgt hulp van Peter Bradley (bas), Nick Hawley-Gamer (gitaar), Colin Redmond (percussie, klarinet), Ned Eisenberg (keyboard), Adam Ponto (strijkers) en Sam Cook-Parrott (achtergrondzang). Met hen laveert ze van charmant rammelende indie en lo-fi naar pop en droompop, zeg maar van Magnapop, Garbage en Mitski naar Bat For Lashes, Cyndi Lauper en Fleetwood Mac. Tussendoor plaatst ze nog wat kleine, meer experimentele intermezzo’s, waardoor dit een alleraardigst afwisselend album is geworden.
Tobacco – Sweatbox Dynasty (cd, Ghostly International / Konkurrent)
Tobacco is het prettig gestoorde soloproject van Black Moth Super Rainbow frontman Thomas Fec., die tevens actief is in de groepen Demon Queen, Satanstompingcaterpillars en The Allegheny White Fish. Sweatbox Dynasty is zijn derde volwaardige album, dat net als de vorige een wilde potpourri aan stijlen bevat. Hij mengt op geniale en totaal eigengereide wijze een mix van hip-hop, psychedelica, rauwe rock, noise, elektronica, krautrock, industrial, dubstep en IDM. Er bestaat eigenlijk geen enkele andere band die je hier echt mee kunt vergelijken. Het is innovatief, onvoorspelbaar, grillig en bovenal intrigerend. Je zou kunnen denken aan een broeierige mix van Boards Of Canada, Planningtorock, Odd Nosdam, Can, Aphex Twin, Skinny Puppy en zijn andere projecten, maar dat kan ook gerust hutspot, paella of nasi zijn. Het is maar waar je voorkeur ligt. Dit geweldige feestje is wel 12 nummers breed, maar al na een goed half uur afgelopen. Gelukkig biedt hij de luisteraar zoveel, dat deze ongetwijfeld verzadigd aftaait.
Ryley Walker – Golden Sings That Have Been Sung (cd, Dead Oceans / Konkurrent)
Ryley Walker is een zeer getalenteerde Amerikaanse singer-songwriter die sinds 2011 zijn releases het licht laat zien. Eerst nog via de cassettes Of Deathly Premonitions (2011) met Daniel Bachman en The Evidence Of Things Unseed (2011). Daarna debuteert hij op cd met All Kinds Of You (2014) op het fijne Tompkins Square. Zijn (kleine) doorbraak komt met de cd Primrose Green uit 2015. In datzelfde jaar brengt hij tevens de lp Land Of Plenty met Bill MacKay uit. Daarnaast verschijnen er nog diverse singles en epees. Eerder dit jaar laat hij middels de mini Cannots samen met Charles Rumback al van zich horen. Zijn stijl is dan inmiddels bekend: een verhalende en uiterst sfeervolle mix van nachtelijke folk en singer-songwritermuziek. Muziek die er niet direct uitspringt, maar als deze eenmaal onder je huid is gekropen laat deze je niet meer los. Er zit een zekere urgentie, oprechtheid en prettige spanning in besloten. Dat geldt zeker voor zijn nieuwste worp Golden Sings That Have Been Sung. Er lijkt een oude ziel in hem rond te waren, die zorgt voor muziek die zo in de jaren 70 past als in het hier en nu. De 8 nummers die hij hier het licht laat zien bevatten een heerlijke landerigheid en nachtelijke, jazzy elementen, die weer zwaar leunen op sfeer en de ijzersterke verhalende kracht. Je wilt werkelijk geen seconde missen. Zijn innemende zang en gitaarspel worden her en der aangevuld door drums en cello, wat echt een overdonderend geheel oplevert. Daarbij doet hij aan de ene kant denken aan Nick Drake, Gareth Dickson, Bert Jansch en Jack Rose, maar anderzijds ook aan Gastr Del Sol, Tortoise en Dirty Three. Dit is een verrukkelijk album geworden en Ryley Walker is een artiest om goed in de smiezen te houden!
Various Artists – Khmer Rouge Survivors: “They Will Kill You, If You Cry” (cd, Glitterbeat / Xango Music Distribution)
Op Glitterbeat, het sublabel van Glitterhouse, verschijnt de meer werelds georiënteerde muziek. Ze hebben er ook de zogeheten serie “Hidden Music”, waarop eerder al de compilaties Hanoi Masters – War Is A Wound, Peace Is A Scar (2015) en Every Song Has Its End: Sonic Dispatches from Traditional Mali (2015) zijn verschenen. Hierop krijg je muziek voorgeschoteld die doorgaans aan je voorbij zou gaan, waarbij producer/muzikant Ian Brennan na diverse muzikale zoektochten zorg draagt voor de opnames en de samenstelling van deze compilaties. Dat heeft hij nu opnieuw gedaan in Cambodja, met als prachtig resultaat het verzamelalbum Khmer Rouge Survivors: “They Will Kill You, If You Cry”, de derde in deze serie. Zoals de titel en de cover al verraden heeft hij aangrijpende, hartverscheurende verhalen gehoord van diverse muzikale overlevenden van de Rode Khmer, de militaire tak van de Communistische Partij van Democratisch Kampuchea van 1975 tot 1979 onder leiding van Saloth Sar (aka Pol Pot). Zo’n kleine 2 miljoen mensen vonden hier de dood en dat op een bevolking van 7 miljoen. Hoewel je geen klap verstaat van de teksten, althans ik dan, zijn de emoties in de muziek die hij hier heeft vastgelegd haast voelbaar. Daarnaast zijn het ook nog eens stuk voor stuk prachtige tracks die allen een soort rauw blueskarakter hebben. Een overrompelende en totaal unieke luisterervaring!
Martijn
Yung Internet Free WiFi
De mannen uit Damsko gaan lekker en droppen de tweede EP dit jaar. Lome, mysterieus klinkende beats en raps over De Leven van Hard Gaan. Drank, drugs en vrouwen, de Snelle Laan werd zelden zo sloom bezongen. Nuchter is het gelukkig ook uitstekend te genieten, zelfs het dance-uitstapje hieronder, al heb ik liever de psychedelische trap die ze normaal doen. Bedwelmend en verslavend.
Dave Fiuczynski Flam! Blam! Pan-Asian MicroJam! – Hommage à J Dilla et Olivier Messiaen
Met zo’n titel weet je al dat het iets bijzonders wordt. Messiaens vogeltjes, JDilla’s beats en dat dan ook nog eens microtonaal, wat in de experimenten daarmee uit de vorige eeuw toch altijd tot uitdagende luisterervaringen heeft geleid. Het Dilla-aspect vind ik het moeilijks te herkennen, nog het meest in Oiseaux JDillique. Het is wat rustiger dan verwacht (op basis van samples die ik hoorde), het is eigenlijk moderne gecomponeerde jazz die we van een labels als Tzadik en Cuneiform kennen met een flinke scheut Azië (die Pan-Asian factor) door bijvoorbeeld gamelans, de Indiase viool en de suona, een Chinese versie van de hobo.