Het is wat mager deze week, maar eigenlijk ook veel te warm om te schrijven voor het lijstje uit het:
SCHADUWKABINET
Ik luisterde naar: Mark Van Hoen (2x).
Jan Willem
Mark Van Hoen – Plan For A Miracle and The Eternal Present (2cd, Mark Van Hoen/ In Real Life Publishing)
De Britse muzikant Mark Van Hoen, van Indiaas-Jamaicaanse afkomst, draait al zo lang mee met zijn diverse elektronische projecten. Vanaf 1993 verschijnen er albums van groepen als Seefeel, Scala, Sine Bubble, Aurobindo, Autocreation en Locust plus parallel daaraan ook onder zijn eigen naam. Zijn output omvat, afhankelijk van het project, industrial, IDM, techno, experimentele muziek en ambient. Later komen er ook nog de groepen Black Hearted Brother (met Neil Halstead en Nicholas Holton), Children Of The Stones, Drøne, IHVH (met Poppy Nogood) en Sing-Sing (met Emma Anderson) bij. Vorig jaar bracht hij na zes jaar het vinyl album Plan For A Miracle uit. Niet dat hij verder stil heeft gezeten, want hij doet ook vele productiewerkzaamheden, maar het was een bundeling van nummers die hij in de jaren ervoor op Bandcamp had uitgebracht. In de 11 tracks van samen zo’n 39 minuten hoor je de invloed van voorbeelden als Brian Eno en Tangerine Dream goed terug. Al weet
Van Hoen dit altijd helemaal naar zijn eigen hand te zetten. De muziek zit ergens tussen speelse elektronica en ambient in, die hij verder lardeert met stemflarden en ruimtelijke geluiden. Het is allemaal van een wonderlijke schoonheid, al verwijst de titel helaas naar het verlies van zijn vrouw. Dit donkere laag en dat onwerkelijke aspect voel je ook wel door de melancholische muziek heen, waarbij hij soms ook naar de muziek van Locust teruggrijpt uit de tijd van zijn verbluffende Truth Is Born Of Arguments (1995). Indrukwekkend nieuw album in veel opzichten. Deze is nu heruitgebracht als dubbel cd.
Op de tweede schijf bevindt zich het album The Eternal Present, dat ook los op vinyl verkrijgbaar is. Hoewel ze als dubbel cd verkrijgbaar zijn, bespreek ik ze afzonderlijk, omdat het ook echt andere albums zijn. Hierop serveert hij 10 tracks van een bij elkaar 38 minuten. De muziek op dit album weerspiegelt de ultieme expressie van het bestaan met een mysterieuze visuele benadering, waardoor luisteraars hun eigen denkbeeldige landschappen kunnen creëren. De filosofische titel is geïnspireerd door Joseph Campbell. De muziek is krachtiger dan de voorganger en ademt dikwijls nog meer de vibes van Locust uit, al lopen de tijdslijnen bij Van Hoen altijd een beetje door elkaar en zeker met een titel als deze. Maar er zijn duidelijk meer industriële elementen en beats, die soms ook aan een Cabaret Voltaire doen denken, maar ook de eerder genoemde associaties blijven wel overeind. Tevens maakt hij hier gebruik van gastzangeressen Dorothy Takev, Clare Dove, Rachel Goswell (Slowdive, Mojave 3) en Megan Mitchell (Cruel Diagonals), waarbij zijn vroegere project Scala weer even om de hoek komt kijken. Het is ietwat desoriënterend en van een spookachtig biologerende schoonheid allemaal. En het nummer “Shine” met Rachel Goswell, een mini-hit, roept ook wel herinneringen met bijvoorbeeld de Cocteau Twins op. Wat dat betreft grijpt hij breed om zich heen hier, zonder dat de consistentie in gevaar wordt gebracht. Het is echt een overtuigend en overdonderend album geworden en zo als tweeluik helemaal geweldig.