Iets met EK? Ekster? Boekenweek? Videotheek? Of Kozelek, zoals die in onze lijstjes uit het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: Ben Abraham, Apneu, Bâlkan Sevdah, Melanie De Biasio, Codespira1, William Ryan Fritch, Hawthonn, Mark Kozelek, Hailu Mergia & Dahlak Band, Mitski, Raime, So There, Sumac, Swans, T.O.L.D., Lena Willemark, Willy William, Serebro en Cansever.
Jan Willem
Ben Abraham – Sirens (cd, Secretly Canadian / Konkurrent)
Misschien zijn je muzikale voelsprieten heel lang en heb je het debuut Sirens van de Australische singer-songwriter al in 2014 opgepikt, maar voor de rest is dit album nu voor het eerst wereldwijd beschikbaar. Abraham beschikt over een verhoogde, fluweelzachte prachtstem. Deze van origine verpleger maar is zoveel en vooral goed met muziek bezig dat hij onder meer met Emmylou Harris en Damien Jurado heeft getourd en nummers heeft geschreven voor Sarah Barreilles, die ook op het album te horen is. De songs gaan ondanks het vrij lichte geluid over reddeloosheid, verlangen en andere veelal droeve zaken. Dat weet Abraham (zang, Farfisa orgel, klokkenspel, gitaren, Juno, piano, synthesizer, ukelele, Wurlitzer piano) heel fraai te omzwachtelen met niet alleen zijn geweldige zang maar ook fluisterrijke instrumentaties. De tot de verbeelding sprekende delicate folksongs blijven een beetje aan de veilige kant, maar winnen het op schoonheid en oprechtheid. Ook Gotye, John Flanagan en diverse gasten op achtergrondzang, cello, tuba, mandoline, ukelele, pedal steel, drums, Tibetaanse schalen, piano, gitaar, vleugelhoorn, viool, bas, trombone en effecten verlenen hun medewerking. Liefhebbers van Iron & Wine, DM Stith, Sting, Patrick Watson, Fink, James Vincent McMorrow en Peter Gabriel doen er goed aan deze geweldige, sfeervolle release eens te beluisteren.
Apneu – This Will Never Happen To Us (lp, Subroutine records)
Het blijft opmerkelijk dat één van de meest opwindende rockbands van Nederland, namelijk Apneu, de naam draagt van een medische aandoening waarbij de ademhaling meer dan 10 seconde onderbroken wordt en waarvoor je zo bij de snurkpoli kan belanden. Uiteraard ligt het bij de Apneu aan het feit dat de opwinding en het hoge tempo (wat wil je ook met een Schumacher in je team?) je gewoon naar adem doen happen. De adembenemende mannen zijn gitarist Ruben Braeken (Katadreuffe, Eva Braun, Glice), drummer Maarten Broekhuizen (Katadreuffe), bassist Joeri Joustra en zanger/gitarist Erik Schumacher, hoewel ze in het verleden ook wel luisterden naar Moronica Lewinsky, Delta Mongolloyd, Ellen Degenerate en Debilio Estevez. Na Boy Problems (2011) en Hard Feelings (2014), vol stekelige rammelpop, garagerock en punkpop, is er nu het altijd makkelijke derde album This Will Never Happen To Us. Ze worden hierbij ondersteund door zangeressen Rosa Ronsdorf (Bird On The Wire) en Roan Jorna en op het productionele vlak door Roald van Oosten (Caesar, Ghost Trucker) en Henk Jonkers (Hallo Venray, The Fatal Flowers, Do-The-Undo, 13). Of het aan hen ligt weet ik niet, maar de nummers klinken nog pakkender en minder rammelig. Veel ervan nestelen zich meteen onder de huid en anders na een tweede keer draaien al. Het is meeslepend, energiek, lekker en met voldoende humor (“Homelessly Devoted To Glue”). Spontane verslaving ligt op de loer, maar dat zal ons niet gebeuren toch? Nog één keer dan…
Bâlkan Sevdah – Sevdalinki: Pieśni Z Bośni (cd, Bâlkan Sevdah)
De Poolse groep Bâlkan Sevdah rond Marcin Zadronecki (zang, tamboerijn, bouzouki, vleugel), die steeds met een andere bezetting komt, is hevig geïnspireerd door de folkmuziek van Bosnië, Bulgarije, Macedonië, Albanië, Turkije, Servië en Kosovo. Als een ware Rroma reizen hij de zijnen muzikaal door de Balkan om er de melancholische vruchten te plukken. Op hun nieuwste, vijfde cd Sevdalinki: Pieśni Z Bośni ligt de nadruk op Bosnië. Hij wordt op deze trip vergezeld door Radek Polakowski (accordeon, viool, zang), Tomek Stawiecki (saxofoon, (bas)klarinet) en Mateusz Nagórski (contrabas). Daarnaast leveren ook gasten op darbuka, riq, daf, tar, cajón, tenorsaxofoon, klarinet, baraban en koorzang hun aandeel. Of dit authentiek Bosnisch is weet ik niet, al ligt het geluid van de Mostar Sevdah Reunion niet ver van hun sound, zij het dat ze vaker meer uptempo uit de hoek komen. En met meer Klezmerachtige en jazzelementen, dus ook de Klezmatics en Warsaw Village Band komen in het vizier. Feit is wel dat dit ontzettend eigenzinnig, mooi en overdonderend is. Muziek om grenzeloos van te genieten.
Melanie De Biasio – Blackened Cities (mcd, Le Label / Play It Again Sam)
Melanie De Biasio wordt nog wel eens de Belgische Billie Holiday genoemd. Haar albums Stomach Is Burning (2007) en No Deal (2013) vol heerlijk soulvolle, nachtelijke jazz mogen er dan ook meer dan wezen en ze oogst er ook aardig succes mee. Des te verrassender en gedurfd is haar nieuwe werk Blackened Cities. Geen volledig album, maar slechts 1 track van ruim 24 minuten. Ze is hevig geïnspireerd geraakt door post-industriële steden en is zonder een plan vooraf maar ingegeven door haar instinct. De Biasio (zang, fluit) wordt zoals vaker wel bijgestaan door Pascal Mohy (piano), Pascal Paulus (vintage synthesizers), Samuel Gerstmans (contrabas) en Dre Pallemaerts (drummer). Hiermee schetst ze een intieme reis door een ruw jazzlandschap, dat spannend, afwisselend en enorm intrigerend is. Wellicht dat ze hiermee wat fans afstoot, maar voor mij toont ze hier enkel aan hoe groot haar klasse is. Wat een weergaloos album!
Codespira1 – Artefact (cd, Moving Furniture)
Codespira1 is de nieuwe nom de plume van de Zweedse componist Mattias Pettersson, die na jaren van klassieke pianostudies tevens een diploma haalt in elektro-akoestische composities. Doorgaans leveren klassiek geschoolde musici zeer interessante in dat genre op, getuige het Canadese label Empreintes Digitales. Echter brengt hij zijn nieuwe cd Artefact uit op het Nederlandse experimentele kwaliteitslabel Moving Furniture, de 33ste release van het label. Een artefact kan duiden op een oudheidkundig voorwerp maar ook op een onvolmaaktheid in beeld en geluid. Nu is de muziek die hij hier laat horen eerder futuristisch dan oud en zou het dus kunnen duiden op imperfecties. Nu sprak de schilder Bob Ross, een filosoof om rekening mee te houden, altijd al over “happy little accidents”, maar hij had zonder het wellicht door te hebben wel bij het juiste eind. Perfectie kan namelijk alleen bestaan door imperfectie. Trek je dat verder door dan kan schoonheid niet bestaan zonder lelijkheid. En dat zonder de één te diskwalificeren of te prefereren. De intrinsieke waarde van het geheel maakt iets biologerend of niet. De elektronische geluiden die Pettersson hier produceert zitten op experimentele wijze ergens tussen ambient, drones, noise en veldopnames in en zijn niet per definitie mooi of eenvoudig. Maar de som der delen hier is zo intrigerend en intens, dat je er helemaal door overdonderd wordt. Hij laat elektronische “ongelukjes” gebeuren en van daaruit ontstaan er zeer spannende nieuwe geluiden. Muziek van de buitencategorie, maar wel van een ongekende kwaliteit. De broodnodige tegenhanger van de muziek die we doorgaans eenvoudig wegslikken. Niets ten nadele daarvan, maar dit is echt andere koek. Het gaat van Ryoji Ikeda, Autechre en Köhn naar Orphax, Radboud Mens, Tim Hecker en Machinefabriek. Prachtige foute cd!
William Ryan Fritch – Clean War (digitaal, Lost Tribe Sound)
In week 21 heb ik al de nieuwe, fantastische cd New Words For Old Wounds van de autodidactische Amerikaanse componist en multi-instrumentalist William Ryan Fritch (Vieo Abiungo, Tokyo Bloodworms, Death Blues, Hired Hand, Sole & The Skyrider Band) beschreven. Deze maakt deel uit van de monsterproductie “The Leave Me Sessions”, dat 11 albums omvat. Deze componist is van vele markten thuis, maar brengt onder zijn eigen naam een hybride van neoklassiek, folk, filmmuziek, wereldmuziek, (post)rock en etherische, experimentele pop. Als ik niet verkeerd geteld heb moet Clean War (zo’n beetje) de laatste uit de serie zijn, die enkel digitaal verkrijgbaar is. Maar series wil ik dan toch graag compleet hebben. Het album komt voort uit onvrede over de huidige tijd waar apathie en agressie onze maatschappij verdelen. Een strijd die bepaald niet zuiver is, mede ingegeven door holle leiders, vage vrienden en heuse vijanden. In de titelsong komt dit sterk naar voren: “Er is geen schone oorlog. Er is geen absolute waarheid. Er zijn geen slachtoffers daad, maar we zijn doof voor de echo’s van elk.” Muzikaal gezien put hij weliswaar uit de eerder genoemde genres en hij laat nog altijd zijn heerlijke falsetzang horen, maar er zit een zekere droefgeestigheid, mysterieusheid en schimmigheid in alles besloten. Neemt niet weg dat de muziek wonderschoon is, maar wel met een zekere ondertoon en boodschap. Daarmee levert hij één van zijn meest indringende werken af, die net zo’n aanklacht als Philip Glass z’n Koyaanisquatsi laat horen, zij het met andere muziek en meer gericht op het intermenselijke contact. Strijdbare schoonheid.
Hawthonn – Sea-Spiral Spirit (cd-r, Reverb Worship)
Hawthonn is het Britse project van multi-instrumentalist Phil Legard (Ashtray Navigations, Churinga Canaries, The Neon Death Slittes) en zangeres Layla. Ze laten op eerdere releases een geluid horen dat verwant is aan Coil, zij het dat ze meer de folk, ambient, veldopnames en drone koers varen. Wat dat betreft komen ook Fovea Hex, Laura Cannell, B/B/S, Nurse With Wound, Birds Of Passage en Human Greed in beeld. Dat geldt ook zeker voor hun nieuwste release Sea-Spiral Spirit, dat in een fraaie “black snapper case” gestoken is en in een oplage van slechts 50 stuks is uitgegeven op het prestigieuze en eigengereide Reverb Worship label. In twee van de 5 tracks, die toch maar liefst 51 minuten duren, krijgen ze nog hulp op de draailier en met veldopnames. Hetgeen ze hier laten horen is duister en mysterieus en weet je mee te slepen naar een wonderschone droomwereld. De digitale versie heeft nog een extra track van bijna 15 minuten. Een heel bijzonder en biologerend meesterwerkje.
Mark Kozelek – Sings Favorites (cd, Caldo Verde)
Sun Kil Moon en ex-Red House Painters kopman Mark Kozelek zit bepaald niet stil. De ene na de andere release komt er van zijn hand. Solo brengt hij eigenlijk zonder uitzondering albums met covers (en liveplaten). Ook Sings Favorites, de titel verraadt het al, is dat niet anders. Hij brengt in geheel eigens stijl covers van Stephen Sondheim, Henri Mancini & Johnny Mercer, 10cc, David Bowie, Bob Seger, Roy Harper, Judy Garland, Bob McDill, Clarence Carson Parks, Modest Mouse en twee traditionele songs. Chris Connolly (Desertshore, Sun Kil Moon) begeleidt hem op piano in 10 van de 12 nummers, waar Joshua Brody (Club Foot Orchestra) dat doet. Daarnaast ontvangt hij vocale steun van niemand minder dan Mike Patton (Faith No More, Mr. Bungle, Fantômas, Tomahawk, etc), Rachel Goswell (Slowdive, Mojave 3), Will Oldham (Palace, Bonnie Prince Billy), Mimi Parker (Low) en Minnie Driver. Dat is nog eens een lijst met achtergrondzangers! De uitvoeringen mogen er ook wezen, alleen “Somewhere Over The Rainbow” is en blijft een ongelooflijk zeiknummer. Daarentegen zijn “Moon River”, “Im Not In Love” (met Patton en Goswell), “Amanda” (met Oldham en Parker), “O Holy Night” (Met Parker) en “Something Stupid” (met Minnie Driver) weer van een andere klasse, zo mooi. Gewoon weer een prachtalbum van deze klasbak.
Hailu Mergia & Dahlak Band – Wede Harer Guzo (cd, Awesome Tapes From Africa / Konkurrent)
Awesome Tapes From Africa blijft een heerlijk label, dat schatten uit het grote cassette verleden van Afrika prijsgeeft op cd. Een schitterend medium mits je er oog voor hebt, waarbij ze de artwork van toen op de cover zetten. Ook nu brengen ze weer de tape Wede Harer Guzo van Hailu Mergia & Dahlak Band uit 1978 tot leven. Deze Ethiopische toetsenist brengt eerder muziek met zijn Walias Band, maar die zien nog een cassetterelease niet zitten. Dus verruilt Mergia hen voor de volgende huisband Dahlak Band, ditmaal van het Ghion Hotel in Addis Abeba alwaar het geheel ook is opgenomen in een aantal dampende sessies. En dat pakt wonderwel goed uit. Op dit album begeleiden ze Mergia (orgel) op zang, elektrische piano, bas, drums, gitaar, saxofoon en trompet. Het levert een fijn psychedelisch en funky geheel op waar ook jazz, soul en traditionele invloeden een rol spelen. Best bijzonder gezien het dan heersende regime dat dit soort muziek bepaald niet toejuicht. Maar de muzikale liefhebber wordt op z’n wenken bediend en het levert ook voor Mergia succes op bij een breder publiek. Goud van oud!
Mitski – Puberty 2 (cd, Dead Oceans / Konkurrent)
“Happiness Fucks You” is de lijfspreuk van de in Japan geboren, maar in New York getogen Mitski Miyawaki. Ik kan haar, zij het wellicht anders verwoord, deels wel volgen. Ik kan mezelf namelijk enorm optrekken aan muziek die niet vrolijk is; daar put ik geluk en schoonheid uit en het voelt oprechter dan een blij plaatje. Maar voor Mitski gaat het zelfs verder: “Happiness is up, sadness is down, but one’s almost more destructive than the other.” Ofwel geluk is het gif, terwijl droefheid de manier is om door te gaan. Zover wil ik dan niet gaan, want het één is onlosmakelijk met de ander verbonden. Toch levert het met de digitale albums Lush (2012) en Retired From Sad, New Career In Business (2013) en de cd Bury Me At Makeout Creek (2014) wel keer op keer puike muziek op. Datzelfde geldt voor haar nieuwste wapenfeit Puberty 2. De pas 25-jarige maakt hierop een uiterst indringende en volwassen statement. Haar bas- en gitaarwerk koerst regelmatig richting de Pixies, terwijl haar zang ook wel associaties oproept met Lisa Germano, PJ Harvey en Hail. Laat dat geen leidraad zijn, want ze brengt echt een eigen sound, ondermeer door de elektronische interventies en avant-garde elementen, die zoals verwacht behoorlijk melancholisch is maar ook getuigt van een zekere visie. Het is rauw maar ook wonderschoon en meeslepend. Klacht, kracht en pracht gingen zelden zo goed samen als op dit geweldige album.
Raime – Tooth (cd, Blackest Ever Black / Konkurrent)
Het in Londen gevestigde producersduo Joe Andrews en Tom Halstead gooit in 2012 als Raime hoge ogen met hun debuutQuarter Turns Over A Living Line. Ze brengen een mysterieus en melancholisch amalgaam van drones, downtempo elektronica, spookachtige stemmen en meer duister goed, die de labelnaam Blackest Ever Black wel eer aandoet. Opvolger Tooth laat maar liefst 4 jaar op zich wachten. Ze hebben hun tijd besteed aan studio-onderzoek om zo tot nieuwe en gedurfde muziek te komen. Nog altijd droefgeestig en duister, maar wel iets opener en met meer synthesizergeluiden. Het is een raadselachtige mix van dub, grime, dark ambient, techno, dark wave, experimenten, zompige bassen en snerpende gitaargeluiden. Ondanks de vrij kale aanpak kent de muziek enorme diepgang en spanning en weet een enorme indruk te maken. Alsof SPK diep onder de grond een gat naar Zan Lyons aan het graven is en onderweg in de krochten van de aarde The Haxan Cloak, Burial, Massive Attack en Demdike Stare tegenkomt. Ach vergeet die namen ook maar want ze klinken volslagen uniek. Ga vooral zelf deze gitzwarte biologerende beauty maar eens beluisteren. Een waanzinnige soundtrack voor een broeierige nacht.
So There – Miss Trees (cd-r, Reverb Worship)
I
n een gelimiteerde uitgave van slechts 40 stuks komt het mysterieuze experimentele gezelschap So There met hun nieuwe cd-r Miss Trees, uitgebracht op het immer prestigieuze label Reverb Worship. Samen met gasten als Grey Malkin (The Hare And The Moon), Klaus Morlock, Mark Rowden, Brian Ruark (Future Disguises) en Alistair Thaw (Slowthaw) brengen ze hier weer een zeer duister, mysterieus en bovenal biologerend geheel. De muziek doorkruist genres als folk, dark wave, progrock, experimentele elektronische muziek, neoklassiek en ambient, waarbij je tevens spoken word, spookachtige vocalen, koorzang(samples) en zang(samples) voorgeschoteld krijgt. De rode draad wordt gevormd door de mistige sluier die overal doorheen waart. Het roept bij mij associaties op met Nouvelles Lectures Cosmopolites, United Bible Studies, The Hare And The Moon, The Caretaker en Howling Larsons. Het is weer zo’n unieke band waar dit label hofleverancier van is.
Sumac – What One Becomes (cd, Thrill Jockey / Konkurrent)
Gitarist/zanger en ex-Hydra Head labelbaas Aaron Turner (Isis, Lotus Eaters, Mamiffer, Greymachine, Old Man Gloom, The Hollomen, House Of Low Culture, Jodis, Split Cranium, Twilight, Unionsuit) laat zoals de lijst met namen aantoont zich niet voor één gat vangen, tenzij deze vol harde, meeslepende muziek zit. Sumac is sinds 2014 een nieuw project van deze geweldenaar, wat hij er samen met drummer Nick Yacyshyn (Baptists, Hard Feelings) en bassist Brian Cook (These Arms Are Snakes, Roy, Russian Circles, Botch, Mouths Of The Architect, Behead The Prophet NLSL, Onalaska, Trial) op nahoudt. Hun eersteling The Deal van vorig jaar mocht er wezen. Een genadeloze combinatie van sludge, metal, post-rock, progressieve rock en experimentele muziek. Nu zijn ze alweer terug met What One Becomes, waarop ze deze lijn gewoon doortrekken. Slechts 5 nummers, hun eerste telde er ook maar 6, maar wel met een spanwijdte van bijna 10 tot wel 17 minuten. Sterk opgebouwde tracks met vele wendingen, experimenten, buldervocalen en heerlijke metalexplosies zorgen voor bijna een uur aan vernietigende pracht die het midden houdt tussen Godflesh, Sannhet en Isis. De release is hieronder in z’n geheel te beluisteren. Ik zou zeggen: laat jezelf heerlijk overrompelen door dit keiharde, sublieme werk.
Swans – The Glowing Man (2cd+dvd, Young God)
De inmiddels 62 jarige Michael Gira (Skin, World Of Skin, The Angels Of Light, Body Lovers/Haters) kondigt eerder al aan dat zijn nieuwe album The Glowing Man de laatste wordt in deze incarnatie, al weten we inmiddels dat hij de deur altijd op een kier houdt. Nadat de Swans na 13 jaar van schijndood in 2010 weer tot leven komen, is de aanpak van Gira anders, namelijk harder, grootser en meer apocalyptisch dan ooit, waar de dubbele cd’s My Father Will Guide Me Up A Rope To The Sky (2010), The Seer (2012) en To Be Kind (2014) de meer dan overtuigende bewijzen zijn geworden. The Glowing Man, wederom een dubbelalbum (al dan niet met dvd), mag de laatste zijn maar deze is wel weer zo’n monumentaal dat je hier voorlopig nog wel zoet mee bent. Slechts 4 tracks per schijf, maar die wel 57 en 61 minuten duren. De muziek ligt zeker in het verlengde van de voorgangers, ook al verrast hij je per track steeds weer, maar is een fractie strakker en ook iets meer melancholisch. Er staan zelfs een paar heel rustige stukken op waar dat laatste het beste naar voren komt. Maar hij komt ook weer luid, wild en sterk uit de hoek. Zeker in de titeltrack, de één na laatste, gaan hij en de zijnen flink te keer. Hij besluit volgens met het overwegend rustieke “Finally, Piece”, dat in alles een punt achter Swans 2.0 lijkt te zetten. Voor de rest bestaat het weer uit meeslepende, bij de strot grijpende kracht en pracht die z’n gelijke nog moet tegenkomen. We zien wel wat de toekomst brengen gaat.
T.O.L.D. – It’s Not About The Witches (cd, IAMSOUND / Bertus)
Het zal je niet verbazen dat een project als The Order Of Life And Death, kortweg T.O.L.D., barst van de mystiek en spiritualiteit. De in Engeland geboren en getogen Daniel Smith, die pas 24 jaar oud is, verkast naar Los Angeles om daar aan zijn popsound te schaven. De bandnaam ontleent hij aan het werk “Death And Life” van de Oostenrijkse schilder Gustav Klimt. Naar eigen zeggen is hij verder beïnvloed door filosofen als George Gurdjieff, Pjotr Demjanovitsj Oespenski en Ludwig Wittgenstein. Zijn esoterische aanpak zorgt op zijn debuut It’s Not About The Witches voor een bijzonder geluid. Hij ziet popmuziek als een tool om van daaruit iets bijzonders en meer omvattende muziek te maken. Aan de ene kant krijg je het gevoel naar hits uit de jaren 80 en 90 te luisteren, zij het dat hij deze op eigengereide wijze invult met elementen uit soul, dubstep, wave, hip hop en gruizige, dikwijls duistere elementen. De fraaie zang, soulvolle achtergrondzang, de steeldrums, de sacrale synthesizerpartijen, de rijke en weidse melodielijnen, de mengeling aan stijlen en de elektronische interventies zorgen allemaal voor een bijzondere luisterervaring. Het klinkt alsof The xx en Burial gemixt worden door muziek van weleer (Depeche Mode, The Cure, Tears For Fears). Pop, maar dan anders en meer droefgeestig. Hij mist nog wat focus, maar laat hier al goed horen waartoe hij in staat is. Een veelbelovend visitekaartje!
Lena Willemark – Blåferdį (cd, Brus & Knaster / Xango Music Distribution)
De Zweedse zangeres, violiste en componiste Lena Willemark kun je ondertussen gerust legendarisch noemen. Al sinds eind jaren 80 is zij namelijk één van de spilfiguren van de Zweedse folkscene. Dat doet ze onder haar eigen naam, maar ook in groepen als Groupa, Enteli en Frifot. Daarnaast heeft ze ook muziek gemaakt met diverse andere artiesten, waaronder Ale Möller en Hector Zazou. Wat ze ook maakt, haar etherische stemgeluid is altijd een belangrijke oorvanger. Nu komt ze weer met de bijzondere cd Blåferdį (blauwe reis), die geheel in het Elfdaals is gezongen. Elfdaals is een Noord-Germaanse taal uit de Zweedse gemeente Älvdalen, die nog maar door zo’n 3000 mensen gesproken wordt. Willemark (zang, viool) krijgt hier steun van Emma Reid (viool), Mia Marin (5-snarige viool), Mikael Marin (5-snarige altviool), Leo Sander (cello) en Tina Quartey (percussie). Op eigenzinnige wijze brengt ze hier haar folk ten gehore in deze unieke taal. Hoewel een deel gecomponeerd is, is er ook veel ruimte gelaten voor improvisaties en experimenten, waardoor de muziek uiterst spannend is. Bepaald geen standaard traditioneel werk, maar één die voor een verrassende trip zorgt die lang zalheugen. Een blauwe dus, alsof je net als in de Matrix de keuze hebt gekregen tussen de blauwe en rode pil. Nu gaat de blauwe route bepaald niet die surrealistische kant op of haalt het de grond onder je voeten vandaan, maar het laat je ook niet landen op bekend terrein. Hiermee levert Willemark haar zoveelste wereldtrip van jewelste af. Hector Zazou kijkt toe en ziet dat het goed is.
Willy William – Une Seule Vie (cd, Play On / N.E.W.S.)
Muziek die je via je kinderen hoort, ik zou er een rubriek aan kunnen wijden. Het zijn er elk jaar wel een paar die ik zeer ben gaan waarderen met Stromae voorop. Ik noem deze niet voor niets, een mens kan niet zonder bruggetjes, want toen ik zijn nummer “Ego” voor de zoveelste keer langs hoorde komen riep ik in al mijn onnozelheid naar mijn oudste zoon: “hee, heeft Stromae een nieuw nummer?” Na een smalend antwoord kom ik erachter dus met de Frans-Guadeloupees zanger, diskjockey en muziekproducent Willy William van doen te hebben. Hij staat sinds 2009 bekend als lid van de Franse muziekgroep Collectif Métissé en is tevens solo actief. Zijn cd Une Seule Vie is van eerder dit jaar en bevat naast de genoemde single nog wel een paar Stromae-achtige nummers, maar de rest verschilt nogal. Hij brengt reggae, Latin, Mano Negra-achtige songs en wat meer platte popliedjes. Een lekker zomerplaatje, waar best wat nummers op onze jaarlijkse gezamenlijke zomer cd voor in de auto mogen. C’est tout.
Martijn
Serebro Сила трёх
Ik zag een bekende popprofessor, ik noem geen namen, eens wat lacherig doen over Russische popmuziek en hij haalde daarvoor ook Mimimi aan. Ik had Serebro al eens door het album art in het vizier gekregen maar dat dit nummer van hun was had ik dan weer gemist. Het is niet het beste werk van het trio rond Olga Seryabkina (de andere twee wisselen nogal eens), al vind ik het ook niet eens slecht. Op hun best zijn ze echter als ze melancholieke elektro dance pop maken en dat kunnen ze in Rusland gewoon heel goed, meneer de professor. Dan neem ik de crappy Engelse teksten zelfs voor lief, al heb ik liever Russisch. Denk aan de beste momenten van T.A.T.U. maar dan zonder die under age shtick. Albums van de dames zijn eigenlijk gewoon een collectie singles (vorige week alweer een nieuwe die hier niet op staat), beetje hit and miss, maar al met al toch zeer vermakelijk en lekker zomers. Hun video’s hebben altijd een hoog wtf-gehalte maar het mannelijke publiek zal het wel uit kijken. 😉
Cansever Doya Doya Arabesk 2016
Cansever is een Arabeskzangeres geboren in Macedonië en van Roma-afkomst, maar ontdekt door de Turkse superster İbrahim Tatlıses die haar carrière een enorme boost gaf, van de balkan tot Turkije en verder oostwaards. De ellende in haar stem en muziek is werkelijk onmetelijk, sentimenteler kan bijna niet, ze staat er gewoon een beetje scheef van. Toch heeft ze dan ineens haar swag on gekregen en draagt ze flitsende pakken en associeert ze zich met breakdancers. Gelukkig is dat 2016-aspect op het album alleen te merken in wat elektronische accenten en misschien het wat al te hippe Selfi, maar over het hele album is het genre nog steeds onvervalste arabesk inclusief de pijn en natuurlijk de flitsende strijkarrangementen.