Cannabis in Haribo. Dus ik zag toch goudberen?! Ook lekker trippen is het met de muziek in het lijstje uit het niet gevallen:
SCHADUWKABINET
Ik luisterde naar: Brandkommando, The Bug Club, Caroline, Comicide 24, Rebecca Foon & Aliayta Foon-Dancoes, The Holy Family, Jarl, Sophia Kennedy, Mark Molnar, Pale Blue Dot, Sad Madona, Dirk Serries / Vidna Obmana, The Soundbyte, Alan Sparhawk, Swans en Wire.
Jan Willem
Brandkommando – Enslavement (cd, Zoharum)
Sinds 2005 staat de Poolse muzikant Karol Wachowski stevig achter zijn indrukwekkende project Brandkommando. De muziek heeft zeggingskracht en durft lastige vragen te stellen. Eén van de terugkerende thema’s is het ageren tegen totalitaire regimes en sowieso alle systemen die de persoonlijke vrijheid beperken. Dat is niet anders op het nieuwe album met de veelzeggende titel Enslavement. Het album is een grimmige visie op de slavernij van de menselijke geest, onderworpen aan constante indoctrinatie, waarbij alle mogelijke manipulatie- en demotivatie-technieken worden gebruikt. Een dergelijke benadering van het onderwerp staat gelijk aan de status van religieuze organisaties en de meest wrede politieke regimes. Hij heeft hiervoor vier lange stukken gecomponeerd, vol power-elektronica, industriële noise en abstracte muziek, waardoor zijn vervormde stem en zang klinkt. Het zijn zo op het eerste gehoor grimmige muren van geluid, maar als je er goed voor gaat zitten ontdek je de vele subtiele details. Het doet mij ergens aan de beginperiode van Laibach en de abstracte composities van Zbiniew Karkowski en dan gestoken in een David Lynch productie. Het is hard, het is urgent, het is spannend en het is bovenal indrukwekkend. Als het is afgelopen is het oorverdovend stil.
The Bug Club – Very Human Features (cd, Sub Pop / Konkurrent)
The Bug Club is een lekker tegendraads trio met een gezonde punkattitude uit Wales. De groep bestaat uit zanger en gitarist Sam Willmett, zangeres en bassiste Tilly Harris en drummer Tom Rees. Ze maken al zo’n vijf jaar muziek die heerlijk tegen de stroom ingaat en sinds 2021 minimaal één album oplevert. Dat altijd vol met literaire referenties, zelfreflectie, goed gehumeurde rock ‘n’ roll, punkrock, post-rock, indie en gitaarrock. Dat geldt wederom voor hun nieuwe album Very Human Features, waarop ze in 42 minuten 13 nieuwe nummers lanceren. Het is ongepolijst, direct en uit het levens gegrepen. Daarbij heb je het idee dat je naar een afwisselende hybride van Archers Of Loaf, Dinosaur Jr., The Moldy Peaches en Ramones aan het luisteren bent. Dat is echt onbeschrijflijk leuk en energiek.
Caroline – Caroline 2 (cd, Rough Trade / Konkurrent)
Drie jaar geleden verraste het Londense achtkoppige gezelschap Caroline met hun gelijknamige album. Hoewel er meer dan een oceaan tussen zit, sloot hun sound wel aan op die van de Louisville scene. Met zang, gitaar, bas, fluit, klarinet, saxofoon, trompet,, cimbalen, drums, percussie, cello, viool, piano en orgel weten ze een behoorlijk gevarieerd geheel aan de dag te leggen, waarbij ze veel gebruik maken van repeterende sounds, traagheid en ruimtelijke verkenningen. Op hun tweede album dat simpelweg Caroline 2 heet, wijken ze in de 8 nieuwe nummers daar wat meer vanaf. Ze laten hier een meer experimenteel, rauw geluid horen waar ze meer met contrasten spelen. Doordat ze met zoveel zijn, kunnen ze dit ook steeds weer op andere wijze aanvliegen. Zo vonden ze het wel een grappig idee als Caroline Polachek hun nummer “Tell Me I Never Knew That” zou zingen en ze stemde er zowaar mee in. Deze geweldige songs wijkt af van de rest, maar past ook wel weer binnen hun kaders, die ook steeds ruimer worden. Ze spelen zelfs met de schrijfwijze van hun songs, wat ook een dubbele betekenis lijkt te hebben. Daar waar ik de vorige keer zo referenties uit mijn mouw schudde is dat nu niet zo eenvoudig, al denk ik dat de liefhebbers van onder meer The For Carnation, Slint, The Dirty Three, Talk Talk, Heavy Vegetable en tevens Sufjan Stevens hiermee uit de voeten kunnen. Hun vorige noemde ik al subliem, dus dan is deze gewoon subliemer.
Comicide 24 – Chronic Transfusion (cd, Zoharum)
Head Of David is de voorloper van Godflesh en wordt gezien als een zeer invloedrijke groep, die de punkenergie van weleer koppelde aan industrial grind. Het Godflesh van Justin K. Broadrick mocht er ook wezen natuurlijk. Maar voor Head Of David zat nog de groep Comicide, waarin Eric “Oblivion” Jurenovskis en Stephen “Ah” R. Burroughs (Tunnels Of Ah, Frag) zaten. Een voorloper van een voorloper ofzo. Die hebben destijds niet echt wat uitgebracht. In 2019 is er wel een live-opname uit 1984 opnieuw uitgegeven. Vorig jaar hebben ze de groep een tweede leven gegeven in de vorm van Comicide 94. Destijds hebben ze Head Of David een behoorlijke industriële injectie gegeven. Dat is ook wel te horen op het album Chronic Transfusion, dat het feitelijke debuutalbum van de groep was of is. Deze bevat 6 tracks van samen ruim 51 minuten en bevat een combiantie van white noise en industrial.. Geen muziek met kop of staart, maar wel uiterst intrigerende geluidserupties die wel ergens over gaan. Er is eigenlijk ook geen tijd aan te koppelen, omdat het zowel in de jaren 80 past als in het hier en nu. Verbluffende muziek van de buitencategorie.
Rebecca Foon & Aliayta Foon-Dancoes – Reverie (cd, Constellation / Konkurrent)
Saltland, The(e) Silver Mt. Zion Memorial Orchestra & Tra-La-La Band, Esmerine, Fifths of Seven, Goldfish, Hrsta, Land Of Kush, Quinimine, Set Fire To Flames en The Mile End Ladies String Auxiliary, het zijn allemaal projecten waar je de Canadese componiste en celliste Rebecca Foon terug kunt vinden. Als Saltland heeftt ze al twee albums uitgebracht en tevens onder haar eigen naam twee, waarvan één samen met Sarah Neufeld en Richard Reed Parry. Meestal komt ze solo ergens in de neoklassieke hoek uit. Nu is ze terug met het album Reverie, dat ze samen met haar zus Aliayta Foon-Dancoes, een prijswinnende violiste en componiste, heeft gemaakt. Beide dames spelen ook nog piano op dit album. Ze hebben hier 11 ruimtelijke stukken gecomponeerd, die gedompeld zijn in een heerlijke melancholie. Het is contemplatief, tot de verbeelding sprekend, intiem, dromerig, troostvol en van een bedwelmende schoonheid, die herhaaldelijk voor bergen kippenvel zorgt. Je moet denken aan iets dat het midden houdt tussen David Darling, Ólafur Arnalds, Rachel’s, Arvo Pärt, Jóhann Jóhannsson en Julia Kent. Het zou een perfecte soundtrack zijn voor de malaise in de wereld, maar het is uiteraard ook gewoon een adembenemend album geworden om intens van te genieten.
The Holy Family – Live Burning, Burning Live (cd, Zoharum)
The Holy Family is een veelzijdig progrock gezelschap, met een grote link naar Guapo, dat ook psychedelische rock, krautrock en experimenten omarmt. Ze hebben inmiddels twee albums op hun naam staan, het gelijknamige debuut uit 2021 en Go Zero (2023). In 2022 stonden ze live op het spraakmakende Roadburn festival. Daarvan zijn nu opnames van verschenen op het album Live Burning, Burning Live. De line-up kan je gerust groots noemen met David J. Smith (zang, drum synthesizers) van Guapo, Miasma & The Caroussel Of Headless Horses en The Stargazer’s Assistant, Kavus Torabi (gitaar, harmonium) van Gong, Guapo, Knifeworld, Mrianda Sex Garden, Cardiacs, The Moonsoon Bassoon en North Sea Radio Orchestra, Sam Warren (bas, zang) van Guapo en Thumpermonkey, Craig Fortnam (piano, effecten) van Cardiacs, Knifeworld, North Sea Radio Orchestra, Arch Garrison en Shrubbies, Joe Lazarus (drums) van Twin Atlantic en INHEAVEN en Antti Uusimaki (live sound & manipulatie) van Uzu Noir. Ze hebben bijna een soort seance gegeven en het moet fenomenaal geweest zijn om de groep in deze hoedanigheid live mee te maken. Het is echt een totaal andere ervaring dan wat ze op hun albums laten horen, wat overigens ook al erg goed is. Maar dit trippen 2.0 en dat gewoon zonder Haribo of andere drugs.
Jarl – Synapse Variation Report (cd, Zoharum)
De Zweedse elektronische muzikant Erik Jarl draait al meer dan 25 jaar mee in de muziekindustrie. Hij was actief in de meer industrial georiënteerde groepen als IRM, Skin Area en later ook Kaiten, maar is vanaf 2001 onder zijn achternaam solo verder gegaan. Zijn muziek, die ergens tussen dark ambient, drones, industrial en experimentele muziek uitkomt, is veelal conceptueel en kan soms het daglicht niet verdragen. Dat laatste geldt als een aanbeveling. Inmiddels staat de teller qua aantal albums al rond de 40. Vlot na zijn vorige twee albums Neurotransmitters Sphere Music (2024) en Receptor Radiation (2024) is hij terug met Synapse Variation Report. Deze drie albums zijn dan ook met elkaar verbonden en je zou ze als trilogie kunnen beschouwen. Ze zijn qua thematiek en geluid vergelijkbaar. In feite vormen ze een soundtrack voor de hersenen en het menselijk zenuwstelsel met signalen, die naar de hersenen worden gestuurd in de vorm van elektrische signalen, zodat biologische transductors energie van zowel externe als interne omgevingen omzetten in elektrische impulsen; met andere woorden: signalen ontvangen en een reactie initiëren.. In het zenuwstelsel is een synaps een structuur die een neuron (of zenuwcel) in staat stelt een elektrisch of chemisch signaal door te geven aan een ander neuron of een doelwit. Dat is misschien allemaal wat te theoretisch, maar het heeft Jarl in elk geval geïnspireerd om bepaalde muziek mee te maken, die spannend maar zeker niet zenuwslopend te noemen valt. Hij brengt hier in bijna een uur tijd 5 lange composities of “rapporten”, die je op hypnotiserende wijze stevig in de houdgreep nemen. De stukken bestaan uit herhalende synthesizerklanken, waardoor hij allemaal prachtig psychedelische sounds doorheen mengt. Deze veranderen langzaam van karakter en nemen je op biologerende wijze meer op een trip, die nauwelijks te beschrijven valt. Denk aan een wisselende hybride van Jean-Michel Jarre, Lustmord en Tangerine Dream.
Sophia Kennedy – Squeeze Me (cd, City Slang / Konkurrent)
De Amerikaanse zangeres Sophia Kennedy woont al sinds 2013 in Hamburg om de filmschool te doorlopen. Daarnaast start ze er ook haar muzikale carrière, hetgeen al twee sterke albums heeft opgeleverd. Ze werkt al geruime tijd samen met Mense Reents van Die Vögel, die de productie van haar muziek voor zijn rekening neemt en ook zorgt voor de nodige creatieve impulsen. De muziek van Kennedy laat zich niet eenvoudig duiden, dat blijkt andermaal uit haar derde album Squeeze Me, waar ze wederom met Reents samenwerkt. Ze legt net zo gemakkelijk leftfield elektronica op de mat als indiepop, synthpop, new wave, soul of combinaties ervan. Het is speels, verrassend en bovenal van een hoog niveau. Ze weet je echt in de houdgreep te nemen met haar ludieke vondsten. Het klinkt allemaal iets frivoler dan haar voorgaande werk, maar het maakt de muziek bepaald niet minder smaakvol. En dan kom je ergens uit tussen Σtella, Pale Blue Eyes, Siouxsie And The Banshees, Zola Jesus, Florist en Marianne Faithfull. Ja knijp maar in je arm, want dit is echt wat het is.
Molnar Mark Molnar – EXO (cd, Constellation / Konkurrent)
De Canadese componist, toetsenist en strijker Mark Molnar is al meer dan twintig jaar een spilfiguur in de experimentele muziekscene van Ottawa, met werk variërend van hedendaagse klassiek tot elektroakoestiek, industrial, noise, avant-garde en improvisatiemuziek. Dat doet hij zowel solo als in diverse projecten. Daarnaast runt hij nog het label Black Bough Records. Hij presenteert nu op het prestigieuze Constellation records zijn album EXO. Molnar heeft stukken geschreven voor harp, piano, stem, violen, altviolen, cello’s, contrabas, percussie, synthesizer en Strega, die hij ook allemaal zelf bespeeld. Nu kan je hem spreekwoordelijk wel een duizendpoot noemen, maar dit zal afzonderlijk zijn opgenomen en daarna gecombineerd als een klassieke legpuzzel. In zijn muziek krijg je nooit simpelweg neoklassiek voorgeschoteld, maar zitten er altijd ondertonen van industrial, dark ambient en drones doorheen en werk hij met bijzondere sequenties. Het album kan je overigens wel beluisteren als een neoklassiek werk, maar het heeft iets unheimisch, hetgeen het eveneens spannend maakt. De stukken zijn steeds weer anders, omdat hij andere instrumenten inzet of de accenten verschuift. Daaromj gaan de referenties ook van György Ligeti en Henryk Górecki naar Stars Of The Lid en Esmerine. Het is een wonderschoon, diepgravend album vol poëtische pracht.
Pale Blue Dot – (H)eart(h) (cd, Pale Blue Dot / Peyote Press)
Uit de resten van de bands Zeder en Staré Město werd in 2015 de nieuwe band Pale Blue Dot gevormd. Pas drie jaar later begint de band serieuze vormen aan te nemen. De groep bestaat uit Tommaso Lampronti (zang, gitaar), Enrico Bongiovanni (gitaar), Cosimo Tanzarella (bas) en Francesco D’Astore (drums). Ze debuteren nu pas met hun album (H)eart(h), dat met 7 nummers van samen een kleine 35 minuten ook niet veel is na al die jaren. Maar eerlijk is eerlijk, elke track is raak en ze zullen de harten van menig jaren 80 en 90 liefhebber raken. Ten minste die van shoegaze, new wave en alternatieve rock met een vleugje psychedelica houden, want daar serveren ze hier een heerlijke cocktail van. Ze weten je meteen aan de hand mee te sleuren met hun pakkende sound. Songs vol nostalgie, die ze helemaal naar het hier en nu hebben weten te brengen. Qua referenties moet je het ergens tussen Ride, The Church, The Sound, Echo & The Bunnymen, The Mission en mede dankzij de echoënde gitaren ook Cocteau Twins zoeken. Daarmee is het een geweldig droomdebuut geworden en een belofte voor de toekomst.
Sad Madona – Amor Hardcore (cd, Manic Depression)
Sad Madona is het soloproject van de Franse muzikant Rémi Lauvergne. Hij heeft in 2023 al het album Dramatic Dance uitgebracht, waarop hij een nostalgische mix van electro, post-punk, darkwave en synthpop brengt, die wel de nodige herinneringen ophaalde aan de bands van de jaren 80. Maar de aanpak van Rémi is fris en geen herhaling van zetten. Nu is hij terug met het album Amor Hardcore, waar hij 8 nieuwe tracks het licht laat zien. Hoewel licht, meer iets als schemering. Het is is niet gitzwart en dikwijls ook behoorlijk uptempo (hij vermeldt zelfs het aantal BPM bij elk nummer). De muziek sluit wel aan op zijn vorige album en zal fans van die muziek van weleer zeker aan zich kunnen binden, maar ook de hedendaagse liefhebber van de meer melancholische muziek. Denk daarbij aan een mix van Clan Of Xymox, Bleib Modern, Trisomie 21, Tempers, VNV Nation, The KVB, Vlimmer en dergelijke. Gewoon ouderwets genieten in een nieuw jasje.
Dirk Serries – Zonal Disturbances II (cd, Zoharum)
Vidna Obmana – Twilight Of Perception Redux Volume Two 1995-2002 (3cd, Zoharum)
Mijn eerste kennismaking met de muziek van de Belgische artiest Dirk Serries is met zijn Vidna Obmana project (waarvan de schrijfwijze nog wel eens verschilt). Hier heeft hij van 1984 tot 2007 een meer dan indrukwekkende discografie opgebouwd. Maar dat is lang niet alles, want er volgen vele releases met projecten als Fear Falls Burning, YODOK III, 3 Seconds Of Air, The Sleep Of Reason, Continuum, Akhet, Kodian Trio en Streams Of Consciousness en tevens onder zijn eigen naam. Hij is terug met denk ik zijn vierde of vijfde album van dit jaar Zonal Disturbances II, dat volgt het in 2024 verschenen eerste deel. Zoals altijd verkent hij nieuwe, dikwijls onontgonnen gebieden in de muziek, die meestal wel ergens in de ambienthoek finisht. Met zijn elektrische gitaar met een moederbord vol analoge pedalen heeft hij 4 stukken live opgenomen. Het zijn dus niet per se improvisaties, maar denk ik wel op dat moment ingekleurde stukken. Dat maakt ook dat de muziek organisch en ongepolijst overkomt. In totaal serveert hij er hier 4, maar dan wel met een totale lengte van 74 minuten. Je hoeft niet je veiligheidsgordel om te doen voor deze trip, want Serries pakt het zoals altijd rustig en minimalistisch aan. De stukken zijn wat meer grofkorrelig en unheimisch. Hij lardeert de muziek met drones en industriële en experimentele elementen. Met dit alles weet hij op biologerende wijze je steeds te verrassen met geluid die komen en gaan. Ook zitten er geluiden door die een soort zang doen vermoeden, al zou dat ook door de effecten kunnen komen. Het is wederom onderscheidend en meeslepend goed.
Inmiddels is het geweldige Poolse Zoharum label ook begonnen aan imponerend vierluik rondom de Vidna Obmana compilatie Twilight Of Perception (1996), die 10 niet eerder uitgegeven tracks bevatte en geen gewoon overzichtswerk was. Toch bood het een mooie instap in de wereld van Vidna Obmana, die op toonaangevende wijze de wereld van dark ambient, al dan niet met drones, industrial en tribale geluiden, vorm heeft gegeven. Begin dit jaar verscheen deel één van al en kreeg je in totaal 3 cd’s met in totaal 23 tracks, die samen drie uur en een kwartier duren. Er stonden slechts 3 tracks van het oorspronkelijke album op, de rest was afkomstig van wat er nog op de planken lag, exclusieve bijdragen op vroegere compilaties, labelsamplers en magazines. Bepaald geen kliekjes, alhoewel kliekjes ook meestal prima zijn. Datzelfde geldt voor het tweede deel Twilight Of Perception Redux Volume Two 1995-2002, dat wederom 3 cd’s telt met in totaal 16 tracks van bij elkaar dik drie uur lang. Slechts 1 track komt van de oorspronkelijke compilatie en nog 3 andere tracks hebben eerder op andere compilaties gestaan. De rest is nog nooit eerder uitgebracht. Het is bijna niet te geloven hoeveel hij nog heeft liggen en van hetzelfde hoge niveau als zijn reguliere albums. Hij laat hier weer fantastische atmosferische ambient horen, die hij middels elektronica, (boventoon) fluiten, percussie, ritmische programmering, dreampipe, gerecyclede en abstracte geluiden en zang tot stand heeft gebracht. Met dit vierluik brengt hij gewoon al meer uit dan de gemiddelde muzikant uitbrengt. Het is een must voor de fans en wederom een prima instapwerk om deze legendarische muzikant te leren kennen.
The Soundbyte – Still Quiet (cd, Voices Of Wonder / Creative Eclipse PR)
De Noorse componist/gitarist Trond Engum is van 1992 tot 2005 actief in de metalband The 3rd And The Mortal. Hij gaat daarna solo verder als The Soundbyte, waarmee hij door de jaren heen vier sterke albums heeft gemaakt. Hierop brengt bij kruisbestuivingen van experimentele metal, dark folk en goth rock. Nu is zijn vijfde album Still Quiet er, waar Trond (gitaar, elektronica) mag rekenen op zanger Andreas Elvenes (Pekka Volt), drummer Rune Hoemsnes (The 3rd And The Mortal, Manes), bassist Sigurd Ekle, toetsenist Geir Nilssen (The 3rd And The Mortal), drummer Carl Haakon Waadeland en zangeres Kirsti Huke (Trondheim Voices, Trondheim Jazz Orchestra, Scent Of Soil). Samen leveren ze hier 7 nummers af die samen ruim een half uur duren. Ze verkennen hier de combinatie van Noorse folk tradities met experimentele metal en elektronische texturen. Dat zorgt voor een prachtig emotioneel geladen geheel, dat soms stevig uitpakt en op andere momenten uiterst gevoelig. Het is een groots, ambitieus en meeslepend prachtalbum geworden.
Alan Sparhawk – With Trampled By Turtles (cd, Sub Pop / Konkurrent)
Er is een periode voor en na het overlijden van de geweldige Mimi Parker in november 2022. Samen met haar man Alan Sparhawk was ze toch een bepalend boegbeeld voor de groep Low. Ik kan er nog steeds niet bij dat ze er niet meer is, laat staan dat Alan of hun kinderen dat kunnen. Nu bracht Alan, tevens actief in Retribution Gospel Choir, Elegy en The Black-Eyed Snakes, erna al het vorig jaar verschenen soloalbum White Roses, My God uit. Dat bleek vooral een verwerkingsalbum, waar de gemiddelde fan niet per se raakvlakken mee had; het was echt wennen. Met drummachines, gitaar en synthesizers zet hij eigenlijk best spannende muziek neer, die ergens door dub, funk, glitch, drum n’ bass, synthpop, abstracte en leftfield elektronica, maar ook vervormde rock heen kronkelt. Daarover zingt hij op totaal onherkenbare wijze door een stemvervormer, wat de doorwaadbaarheid van de songs niet eenvoudig maakt. Maar je voelde het intense verdriet, dat ook niet te bevatten is. Nu is hij terug met de bevriende groep, tevens uit Duluth, Tramples By Turtles. Ze deelden al vaker het podium en nu dan ook samen. Bij de 9 songs, die ze hier in 32 minuten brengen, sluiten ze meer aan op het geluid van Low. En dan ook iets meer de vroegere Low, maar dan met wat meer vaart erin. De zeskoppige band zorgt voor een prachtig folkachtige muzikale omlijsting met banjo, gitaar, mandoline, viool, altviool, basviool, bas en zang. Daar waar het vorige album een man die helemaal in de kreukels lag van verdriet, is dit er één waar er weer langzaam opgestaan wordt; de hoop is hier terug. In “Not Broken” zingt ineens dochter Hollis Sparhawk mee, die wel heel erg de stem van haar moeder heeft; kippenvel! Het is echt een ontzettend mooi en liefdevol album geworden.
Swans – Birthing (2cd+dvd, Young God Records)
Michael Gira kondigde al twee albums geleden aan dat zijn vliegdekmoederschik Swans, één van mijn favoriete bands, op andere wijze naar buiten zou treden. Deze band, die al sinds 1982 bestaat en waar zijprojecten als Skin, The World Of Skin, The Angels Of Light en The Body Lovers/ The Body Haters aan gekoppeld zijn, gaat in hun tweede leven dan na een paar albums ook iets rustiger muziek maken. Iets, want het kan soms nog steeds genadeloos hard uitpakken. Wel gaat de gemiddelde tijd per nummer omhoog. Dat blijkt tevens uit het 17de en mogelijk allerlaatste album Birthing van de groep. Michael (akoestische gitaar, zang) omringt zich hier met trouwe wapenbroeder Kristof Hahn (gitaar, lap steel, zang), Phil Puleo (drums, percussie, dulcimer, fluit, melodica), Christopher Pravdica (bas, keyboards, taishogoto, sounds, loops), Larry Mullins (mellotron, drums, keyboards, piano, synthesizer, percussie, vibrafooon, zang), Norman Westberg (gitaar, loops) en Dana Schechter (bas, lap steel, gitaar, loops) van Insect Ark, Bee And Flower en The Angels Of Light. Dan mag hij nog rekenen op de gastbijdragen van vrouwlief Jennifer Gira (zang), Laura Carbone (zang), Lucy Kruger (zang), Andreas Dormann (sopraansaxofoon), Timothy Wyskida (drums) en Little Mikey (zang). Ja, zelfs als Gira het kleiner aan wil pakken gaat het met grote halen. Het album bevat drie schijven, twee met muziek en een dvd met beeld. De eerste schijf telt 3 nummers, maar wel met een totaallengte van maar liefst 63 minuten. Deze bouwen rustig op, maar eindigen vaak wel op grootse wijze, zij het dat het nooit zo snoeihard als in hun eerste of tweede levensfase was. De Swans zijn echt wel in fase drie belandt en naar verluidt zou dit ook echt hun zwanenzang kunnen zijn (eindigen bij de geboorte). Maar het is weer zo sterk wat ze hier ten gehore brengen. De tweede schijf bevat 5 nummers van samen nog eens 52 minuten. Deze start iets meer bezwerend, maar daarna neemt de muziek soms ook vervaarlijke vormen aan. In het midden gaan zoeken ze ook behoorlijk de experimentele kant op, om vervolgens weer op haast etherische wijze te eindigen. Dan is er nog een dvd met Michael Gira’s live soloperformance I Wonder If I’m Singing What You’re Thinking Me To Sing uit 2022 van bijna een uur en als tweede The Beggar live in 2024, dat bijna anderhalf uur duurt. Groot groter grootst.
Wire – Nine Sevens (cd, Pinkflag / Konkurrent)
Wire is sinds ik de band aan het begin van mijn studietijd ontdekte er één geworden die niet meer weg is gegaan. Eén van mijn top 10 bands aller tijden. Tevens hun vele zijprojecten als Dome, Cupol, P’O, Duet Emmo, Wir, He Said, Githead en soloprojecten mogen er wezen. Wire heeft een eigen stijl, maar is bepaald niet stijlvast. Zo bewegen ze zich tussen punk, post-punk, new wave, avant-garde, art-rock en alternatieve rock, al lijkt er op een gegeven moment wel eens soort constant geluid te ontstaan. Live maar ook op enkele albums brengen ze bestaande nummers echter op geheel nieuwe wijze. Hoe dan ook is de band van een immense invloed geweest op vele bands erna. In 2018 verscheen als een een set van negen 7”-es, die de singles van de band bevatten die ze tussen 1977-1980 hebben uitgebracht. Veel van die nummers vind je ook terug op hun eerste 3 albums. Maar het was leuk om alles bij elkaar te hebben. Nu is deze ook als cd verschenen met de toepasselijke titel Nine Sevens. De negen singels krijg je hier op één schijf van 21 nummers breed en 66 minuten lang. Het is een geweldig hebbeding voor de fan, want je vindt ook singleversies in plaats van albumversies en enkele b-kantjes die je wellicht nog niet had. Verder is het een mooie instapplaat voor hun beginperiode, mocht je ze echt nog niet kennen.