De put in of niet de put in, dat is de vraag nu in de Oekraïne. Voorlopig is er weer genoeg te putten zonder geëmmer uit onze lijstjes van het:
We luisterden naar: A/T/O/S, Crosses, Current 93, Deafheaven, Epic45, Loscil/Fieldhead, Soviet Soviet en Wild Beasts. En gingen naar het Dhrupad Festival (Amelia Cuni, Pandit Rashok Pathak & Uday Bhawalkar).
A/T/O/S – A Taste Of Struggle (cd, Deep Medi Musik)
Het Antwerpse A/T/O/S, spreek uit als A Taste Of Struggle, hult zich in een geheimzinnige nevel, waarbij ik het internet moest omkeren om enkele feiten naar boven te krijgen. De groep bestaat uit zangeres en beats generator Amos en producer Truyens B. (Bruno Truyens aka Truenoys en ook actief in K’bonus en Boohgaloo Zoo). Ze worden op hun debuut, dat uitgegeven wordt op het smaak- en spraakmakende Deep Medi Musik, geholpen door diverse artiesten op synthesizers, EWI, strijkers en productie. Amos beschikt over een prachtig, soulvolle stem die wel ergens tussen Martina Topley Bird, Beth Gibbons, Nicolette en Shara Nelson inzit. De muzikale omlijsting bestaat uit downtempo nachtelijke mix van grime, dubstep, trip hop, chillwave en experimentele ambient. Maar tussendoor komen ook allerlei wereldse dan wel IDM-achtige klanken langs. De bezwerende beats, soms heel zwaar aangezet met volle basklank, wijze op rustieke wijze de weg. Qua muziek moet je daarbij denken aan een magische kruisbestuiving van Little Aïda, Portishead, Massive Attack, Neneh Cherry, Archive, Tricky, Burial, The Weeknd en Zomby. Het is bij de keel grijpend, mysterieus en wonderschoon wat ze hier laten horen.
††† – ††† (cd, Sumerian)
In 2011 komen zanger Chino Moreno (Deftones, Team Sleep, Palms), gitarist Shaun Lopez (Far) en Chuck Doom (elektronica, drums) voor het eerst met hun nieuwe project Crosses (want zo spreek je het gewoon uit) op de proppen middels een de EP†. Ze brengen een fraaie mix van alternatieve rock, ambient, gothic en elektro. Dit vervolgen ze eerder dit jaar met EP†† en EP†††. Voor eenieder die tot de 21ste eeuw is doorgedrongen en niet 3 keer wil wisselen van schijf en ook nog eens 3 keer de schijf wil omdraaien, is er nu de gelijknamige cd waarop alle 15 nummers gebundeld zijn. Het is een steengoed album geworden, maar wat niet helemaal is waarom er een nieuw project van de grond moest. Voor de harde stukken lijkt het op de Deftones en deels op Palms en op de rustige, meer elektronische momenten gaat het richting Team Sleep. Invloeden als Nine Inch Nails en Stabbing Westward zijn wel nieuw, maar of het een heel project legitimeert? Maar laat ik niet zeuren, het is geweldig wat de heren hier laten horen en die zang van Moreno is altijd goed. Fingers crossed dat ze hier iets nog spannenders mee gaan doen!
Current 93 – I Am The Last Of All The Field That Fell (cd, The Spheres Light)
David Tibet is al jaren de ijdeltuit achter Current 93. De maatregels die hij neemt om te voorkomen dat zijn werk gekopieerd wordt of uitlekt, zijn lachwekkend en soms haast pathetisch. Feit blijft dat hij met zijn avant-folk vehikel prachtalbums blijft maken. Dat doet hij meestal in gezelschap van artiesten van topformaat. Ditmaal vergezellen onder vele anderen James Blackshaw, Antony, Nick Cave, Andrew Liles en John Zorn hem. Een waar erekorps. Toch zal deze psychedelische, bevreemdende, duistere en toch goed te volgen pracht vertrouwd in de oren klinken voor de fans, omdat hij zijn overheerlijke receptuur de laatste jaren redelijk constant houdt. Maar er staan weer een aantal bloedstollend mooie uitschieters op. Verrassen doet hij misschien niet altijd meer, tegenvallen of omvallen doet deze held in ieder geval nooit!
Deafheaven – Sunbather (cd, Deathwish)
Goed, na een week of 8 een wereldreis te hebben gemaakt (ik hoop dat het een mooie was) ploft deze cd dan ook eindelijk eens hier op de mat. Deafheaven is een fijne band die black metal koppelt aan shoegaze en postrock. Van extreem schreeuwen, terwijl de double bass drums roffelen en de gitaren scheuren, tot bezinnende stukken. Mastodont meets My Bloody Valentine via Isis of zoiets, maar dan extremer. Nadat ze je, zoals in meeste harde stukken ruim 10 minuten lang vol geschreeuwd en murw gebeukt hebben, mag je erna en soms tijdens kort altijd even bijkomen met rustieke, droefgeestige stukken waar ze soms ook licht experimenteren. Ik zou mijn bloeddruk wel eens willen meten na die explosieve stukken, sjonge. Luister de titeltrack alleen maar eens. De afwisseling die ze hier brengen is echt welkom en zorgt ook dat je tot het eind van de cd op de punt van je stoel zit. Waanzinnig goed!
Epic45 – Monument Ep (cdep, Wayside And Woodland)
Al sinds 1998 vormen de schoolvrienden Ben Holton en Rob Glover de harde kern van het inmiddels tot duo verworden Epic45. Hun muziek is meestal heerlijk melancholisch en nostalgisch en zit ergens tussen de wave, shoegaze, ambient, postrock en singer-songwritermuziek in. Ze hebben inmiddels een behoorlijke discografie opgebouwd, In 2012 verschijnt op het Franse Monopsone label een 10” in de “Fragment”-serie op het label. De 4 nummers hiervan zijn nu op cd verkrijgbaar als de epee Monument, aangevuld met een ISAN remix en een andere versie van de titeltrack. Ze laten op dit album soms een meer synthpop geluid horen, al gaan ze in de Tears For Fears cover van “Ideas As Opiates” lekker experimenteel te werk. Ze komen ergens uit tussen OMD, New Order, Talk Talk, The Durutti Column, Disco Inferno en Depeche Mode. Een verrukkelijk tussendoortje (dat je nu niet meer hoeft om te draaien).
loscil / Fieldhead – Fury And Hecla (mcd, Gizeh)
Speciaal voor hun gezamenlijk tour hebben deze twee klasbakken een split tour-cd gemaakt met ieder 3 exclusieve tracks. Wel hebben ze hiervoor geluiden van elkaar geleend, waardoor het haast een samenwerkingsverband is geworden. Beide artiesten klinken dan ook een fractie anders dan normaal. De Canadese muzikant Scott Morgan, nu al 12 jaar kind aan huis bij het prestigieuze Kranky label, brengt met zijn ambientproject loscil veelal een dromerig, desolate mix van klassieke instrumenten en elektronica, waardoor hij een organisch en warm geluid weet te creëren. Hij bewandelt zowel neoklassieke, met orkestraties geplaveide als ambientachtige en elektronische paden, waarbij de laatste jaren de elektronica wel een grotere rol zijn gaan spelen. Met de geluiden van Fieldhead erbij is alles van een diepgang en rijkheid die z’n weerga niet kent. Fieldhead, ofwel Paul Elam, die tevens deel uitmaakt van The Declining Winter en heeft meegedaan met de Glissandro Fleeting Glimpse Ensemble. Paul creëert namelijk uiterst meeslepende elektronische klanklandschappen vol glitch, ambient, grommend brommende geluiden en duistere soms uptempo beats. Het jagende karakter, de desolaatheid en de hypnotiserende geluiden zorgen allen ervoor dat je elke realiteitszin snel op een prettige manier kwijt raakt. Met loscil erbij schuift hij naar iets lichtere gebieden. Beide artiesten weten elkaar goed aan te vullen, kruipen qua geluid iets naar elkaar toe en tillen dat naar een hoger niveau. Overdonderend mooi!
Soviet Soviet – Fate (cd, Felte)
Hoewel je de Sovjet Unie misschien deze dagen niet te vaak moet noemen en zeker niet moet koppelen aan “hoop”, wil ik toch graag even over het Italiaanse trio Soviet Soviet wat kwijt, die vorig jaar hun cd Fate het licht laten zien. Helemaal gemist, maar nu het geweldige label Felte met de ene na de andere geweldige release aan komt zetten, ga je vanzelf verder spitten. Alessandro Costantini (zang, gitaar), Andrea Giometto (bas, zang) en Alessandro Ferri (drums) brengen op hun tweede album een heerlijk opzwepende mix van post-punk, noise en postrock. Denk daarbij aan een zinderende hybride van Joy Division, Interpol, Editors en A Place To Bury Strangers. Ze stomen en knallen tot de laatste noot door. Een geweldig album!
Wild Beasts – Present Tense (cd, Domino)
Na bijna 3 jaar is er eindelijk weer eens een nieuw album van deze eigenzinnige Britse formatie. Hun vierde worp sinds het debuut uit 2008 wordt weer gebracht door Hayden Norman Thorpe (gitaar, zang), Benny Little (gitaar), Tom Fleming (bas, zang) en Chris Talbot (drums, zang). Veel ingrediënten van weleer zijn nog altijd aanwezig: de pakkende falsetstem van Hayden en de sterke, maar bovenal rijk gedetailleerde composities. Ze zitten hier zoals altijd op een spannend snijvlak van indiepop, wave en avant-rock. De gitaren hebben echter meer plek gemaakt voor de synthesizers en ook krijg je nu met enige regelmaat de prachtige Sylvain Chaveau-achtige zang van Tom te horen. Ze zijn hier meer Depeche Mode dan ooit, met Antony And The Johnsons, Planningtorock, Snow Palms, Halls, Soulsavers en
Darkside als andere aanknopingspunten. De diverse exotische klanken die ze erdoor mixen onderstreept nog altijd hun eigenzinnige aanpak. Ik ben bang dat dit album half genegeerd gaat worden, maar het is van een bijzondere schoonheid die er niet om liegt.
Amelia Cuni, Pandit Rashok Pathak & Uday Bhawalkar @ Dhrupad Festival, Rasa, Utrecht
Voor de tweede keer wordt er een dhrupad festival, gewijd aan Noord-Indiase traditie, georganiseerd. Zaterdagavond opent Amelia Cuni, die veel vernieuwende dingen heeft gedaan met bijvoorbeeld John Cage, C.C. Hennix en echtgenoot Werner Durand. Vanavond niet, met twee tamboera’s, de pakhawaj maar ook een iPod, het blijft traditioneel. Zelfs het in oud-Italiaans gezongen stuk is verder dhrupad zoals het hoort en dat is prachtig. Pandit Rashok Pathak bespeelt vanavond de surbahar, een niet zo gangbaar instrument wat er uitziet als een sitar maar een paar extra lage snaren heeft. Ook hier komt de drone van twee tamboera’s. Die zijn net anders, een zakformaatje bijna, maar ze hebben een prachtige subtiele klank. Hij speelt een nachtraga („serious stuff”) en een bondiger stuk geschreven door zijn opa. Prachtig hoe hij zijn instrument laat spreken, benadrukt door gebaren met zijn rechterhand. De zondagmiddag wordt ingeleid door een lezing van Amelia Cuni, waarin ze vertelt hoe ze als jonge Italiaanse tot de stokoude Indiase traditie is gekomen en haar ervaring zo tussen west en oost. Erg interessant. Daarna zingt Uday Bhawalkar een anderhalf uur durende middagraga voor ons. Wederom met de pakhawaj en tamboera’s én weer een iPod (of -Phone, daar wil ik vanaf zijn) in de dock. Bhawalkar heeft een prachtig, warm stemgeluid en de anderhalf uur vliegen voorbij.
Comments
comments
