Justin Bieber is tijdens een concert getrakteerd op boegeroep omdat hij te laat was. Dat terwijl wij hem eigenlijk altijd wel op boegeroep willen trakteren. Ook boeiend zijn onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: Ólafur Arnalds, Circle, Field Rotation, Iceage, Lotte Kestner, Oneirogen, Stuntdog, Sudö, Umberto en Darkthrone.
Na diverse albums en mini’s op Erased Tapes mag de jonge IJslandse componist het eens proberen op een groot label. Dat komt niet per se altijd de muziek ten goede. Arnalds blijft echter bij zijn leest en brengt een mix van uiterst droefgeestige, soms haast deolate neoklassiek, minimal music en elektronica. Hij wordt geholpen door Nico Muhly met de orkestraties, die door een strijkkwartet en een volledig orkest uitgevoerd worden. De nadruk varieert nogal, soms is het bijna verstilde piano- of strijkmuziek en dan weer zwaar georkestreerd al dan niet met stevige elektronica. Met zanger Arnór Dan laat hij in 4 tracks voor het eerst ook (hoge) zang in zijn composities horen, hetgeen een Sigur Rós-achtig geluid oplevert. De composities zijn wellicht wat minder spannend dan voorheen, maar steken wel heel goed in elkaar. Al met al is een emotioneel geladen schoonheid geworden.
Circle – Golem/Vesiliirto (2cd, Ektro)
En daar zijn de Finnen weer. Ditmaal met een dubbel cd, die in 2004 enkel op dubbel vinyl is uitgebracht. De eerste schijf Golem is een live opname uit 2003. Maar zoals het Circle betaamt wordt dat iets totaal anders dan op hun albums. Hier trakteren ze je een uur lang op zwaar psychedelische rock en krautrock. De tweede cd Vesiliirto is een studio album dat daar prima bij aansluit, al brengen ze hier ook gefreakte jazz en experimenten. Jaren 70 muziek die op halfdronken wijze in het hedendaagse wordt uitgeschonken. Dat alles is uitgebreid met 35 minuten bonusmateriaal, om maar eens één voordeel van de CD te noemen. Bizarre, maar innemende muziek.
Field Rotation – Fatalist, The Repetition Of History (cd, Denovali)
Dit is het project van de in Berlijn wonende componist, violist en pianist Christoph Berg, die eind vorig jaar nog onder zijn eigen naam een bloedstollend en vooral droefgeestig werk vol kamermuziek het licht liet zien. Met Field Rotation voegt hij er ook dikwijls elektronica en drones aan toe, om meer verhalende muziek te maken. Dat levert doorgaans ook verstilde en melancholische werken op, maar het verschilt duidelijk in aanpak van zijn kamermuziek. De nieuwe van dit project is wel heel erg fraai geworden. Langzaam voortschrijdende, filmische muziek vol duistere sounds en drones. Dit wordt zowel met elektronica als klassieke instrumenten gegenereerd. Te gast zijn Aaron Martin op altviool en eenmaal Mári Solaris op zang. De rest creëert Berg zelf. Het resultaat is ijzingwekkend mooi en zit ergens tussen neoklassiek en dark ambient in. Zet dit maar eens hard over de koptelefoon en je bent volledig overdonderd. Diepgravende schoonheid.
Iceage – You’re Nothing (cd, Matador)
Net als op hun debuut combineert deze Deense formatie post-punk en hardcore op zeer lekkere wijze. En nog altijd waart de ziel van Warsaw (pre-Joy Division) rond door de muziek; alleen de naam is natuurlijk daar al van afkomstig. Ze brengen nu meer noise en laten ook invloeden als Grinderman/The Birthday Party en A Place To Bury Strangers meer naar de voorgrond komen. Dat levert 12 puntige, korte en uiterst venijnige songs op. Na 28 minuten is het dan weer voorbij. En zo hoort het!
Lotte Kestner – The Bluebird Of Happiness (cd, Saint Marie)
Anna-Lynne Williams doet met Ormonde en met name haar soloproject Lotte Kestner goed haar best om ons het uiteengaan van de geweldige groep Trespassers William te vergeten. Dat zowel met eigen materiaal als de vele covers. Ze heeft gewoon haar stem helemaal mee, die je zo weet te grijpen dat je het liefst in een hoekje stilletjes gaat genieten en grienen. Een stem die gemaakt is met 4ad- en Bella Union-materiaal. Ze presenteert nu 12 nieuwe nummers, waarvan één bijzondere cover (luister onder maar eens). Het is weer van een fluisterpracht die z’n weerga niet kent. Samen met gasten als Damien Jurado, Robert Gomez (Ormonde) en Arnar Guðjónsson (Leaves) brengt ze muziek die eigenlijk het best in de herfst past. Maar er zal geen melancholische ziel rondlopen die hiertegen gaat protesteren. Belachelijk mooi!
Oneirogen – Kiasma (cd, Denovali)
De uit New York afkomstige Mario Diaz de León debuteert onder zijn eigen naam in 2009 met de cd Enter Houses Of op Tzadik vol avant-garde en noise. Daarna volgt Hypnos in 2011, die vervolgens in 2012 door Denovali opnieuw wordt uitgegeven, maar nu als Oneirogen. Nu vind ik die naam ook beter passen, want op de één of andere manier associeer ik die andere met goedkope porno. Mario zat hiervoor trouwens in de metalband Disembodied. Dat hij het metalverleden nooit helemaal los heeft kunnen laten blijkt ook wel uit die tweede cd en tevens zijn nieuwste cd. Ook dat rechtvaardigt de naamsverandering natuurlijk. Hij brengt weer lekker slepende en vooral duistere muziek die hij fabriceert met gitaar, synthesizers, elektronica en stem. James Plotkin heeft het geheel gemasterd. Het levert een sterke mix van etherische synthesizerpartijen, drones, noise, metaluithalen, distortion en dark ambient op, die ergens tussen My Dying Bride, Sunn O))) en Tim Hecker uitkomen.
Stuntdog – Look At The Size Of That One (cd, Egg Boy)
Er zijn meer bands, ook buiten het Britse continent, die beïnvloed zijn door de fenomenale band de Cardiacs dan je denkt. Dit zonder er meteen op te lijken. Maar door een bepaalde manier van bijna staccato zingen en spelen in combinatie met een veelvuldig gebruik van orgels en een gezonde dosis humor verraadt de invloed dikwijls. Dat is ook zeker het geval bij Stuntdog, al schuiven zij met enige regelmaat meer op naar de indierock en progrock. Neemt niet weg dat hun debuut voor een fijne, avontuurlijke luisterervaring zorgt. Does humor belong in music? Wis en waarachtig! Heerlijke mafketelrock
Sudö – Caligula (cd, Ektro)
Circle drummer Tuomas Laurila (tevens Lusiferiinin Armosta, Slussenanalys) heeft dit nieuwe trio samen met gitarist Tuomas NIskanen (Rättö ja Lehtisalo, Doktor Kettu Eleanoora Rosenholm) en zanger/gitarist./toetsenist Petri Hagner (ex-Circle, Doktor Kettu, Ovalki) gevormd. Ze slaan in feite een goed toegankelijke brug tussen blues, psychedelische rock en krautock. Iets als Captain Beefheart meets Circle, Mark Lanegan en Can. Dat brengen ze op rustieke en hypnotiserende wijze, wat naast de repeterende ritmes ook ondersteund wordt door onheilspellende fluisterzang van Petri. Giet daar nog die typisch Finse, bevreemdende saus over uit en je hebt een heel bijzondere en smakelijk, dampende schotel.
Umberto Confrontations
Nog maar enkele maanden na Night Has A Thousand Screams komt Matt Hill alweer met een nieuw album. Geen grote verrassingen, hoewel de algehele sfeer iets anders is dan zijn voorganger (wat ook specifiek voor de film Pieces was gemaakt). Het is iets minder opzichtig horrorfilmmuziek misschien al zijn het nog steeds nachtelijke klanken en op z'n minst een thriller. Vertrouwd als de jaren tachtig.
Darkthrone The Underground Resistance
Ook Darkthrone blijft lekker in dat decennium hangen met heldhaftige en ongepolijste metalklanken. De balans slaat iets meer richting metal uit dan punk, deze keer. Ook hier geen verrassingen maar in het rijtje van de andere albums in deze stijl wel de beste, want het is gewoon pretty fucken EPIC, bro! \µ/_.