Een behoorlijke golden shower op die Olympische Spelen voor Nederland. Ook met een gouden gloed en bepaald niet zeikerig zijn onze lijstjes uit het:
We luisterden naar: Marissa Nadler, Planningtorock, The Wedding Soundtrack, Hisato Higuchi en Group A. En gingen naar: Ulver.
Marissa Nadler – July (cd, Bella Union)
Het is toch alweer twee jaar geleden dat zangeres/gitariste Marissa Nadler met haar zesde en gelijknamige wapenfeit aan komt zetten. Hierop laat ze weer op spookachtige wijze een mix van folk, freak folk en altcountry horen, hetgeen ze op haar album ervoor even had verlaten voor een meer veilig geluid. Maar juist die onheilspellende elementen maakt haar muziek zo fijn. Op haar zevende album July (juist, de zevende maand van het jaar) trekt ze die lijn door. Ze ontpopt zich als een betere singer-songwriter en maakt meer gebruik van orkestraties. Dit echter zonder die kenmerkende sfeer aan te tasten. Ze omringt zich hier met pianist/synthesizerspeler Steve Moore (Laura Veirs, Sunn O))), Sufjan Stevens, Bill Frisell, Earth), violist/strijkarrangeur Eyvind Kang (Secret Chiefs 3, Dying Ground, Bill Frisell, Mr. Bungle, Laurie Anderson, Blonde Redhead, Laura Veirs, The Stares), bassist Jonas Haskins (Sunn O))), Earth), gitarist Phil Wandscher (Sunn O))), Jesse Sykes & The Sweet Hereafter, Death Cab For Cutie), drummer Randall P. Schowe en gitarist Jay Kardong (Shannon Stephens, Sera Cahoone). Dit om maar even aan te geven dat ze het niet in de lichtste hoek zoekt. En dat mist z’n uitwerking niet. Heerlijk betoverende songs, die diep onder de huid kruipen.
Planningtorock – All Love’s Legal (cd, Rostron)
Janine Rostron is een in Berlijn wonende Britse. Ze houdt ervan te spelen met een soort androgyne vertoning, want je hoort amper dat de zang van een vrouw afkomstig is. Er verschijnen in 2006 en 2011 twee albums en in 2010 de bijzondere samenwerking met The Knife. Nu is ze eindelijk terug met haar derde album All Love’s Legal, waarop een titel als “Let’s Talk About Gender Baby” weer veelzeggend is. Ze brengt een eigengereide mix van desolate elektronica, vintage synthesizerpartijen, dance, melancholische orkestraties en avant-garde. Het is allemaal net zo bevreemdend als pakkend. Een uniek geluid dat uiteen loopt van Arthur Russell tot The Knife. Je krijgt een unieke luisterervaring voorgeschoteld, die eigenlijk tot een eigen buitencategorie behoort, maar toch weg luistert als een popalbum. Hoe vaker je het hoort, des te meer begin je jezelf thuis te voelen in dit ietwat rare universum. Absoluut hoogtepunt is voor mij het schitterend georkestreerde en beklemmende “Steps”, al mag de rest er ook zeker wezen. Bloedmooi en biologerend!
The Wedding Soundtrack – Let’s Not Talk About The Past (cd-r, Another Record)
Dit Franse gezelschap timmert al jaren aan de weg met zeer innemende lo-fi folk, noise en singer-songwritermuziek. Ze fabriceren hun muziek met piano, viool, gitaar, drums en innemende zang. En dan mogen ze wellicht volslagen onbekenden zijn, de muziek doet ertoe. Dat bewijzen meer dan eens op hun vierde album Let’s Not Talk About The Past, uitgegeven in de fraai vormgegeven cd-r serie op het Another Record label, dat ook releases van Misophone, Satellite Jockey en Half Asleep heeft uitgegeven. Deze cd-r serie heeft door de fraaie hoesjes overigens gewoon de look & feel van een gewone cd. Ze brengen hier weer hun lekker melancholische, rammelende geluid ten gehore dat ergens tussen T-Rex, Misophone, Pavement, Devendra Banhart, 16 Horsepower, Sun Kil Moon en The Moldy Peaches uitkomt. Antifolk, maar zeker geen antihelden. Geweldig nieuw album!
Hisato Higuchi – Otomeyama Bottoms<lp, 8mm Records, 2013)
De buit die ik overhield aan mijn tripje aan Japan was groot, maar dit was een lp die er bovenuit stak. De uiterst fragiele gitaarsongs van deze solist dragen droefheid, eenzaamheid en gekweldheid met zich mee, veroorzaakt door traag spel, wegkwijnende fluisterzang en een lo-fi productie. Maar net als bij veel singer-songwriter albums zijn charme en schoonheid niet ver weg. Otomeyama Bottoms onderscheidt zich door (naast de Japanse teksten) ontspannen improvisatie, wat van deze plaat eigenlijk een lange rustige jam van iets meer dan een half uur maakt. Het ruwere instrumentale Fujo probeert je tussendoor tevergeefs uit de trance te halen.
Group A – Initiation (cdr, 2013)
De twee Japanse dames van Group A maakte in de eerste instantie vooral indruk met een optreden zonder kleren, als tweede met hun beukende noise waarbij een viool werd ingezet, en pas in de derde plaats met deze cdr. Nu deze laatste een paar draaibeurten heeft doorstaan, kom ik tot de conclusie dat de avant-garde elektronica – een kruisbestuiving tussen minimale new wave, industrial en spookachtige vioolmuziek – er ook mag wezen. Allicht is het hier allemaal wat minder intens dan live, met als voordeel dat beats, clicks & cuts ook gewoon hoorbaar zijn. Dat de viool op de cdr daarbij niet meer als een wervelstorm in de oren klinkt, neem ik daarom voor lief.
Ulver @ 013, Tilburg
De blurb op de 013-website beloofde muziek van Kveldssanger, het tweede album van Ulver. Een akoestische folkplaat tussen de sfeervolle black metal van debuut Bergtatt en de oorsnijdende black metal van Nattens Madrigal. Een beetje fan wist natuurlijk wel dat Rygg niet romantisch met een akoestisch gitaartje zou gaan zitten kwelen, maar vanavond zingt hij uitzonderlijk weinig. Met een stuk of vier bekende stukken (Glamour Box en Nowhere/Catastrophe o.a.) in de setlist blijkt dat de band haar streken nog steeds niet verleerd is. In de eerste helft wordt nogal de tijd genomen voor percussie-exercities maar naarmate de avond vordert wordt het toch een erg mooie show. Zoals altijd weer vergezeld van projecties, waar werk van bijvoorbeeld Lotte Reiniger en Alejandro Jodorowsky uitvoerig wordt geplunderd. Pas bij de toegift wordt de belofte van de site dan toch ingelost: Nattleite, maar dan wel de elektronische remix van de Quick Fix Of Melancholy EP, verbasterd tot Eitttlane, waar zomaar even de voetjes van de vloer gaan.
Comments
comments
