Benoît Pioulard – Lasted

Lasted-cover [cd, Kranky/Konkurrent]

Bladert u maar even mee naar de B. Sinds 2006 is het om de twee jaar raak en vergis ik me als het om Benoît Pioulard gaat. Het is namelijk al jaren de nom de plume van de jonge, getalenteerde Amerikaan Thomas Meluch. Dit al sinds 2001, maar toen heeft hij vooral in eigen beheer en in zeer gelimiteerde oplagen albums uitgegeven. Hij is één van de spaarzame singer-songwriters die het prestigieuze Kranky label rijk is. Zijn albums Précis (2006) en Temper (2008) kenmerken zich door die intieme slaapkamersfeer. De melancholische songs zijn altijd fragiel en donker, ondanks dat ze dikwijls redelijk uptempo gebracht worden. Primair hoor je de akoestische gitaarmuziek, waarachter hij dan een schemerige atmosfeer plaatst. Op Lasted zijn derde album voor Kranky blijft dat gedeelte ook redelijk intact. Bovenop ligt het gitaargetokkel en zijn herfstachtige, harmonieuze zang die samen herinneringen oproepen aan Nick Drake, Mark Kozelek en Iron & Wine. Deze creëert hij altijd eerder dan de achtergrond, waar de muziek z’n bijzondere gelaagdheid en diepgang door krijgt. De cd opent met het ambientachtige en met lichte drones gelardeerde “Purse Discusses” waarmee hij doet denken aan Stars Of The Lid, Celer en zelfs Arvo Pärt. Daarna begint hij vertrouwd aan zijn droefgeestige songs waarin uptempo (akoestische) gitaren, die soms ook richting de new wave koersen, vergezeld gaan van een donker decor. Hij is voor dit album intensief op tournee geweest en heeft allemaal nieuwe ideeën opgedaan. Zo heeft hij een deel van de geluiden live opgenomen, maar is hij ook voor zijn donkere achtergrond bezig geweest met veldopnames en uiteenlopende percussie-instrumenten. Het resultaat is dat de muziek levendiger, gedetailleerder en helderder klinkt dan voorheen, maar zeker niet minder nachtelijk. Hij blijft wat dat betreft trouw aan zijn aloude recept. Ook verwerkt hij meer elektronica en drones in zijn gelaagde muziek. In het nummer “Fluoresce” hoor je ineens weer pianoklanken met regenachtige elektronica en zang. Al met al levert het een rijk geschakeerd klanktapijt op, die in z’n totaliteit het meest aan labelgenoot Boduf Songs doet denken. Maar ook de filmische wave soundscapes van Robin Guthrie, de nostalgische singer-songwritermuziek van Sun Kil Moon of softnoise à la Flying Saucer Attack zijn terug te vinden in zijn muziek. Meluch doet eigenlijk wat hij altijd doet, alleen nu net iets meer en iets beter. Hij heeft de cd opgenomen tijdens het regenseizoen en dat lijk je in alles terug te horen. Het is een ingetogen, intiem album om keer op keer te draaien, want telkens ontdek je weer nieuwe geluiden. Bovenal is dit een sfeervolle cd van een uitzonderlijke schoonheid geworden. Grote klasse!

MP3’s:
Sault
RTO
Lasted
A Coin On The Tongue

door Jan Willem Broek

Comments

comments

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.