Terwijl de rest van Nederland op de luie reet in het park ligt of op het terras een zoveelste koud glas bier achterover slaat spring ik vol moet de 2e pinksterdag vroeg in de avond op de fiets richting het altijd fijne Muziekgebouw aan 't IJ in Amsterdam. Naast menig klassiek concert hebben ze sinds kort ook meer aandacht voor popmuziek.
Zo is er deze avond de aftrap van een nieuwe serie onder de naam The Rest Is Noise waar voor de eerste editie het Nederlandse duo Mike Koldin en de Amerikaanse zangeres Julia Holter zullen optreden.
Na een korte introductie door iemand van de organisatie krijgen we een de aftrap in een afgeladen kleine zaal van het Muziekgebouw door Mike Koldin. Voorovergebogen staan de heren over hun volle tafels met apparatuur, met name synthesizers en effecten pedaaltjes, terwijl op de achtergrond een film wordt vertoond met daarin door elkaar gehusselde stukken van natuurdocumentaires en andere vreemde niet te plaatsten programma’s uit de jaren 70 en 80 van de vorige eeuw.
En niet alleen de beelden hebben dat jaren 70 en 80 gevoel, ook weten de heren in hun muziek de nostalgie door te laten klinken. We worden in een warme deken van analoge synthesizer soundscapes gewikkeld, die goed passen bij de temperatuur in de ruimte. Langzaam drijven de soundscapes, drones, synthesizer pads en vreemdsoortige geluiden langs. Het geluid doet zeer veel denken aan The Boards of Canada, alleen dan zonder het gebruik van ritmes.
Soms moet ik ook denken aan het betere werk van ambient grootheid Steve Roach, fijne zwevende geluiden maar dan zonder al te veel richting new age te bewegen.
Helaas wordt tijdens het wegdromen de rust verstoord doordat er wat geluiden lijken te oversturen. Dit breekt de sfeer toch een beetje, al is het gelukkig iedere keer maar van korte duur. Misschien iets voor de heren om in de toekomst op te letten, want door iets zachter te spelen is dit vrij eenvoudig te voorkomen.
Na ongeveer 30 minuten stopt Mike Koldin er mee, en lopen de heren zonder om te kijken van het podium. Een mooie set, maar wel lichtelijk onpersoonlijk.
In een korte pauze wordt het podium omgebouwd voor het optreden van Julia Holter, een artieste die in zeer korte tijd in populariteit is gestegen. Zelf heb ik nog niet echt veel van haar muziek mogen horen, dus laat haar de kleine hype maar eens waar maken. En dat lijkt ze ook zeer zeker te doen. Samen met een cellist en drummer weet ze al binnen een nummer het publiek te betoveren met haar dromerige muziek.
Waar ze op haar albums veel met electronica schijnt te werken blijft dat hier tot piano spel op een Nord Lead Stage en licht bewerkte cello klanken, maar dit mag de pret niet drukken want ondanks, of misschien wel dankzij, het spel met andere muzikanten weet mevrouw Holter de sfeer er goed in te houden.
We krijgen een hele lading aan intieme liedjes waarin weinig ruimte voor vrij spel lijkt te zijn, al mogen zowel de drummer en cellist heel af en toe wat wildere uitingen vertonen. Alles blijft dus wel netjes binnen de lijntjes, maar hier lenen de liedjes van Julia Holter zich wel het beste voor.
Het geheel heeft een dromerig pop sausje die qua sfeer wel doet denken aan dames zoals Grouper en Julianna Barwick, alleen is de muziek dan wel een stuk minder experimenteel en vooral ook toegankelijker.
Na ongeveer drie kwartier houdt ook Julia Holter het voor gezien en zelfs een toegift lijkt er niet echt meer in te zitten. Maar op deze broeierige avond lijkt niemand daar echt moeite mee te hebben.
De beide concerten waren het waard om toch even uit de zon uit te gaan en voor een nieuwe avond in het Muziekgebouw aan ’t IJ is dit een zeer mooie start. Laten we hopen dat er snel een 2e editie komt.
(door Sietse van Erve)