[cdep, Radical Pigeon/Mandaï]
Galatasaray is een geweldige Belgische band in het eerst decennium van het nieuwe millennium. In feite is het meer een big band die stevig rock en postrock produceert. Er volgen twee sterke albums, waarvan de laatste in 2005. Helaas ter ziele! Twee leden uit die groep, te weten Lieven Eeckhout en Bertel Schollaert, laten echter in 2012 weer op luide wijze van zich horen als het vijfkoppige [sic]. Lieven heeft de basklarinet hier voor een basgitaar ingeruild en Bertel is nog altijd op de saxofoon te horen. De groep wordt gecompleteerd door drummer Mattijs Vanderleen (Sunday Bell Ringers, Tommigun) en saxofonisten Eva Vermeiren (Kawada, Oscar And The Wolf, Sunday Bell Ringers) en Thomas Van Gelder. De 3 saxofonisten zijn ook al eens te gast bij Amatorski. Met hun gelijkluidende debuut uit 2012 brengen ze een krachtig statement door met een minimaal aantal instrumenten een groots geluid neer te zetten. Agressieve baspartijen worden iets verzacht door de melodieuze saxofoonpartijen. Het is geen jazz en geen rock, maar een broeierige tussencategorie.
Nu presenteren ze de cdep Ray, waarop vijf tracks staan, die bij elkaar 21 minuten duren. Ze hebben het geluid strakker gemaakt en de saxofoons nog beter geïncorporeerd dan op het debuut. De tracks zijn wederom allen instrumentaal maar veelzeggend. Ze weten er zowel rauwe harde avant-rock mee te maken met vele subtiele ingrediënten, als meer brass georiënteerd, die ook wel eens Afrikaanse en jazzelementen lijken te omarmen. Het geluid is puntiger, meer pakkend en vooral explosiever, zoals hun live optredens. Omdat het vrij druk is allemaal, is de lengte van deze schijf een goede keuze geweest. De muziek komt op eigenzinnige wijze ergens uit tussen The Ex, Battles, Už Jsme Dome, Godheadsilo, Unsane en Zu. Een stap vooruit en gewoonweg een geweld(ad)ig album!
door Jan Willem Broek