#metoo is vermoedelijk het vaakst voorbijgekomen deze week in de social media. Eigenlijk te triest voor woorden. Mannen blijf van de vrouwen en van Jelle Brandt Corstius af. Nee betekent echt vaak gewoon nee! Aan randen denken wij enkel in lijsten, zoals onze lijstjes uit het:
SCHADUWKABINET
We luisterden naar: Davys, Wouter Dewit, The Dirty Denims, William Ryan Fritch / From The Mouth Of The Sun / kj, Högni, La Jovenc, Ben Salisbury/ Geoff Barrow, Thot en Yellow6.
Jan Willem
Davys – This Is Where I Leave You (lp, Davys / Five Roses Press)
In 2010 wordt de Italiaanse rock’n’roll band The Red Roosters opgericht, niet te verwarren met de Amerikaanse groep met dezelfde naam. Na 7 jaar besluit de kopman en zanger Jacopo Cislaghi een doorstart te maken als Davys. Dat doet hij samen met al zijn oud bandgenoten Edoardo Grimaldi (gitaar, achtergrondzang, piano, orgel, synthesizers, harmonica, percussie), Carlo Yurel Calcaterra (gitaar), Federico Ardemagni (bas) en Muddy Brambilla (drums, percussie). Hoewel ze pas een half jaar samen een nieuwe weg zijn ingeslagen, is hun debuut This Is Where I Leave You nu al een feit. Dat dit alles zo snel is gegaan, heeft er vermoedelijk alles mee te maken dat ze al zo lang op elkaar ingespeeld zijn. In hun 10 songs van samen bijna 37 lang presenteren ze zich meer als een indie en artrockband met psychedelische en synthpop elementen, wat meer verdieping geeft ten opzichte van hun eerdere muziek. Cislaghi zingt hier weer in perfect Engels, waarbij je zonder enige voorkennis ook eerder verwacht dat ze uit Amerika of Engeland komen. Daarbij roept de groep ook associaties op met bands als Talking Heads, Franz Ferdinand en Momus. Daarmee is deze omschakeling een zeer succesvolle geworden.
Wouter Dewit – Still (cd, Zeal / Konkurrent)
Als er iets verschijnt op het Belgische label Zeal, dan ben ik op voorhand al geïnteresseerd, want er komen daar zoveel ontiegelijk goede releases op uit. Nu is er nieuwe van pianist Wouter Dewit (piano, vleugel, Fender Rhodes), die in 2015 al in eigen beheer het album Everything You See heeft uitgebracht. Ondanks zijn klassieke achtergrond heeft hij ervoor al gespeeld in de jazzband Fivefourtrio en de rockband Jezusleeft.be. Tevens is hij te gast op de tweede van Illuminine. Maar sinds zijn debuut is het weer pianomuziek, waarmee hij zich in neoklassieke vaarwateren begeeft. Nu is er de nieuwe cd Still, waarop hij vergezeld wordt door violiste Beatrijs De Klerck (Jan Swerts, Christina Vantzou, Will Samson), celliste Tine Anthonis (Illuminine, Pilod), bassist Luc Vandael en zanger/producer Joris Peeters. De acht verstilde composities, die samen net onder 50 minuten klokken, worden van zachte beats voorzien om de vaart erin te houden, maar moeten het vooral hebben van de werkelijk schitterende akoestische instrumentaties. Die zijn zo ontzettend mooi en melancholisch, dat er echt een verlammende werking vanuit gaat. Ook de twee stukken met de zang van Peeters zijn van een ongelooflijke pracht. Dit is echt zo’n album om je in te wentelen als het buiten even te koud is. Liefhebbers van Jan Swerts, Nils Frahm, Dustin O’Halloran, Max Richter, Ólafur Arnalds, Ludivico Einaudi en A Winged Victory For The Sullen doen er goed aan dit album tot zich te nemen. Dewit levert hier een majestueus meesterlijk album af, wat nog veel, heel veel belooft voor de toekomst.
The Dirty Denims – Back With A Bang! (cd, Handclap Records / It’s All Happening)
Nee ik val niet in herhaling met deze nieuwe cd Back With A Bang! van het Nederlandse, uit Eindhoven afkomstige combo The Dirty Denims. Eerder dit jaar recenseer ik weliswaar een album met een gelijke titel, die volgt op hun debuut High Five (2014), maar dat is slechts deel één of zoals je wilt de helft van hun volledige album met dezelfde titel. De zes songs van die mini staan hier ook op, maar dan gevolgd door zes nieuwe tracks, waardoor er een volledig album van twaalf songs ontstaat. De groep bestaat uit de rockchicks Mirjam Sieben (zang, gitaar, orgel) en Ashley Seleski (bas, zang) plus de -naar het schijnt- zweterige kerels Jeroen Teunis (gitaar, zang) en Thomas Spauwen (drums, zang). Ze leveren muziek die ze zelf terecht typeren als happy hardcore, al verstaan mijn kinderen iets totaal anders onder hardcore. Enfin, ik heb het hier over de gitaarvariant. Eerder laten ze een energieke en overtuigende mix horen van garagerock en hardrock en daarmee gaan ze gewoon mee verder. Het wordt weer met een overtuigende energie en enthousiasme gebracht. Je kunt ze ergens plaatsen tussen de Ramones, The B-52’s, AC/DC, Miss Montreal en Inspiral Carpets, waarbij ze het winnen op inzet. Los daarvan knipogen ze ook nog naar The Rolling Stones, AC/DC en Kiss, maar dat heeft geen gevolg voor hun dynamische sound. Gewoon ongecompliceerd genieten van rock pur sang!
William Ryan Fritch – Behind The Pale (cd, Lost Tribe Sound)
From The Mouth Of The Sun – Hymn Binding (cd, Lost Tribe Sound)
kj – Spells (cd, Lost Tribe Sound)
Het geweldige, innovatieve label Lost Tribe Sound is na de uitgebreide William Ryan Fritch serie “The Leave Me Sessions” aan een nieuwe ambitieuze serie begonnen onder de naam “Prelude To The Decline”. Voor degenen die eerder edities hebben gemist volgt nog even een korte uiteenzetting. In deze serie is het niet zo dat de releases gerelateerd zijn, maar wel dat ze in een waanzinnig mooi , eender vormgegeven en vooral ook gelimiteerde editie verschijnen. Daarbij heb je de keus uit 7 cd’s (van diverse artiesten), 5 lp’s, 5 lp’s plus 3 cd’s en 1 cassette en de “master bundle” bestaande uit 5 lp’s, 7 cd’s en 1 cassette. Hierop kan of beter gezegd kon je jezelf abonneren, zodat je ook niets misloopt en dikwijls nog extra digitale uitgaven erbij krijgt. Daarbij scheelt het aan deze kant van de oceaan nog eens bakken met geld omdat de albums in één keer in het najaar verzonden worden. De muziek is afkomstig van William Ryan Fritch (2x), Alder & Ash (2x), Seabuckthorn, From The Mouth Of The Sun, kj en meer op de digitale releases. Een geweldig initiatief waarover je hier meer kunt vinden. Ze zijn deels ook nog wel los verkrijgbaar. Ik heb de eerste 4 cd’s, één van William Ryan Fritch, twee van Alder & Ash en één van Seabuckthorn al eerder dit jaar besproken. Nu is de laatste bups binnengekomen, die ik vanwege deze intro maar even na elkaar plaats.
Om te beginnen met alweer een nieuwe cd, te weten Behind The Pale, van de uiterst productieve en bovenal zeer getalenteerde autodidactische Amerikaanse componist en multi-instrumentalist William Ryan Fritch. Naast zijn albums onder zijn eigen naam is hij ook te horen in Vieo Abiungo, Tokyo Bloodworm (met Lost Tribe Sound labelbaas Ryan Keane), Death Blues, Hired Hand en Sole & The Skyrider Band. Onder zijn eigen naam laat hij vooral muziek horen die op originele wijze ergens tussen neoklassiek, folk, filmmuziek, wereldmuziek, (post)rock, etherische muziek en experimentele pop uitkomt. Ik ken echt geen andere artiest die een geluid als de zijne in huis heeft. Dat geldt ook zeker weer voor dit nieuwe album, waarop hij in 10 composities van bij elkaar haast 44 minuten het licht laat zien. Deze is ook nog eens gestoken in een prachtig kartonnen A5 kunstwerk. Fritch toont zich hier van een uiterst breekbare en ingetogen kant. Hij beweegt zich wederom ergens tussen de eerder genoemde genres, maar doet dat op meer verstilde wijze. De wereldse elementen, die zijn muziek doorgaans typeren zijn hier wel aanwezig, maar zijn iets meer naar de achtergrond verschoven. Hier laat hij zich van een wel heel kwetsbare kant horen, waarbij zijn droefgeestige, soms haast falsetzang de fraaie rode draad vormt in dit eigenzinnige geheel. Hij laat andermaal zien wat voor een enorme klasbak hij is. Onvergelijkbaar, meesterlijk goed dat je echt zelf moet beluisteren.
Als tweede is er de derde cd Hymn Binding van From The Mouth Of The Sun, dat sinds 2012 het project is van de Zweedse elektronicaspecialist Dag Rosenqvist (Jasper TX, The Silene Set, De La Mancha) en de Amerikaanse cellist Aaron Martin (Black Vines, The Cloisters). Doorgaans laten ze iets horen dat ergens tussen ambient, glitch, neoklassiek, film- en experimentele muziek uitkomt. Ook nu gaan ze daarmee verder en brengen acht muzikale stillevens die ruim 41 minuten duren. Het is melancholische muziek die helemaal past bij de seizoenen waar de dagen korter worden. Hun timimg is wat dat betreft voortreffelijk. De stemmige klanklandschappen die ze hier samen schetsen zijn filmisch en tot de verbeelding sprekend en passen bij de natuur in verval. Ze creëren hier niet alleen de ideale soundtrack voor, het is ook nog eens voer voor iedere melancholicus. Ook deze cd is weer gestoken in een prachtige hoes, waarmee deze serie los van de muziek al bonuspunten verdient.
Tot slot is er ook nog de cd spells van kj, ook in zo’n fraaie oversized hoes. Deze naam is verbonden aan de New Yorkse muzikant KJ Rothweiler, die bescheiden met kleine letters naar buiten treedt. De muziek is ook uiterst ingetogen en bevat op zijn debuut wake (2016) een fraaie mix van ambient en drones, Het is zeer intense muziek, die ondanks de duistere ondergrond eveneens behoorlijk rustgevend is. Op zijn nieuwe cd staan 9 nieuwe soundscapes waar ook hints van neoklassiek, zang en minimal music doorheen klinken. De muziek is hierdoor een fractie lichter en iets meer spookachtig dan zijn debuut, maar minstens zo mooi, spannend en aangrijpend. Overigens is het vast allemaal toeval, maar zijn vorige werk is uitgebracht op het label 38, hijzelf is de 38ste kj op Discogs en zijn nieuwe cd duurt 38 minuten en 38 seconden. Hoe het ook zij is het van een verstilde en zinnenprikkelende pracht wat hij hier ten gehore brengt. Denk daarbij aan het midden van Stars Of The Lid, Celer, The Caretaker en William Basinski. Daarmee is deze serie op Lost Tribe Sound ten einde en mogen we terugkijken op een zeer geslaagd project.
Högni – Two Trains (cd, Erased Tapes / Konkurrent)
De IJslandse zanger/gitarist Högni Egilsson is eerder al te horen in de groepen GusGus, ADSR en Hjaltalín en is tevens te gast bij Benni Hemm Hemm, Ólöf Arnalds en múm. Hij komt nu als Högni met zijn debuut Two Trains. Hij is hierbij geïnspireerd door de twee locomotieven Minør en Pionér, die van 1913 tot 1917 wagons vol rots en grind hebben vervoerd om de bouw van de haven van Reykjavík mogelijk te maken. Deze twee metaalreuzen hebben IJsland een nieuw tijdperk ingevoerd. Echter, kort nadat de bouw is gestaakt, worden de twee treinen geparkeerd en hebben ze sindsdien nooit meer gereden. Nu dienen ze alleen ons te herinneren aan de grootsheid van een vervloekte toekomst. Het zijn de enige treinen die het IJslands landschap ooit hebben gerenoveerd. Het is tevens muziek die een blauwdruk vormt voor de periode in zijn leven, waar hij als twee treinen met zichzelf in botsing komt. Hierbij voelt hij een zekere onverschilligheid tussen zijn persoonlijke en het universele leven. Een soort bewustzijn van de bewusteloosheid van het leven. Aquarellen die wegwassen in de zee en de beleving van het moment dat je op je laatste bestemming aankomt, zoiets. De cd opent met prachtige koorzang, die net als Philip Glass z’n Koyaanisquatsi een eender gevoel van verval en eindigheid aanstipt. Daarna gaat hij verder met een combinatie van stemmige orkestraties, elektronische beats en zijn soulvolle falsetzang, het nieuwe genderneutrale zingen van veel hedendaagse zangers. Maar ook de koorzang komt met enige regelmaat terug in dit geheel. De twee verlaten treinen zijn de relieken geworden voor een maatschappij waarbij we bruikbare zaken eenvoudig opzij zetten voor hetgeen we op egoïstische wijze verlangen. Deze worden symbolisch in de muziek vertaald naar de enerzijds klassieke en anderzijds elektronische sound. Gedurende het album word je heen en weer geslingerd tussen nostalgie en de onvermijdelijke modernismen. Dit schept een fraai contrast, waarbij Högni ook een zekere spanningsboog weet op te bouwen. Het is een hypermodern album, met zowel soul, funk en avant-pop als neoklassiek, waarbij het ouderwets genieten geblazen is.
La Jovenc – Mater (cd, SonicaBotanica/ Atmosphere Records / Five Roses Press)
De Italiaanse muzikant Giovanni Dal Monte heeft al talloze soundtracks geschreven voor klassieke stomme films, maar ook voor televisie en andere media, waarbij hij ook wel eens een score deelt met CocoRosie en Antony And The Johnsons. Solo laat hij eveneens van zich horen als La Jovenc met albums vol experimentele elektronica, glitch, minimal music en electro. Voor zijn nieuwste album Mater heeft hij zich toegelegd op renaissancemuziek, onder meer van Da Palestrina, De Pres, Ockeghem, Taverner, Encina en Lemlin, Deze heeft hij middels een elektronisch procedé vertaald naar synthesizermuziek. Naar eigen zeggen zijn machines de enige betrouwbare vertalers van oude muziek. De 13 tracks die hij fabriceert klinken eerder hypermodern dan 15de eeuws, maar er hangt wel een bijzondere sfeer die je niet helemaal duiden kunt. Ook de soms glasachtige, heldere sounds geven de muziek, die ergens tussen IDM, glitch en experimentele muziek uit. Grofweg moet je denken aan een mix van Autechre, Plaid en Akira Rabelais. Dal Monte heeft echter een eigen, subtiele sound in huis, die uiterst biologerend en innovatief te noemen valt. Hij schetst hier een heel uniek universum, dat geworteld in het verleden een bijzonder moderne sound naar buiten brengt. Klasse!
Ben Salisbury/ Geoff Barrow – Men Against Fire (cd, Invada)
Ben Salisbury (Dolman) en Geoff Barrow (Portishead, Beak>, Quakers) hebben inmiddels een huwelijk op soundtrackgebied afgesloten. Zij hebben na Drokk (2012), Ex_Machina (2015) en tevens dit jaar Free Fire ook een episode van de serie “Black Mirror” voorzien van een soundtrack, net als Max Richter en Clint Mansell. Op deze soundtrack Man Against Fire brengen ze een spannende, veelal verstilde mix van dark ambient, drones, minimal krautrock en neoklassiek. De zachte beats zijn als hartkloppingen, de krautrock elementen zorgen voor een psychedelisch effect en de stiltes die ze laten vallen maken het samen met dikwijls dissonante geluiden echt bloedstollend. De muziek komt het beste uit de verf onder de koptelefoon. Maar dan zit je ook continu op de punt van je stoel. Een uiterst biologerende trip.
Thot – Fleuve (cd, Weyrd Son / Five Roses Press)
Steengoede muziek van de absolute buitencategorie, dat is wat de Belgische groep doorgaans naar buiten brengt. Ze starten in 2005 en laten sindsdien de geweldige albums The Huffed Hue (2005), Obscured By The Wind (2011) en The City That Disappears (2014) het spreekwoordelijke licht zien. De groep laat namelijk een vrij donker geluid horen, waarbij ze een eclectische mix brengen van EBM, industrial, rock, metal, noise en ambient. Frontman Grégoire Fray (gitaar, zang, keyboards) omringt zich daarbij met diverse muzikanten. Tegenwoordig bestaat de band naast Fray uit Dimitri Ianello (bas, synthesizers), Gil de Chevigné (drums, percussie) en Arielle Moens (zang). Voor hun vierde werk Fleuve brengen ze een ode aan het Europese continent en diens muzikale historie, maar eveneens aan de onmogelijke inspiratie van de natuur, vrouwen en transcendentie. Als uitgangspunt nemen ze een quote van Bertolt Brecht: “the river that everything drags is known as violent, but nobody calls violent the margins that arrest her”. De negen titels op hun album dragen dan ook de naam van een Europese rivier. Natuur en Europa check! In bijna 53 minuten lang toont de groep zich hier van de meest harde kant tot nu toe, waarbij ze een heerlijk overstuurde mix van de eerder genoemde genres brengen. Daarbij het lijkt of afwisselend Dio, Robert Smith, Nick Cave en Robert Plant de vocalen verzorgen, maar waarbij ze ook soms richting de rap koersen. Ze larderen de muziek dikwijls met samples van Bulgaarse vrouwenkoren en verzorgen naast Moens ook Claudia Chiaramonte (Starving) en Frédérique Rochette voor de vrouwelijke zang. Vrouwen en historie check! In tegenstelling tot anderen die de Bulgaarse vrouwen inzetten in de muziek, brengen zij deze hier als prettige tegendraadse elementen. Daarnaast zijn er ook nog de mannelijke vocalen te horen van Amaury Sauvé (As We Draw, Hourvari) en Eamon McGrath (Julie Doiron, The Fawkes) te horen. Verder mogen ze nog rekenen op steun van klarinettist Samuel Theze en violiste Catherine Graindorge (Nox). Hiermee weten ze op verbluffende wijze een alles overstijgende mix van stijlen ten gehore te brengen. Transcendentie check! Het is een ludieke mix van Drill, Stabbing Westward, Nine Inch Nails, Scott Walker, Le Mystère Des Voix Bulgares, Amenra en God geworden, waar geen gelijke van bestaat. Een ontzaglijk meesterwerk!
Yellow6 – About The Journey (2cd, Sound In Silence)
Jon Attwood start in de jaren 80 in punkbands, maar is vanaf 1998 steevast te horen als Yellow6. Zowel solo als met Rothko, Avrocar, Absent Without Leave, Caught In The Wake Forever, David Newlyn, Egsun en Landing. Tevens vormt hij met Dirk Serries de groep The Sleep Of Reason. Als Yellow6 brengt hij doorgaans op verstilde wijze uiterst melancholische muziek, die tot de verbeelding weet te spreken en voortkomen uit bepaalde gevoelens en/of gedachten. Nu stelt hij dat we allemaal geboren worden en doodgaan, maar dat de focus niet moet liggen op het einddoel, maar de reis er naartoe. Attwood heeft dit weten te vangen in 6 langgerekte stukken, die samen voor een reis van maar liefst 75 minuten zorgen. Met gitaar, bas, effecten (pedalen) en drumprogrammering gaat hij op bedachtzame en subtiele wijze te werk, wat prachtig verstilde, melancholische stukken oplevert. Het zijn klanklandschappen waar je intens kunt genieten en wegdromen, maar waar het soms ook behoorlijk desolaat uitpakt. Het voert ondanks de fraaie tocht, toch naar het einde. De muziek waaiert zachtjes uiteen van ambient, softnoise en drones tot shoegaze, postrock en allerhande experimenten. Daarbij moet je denken aan een kruisbestuiving van Labradford, Dirk Serries, Rothko, Robin Guthrie, Harold Budd, Slowdive en Flying Saucer Attack, zij het dan met die geheel eigen Yellow6-touch. Echt weer zo’n magnifiek album dat alleen door Yellow6 gemaakt kan worden. Naast de reguliere editie is er ook de inmiddels uitverkochte versie, waarbij je nog een bonusschijf ontvangt. Hierop staan 3 live uitvoeringen plus een langere versie van de track “First Day”, hier ook wel bekend als de ruim 20 minuten durende “champion version 2”. Het levert nog eens 66 minuten additionele pracht op. Yellow6 is een artiest om diep te koesteren!