De Amerikaanse lo-fi artieste, singer-songwriter en fotografe Cynthia Dall beschikt over een prachtig bitterzoete stem, die voor het eerst te horen is bij Smog van haar toenmalige vriend Bill Callahan. Ja, deze schuchtere knaap weet zijn zangeressen wel uit te kiezen. Later is hij namelijk de vriend van Chan Marshall (Cat Power) en Joanna Newsom, om uiteindelijk te trouwen met de fotografe en filmmaakster Hanly Banks #RTLBoulevardeatyourheartout
Ook geeft ze acte de présence bij The Notwist op het nummer “Torture Day” uit 1998.
Maar terug naar Cynthia Dall, want daar gaat het hier uiteindelijk om. In 1996 brengt ze haar album Untitled uit. Hierop laat ze lo-fi, psych-folk, softnoise en indierock op mysterieuze wijze samenvloeien. Voor ik wist wat ik toen in handen had, was ik vooral gegrepen door de albumcover, hetgeen altijd al een leidraad is geweest om een cd al dan niet uit de schappen te pakken om te gaan luisteren. De muziek die ik erna hoor weet me te betoveren en bergen kippenvel te bezorgen. Ze mag hier op steun rekenen van Bill Callahan (gitaar, zang), Jim O’Rourke (piano, drums, gitaar) en anderen op cello, altviool, piano, doedelzak en drums. Maar alles staat in het teken van hetgeen zij naar buiten wil brengen. Het levert een magisch, melancholisch, sober en volkomen uniek geheel op, waar ik geen tweede van ben tegengekomen. Nog altijd grijpt dit werk me bij de strot en dan zijn we alweer 21 jaar verder. Ook haar tweede, overigens prima album Sound Restores Young Men (2002) komt hier niet in de buurt. Wat ze hierna van plan is geweest zullen we nooit te weten komen, want ze is helaas op 41 jarige leeftijd overleden in 2012. Ze leed aan epilepsie, maar de ware doodsoorzaak is in nevelen gehuld. Een veel te vroeg einde van deze bijzondere parel, waarbij ik hoop dat ze middels haar prachtige muziek nooit vergeten zal worden.